Tajemna historia Kakashiego

Autor: Masashi Kishimoto, Akira Higashiyama
Wydawnictwo: J.P.Fantastica
Ilość tomów: 1
Cena okładkowa:24,90 zł

Najpierw było Kotori. Potem Waneko. Za ich przykładem poszło Studio JG. Aż w końcu przyszedł czas na JPF. Wkroczyli w świat light novel, zaczynając od wydania „Tajemnej historii Kakashiego”. Akcja tej nowelki rozgrywa się rok po Czwartej Wielkiej Wojnie Shinobi, a Kakashi ma wkrótce stać się Szóstym Hokage. Jednak nie jest mu dane spokojnie przemyśleć, czy na pewno sprawdzi się w tej roli. Trafia na pokład Latającego Shachimaru, podniebnego statku, który stworzył w tajemnicy Kraj Fal. Jego zadaniem jest ocalenie zakładników, co nie będzie takie proste.

Naruto to tytuł, który zna chyba każdy. Na całym świecie seria ta podbiła serca wielu ludzi. Mając do czynienia z mangą oraz anime, byłem bardzo ciekawy, jak będzie obcowało mi się z pozycją, która jest czymś zupełnie odmiennym od tego, co znałem dotychczas. Zdecydowałem się na przeczytanie tej noweli nie tylko dlatego, że bardzo lubię postać Kakashiego Hatake, lecz również ciekawiło mnie to, jak wydawnictwo, które oceniam wysoko pod kątem jakości wydania mang, poradzi sobie z wypuszczeniem na rynek swojej pierwszej light novel. Muszę przyznać, że bardzo dobrze poradzili sobie z tym wydaniem.

Zanim omówię kwestie fabularne, zacznę od spraw technicznych. Na swojej półce mam „Zerową Marię i puste pudełko” od Waneko, jednak trochę nie podoba mi się to, że obwoluta jest błyszcząca. U JPF-u sprawa ma się inaczej i obwoluta jest matowa. Dzięki temu trzymanie jej w rękach jest bardzo przyjemne. Po otwarciu „Tajemnej historii” wita mnie kolorowa strona. Tutaj nie mogę jej niczego zarzucić. Głębia kolorów jest odpowiednia. a jakość druku wysoka. Przejdźmy teraz do sprawy najważniejszej – wielkość czcionki, tłumaczenie. Czcionka jest odpowiedniej wielkości, dzięki czemu nie męczy oczu. Przez cały czas czytania odnosiłem wrażenie, jakbym czytał zwykłą książkę, a nie light novel, co w przypadku „Zerowej Marii” nie do końca wyglądało tak samo. No i tłumaczenie. Generalnie oceniam je dobrze, jednak niektóre tłumaczenia ataków wyglądały dla mnie dość dziwnie, a kolejność ich zapisywania trochę szczypała w oczy. Oprócz tego nie rzuciło mi się w oczy nic więcej. Dużym udogodnieniem było to, że rozdziały w „Tajemnej historii” nie są za długie. Dzięki temu po przeczytaniu dużej liczby stron mogłem praktycznie w każdej chwili zrobić sobie przerwę od czytania i nie czułem, że się męczę, bo rozdział będzie ciągnął się przez jeszcze kilka kartek. Ponadto nie zauważyłem żadnych literówek. Bardzo dobry wynik.

Tyle w kwestii technicznej. Muszę przyznać, że kiedy czytałem tę light novel, miałem wrażenie, jakbym czytał opisaną krok po kroku starą kinówkę Naruto. A to w żadnym wypadku nie jest minusem. W przeciwieństwie do mangi, która od pewnego czasu straciła dla mnie klimat, czytanie tej nowelki było czymś odświeżającym, czymś, co pozwoliło mi na powrót do „starego dobrego” ,,Naruto". Tej części ,,Naruto'', która dawała mi dużo radości i frajdy. Cieszę się, że samego Naruto nie było w tej nowelce za dużo. Pierwsze skrzypce grał tutaj Kakashi i czytanie opisu jego emocji podczas wykonywania misji było tym, czego mi w ,,Naruto” bardzo brakowało. Szkoda tylko, że ta light novel jest taka krótka, bo dała mi ona ochotę na więcej. Muszę przyznać, że wszelkie slogany i wielkie słowa brzmiały w tej nowelce zupełnie inaczej aniżeli w mandze czy anime. Brzmiały znacznie lepiej. Bywały momenty, w których się uśmiałem, a opisy walk pozwoliły na dokładne wyobrażenie sobie, jak dane sceny wyglądałyby w wersji animowanej.

Podsumowując, nowelkę tę oceniam bardzo dobrze. Jest ona z jednej strony czymś, co doskonale znamy z ,,Naruto”, ale również czymś odmiennym, czymś, co pozwoliło na przypomnienie sobie dobrze znanego nam klimatu tej serii o ninja. Tytuł ten został stworzony przez Akirę Higashiyamę i Masashiego Kishimoto. Po przeczytaniu tej pozycji, uważam, że warto po nią sięgnąć, choć pewnie zrobią to głównie fani serii. Jednak jeżeli nimi nie jesteście, musicie sami zdecydować, czy zagości u was na półce.  

Uzumaki

Autor: Junji Ito
Wydawnictwo: J.P. Fantastica
Ilość tomów: 1
Cena okładkowa: 59,85 zł

Junji Ito... to dziwny autor. Każdy, kto miał do czynienia z jego dziełami, jest w pełni tego świadomy. Nie inaczej jest w przypadku mangi, której recenzję przeczytacie już za chwilę. Moją przygodę z Ito zacząłem od mangi „Gyo”. Niestety, ale... nie wzbudziła we mnie zbyt pozytywnych emocji. Nawet wręcz przeciwnie. Była to manga ohydna, powodująca obrzydzenie, a nie strach. Mocno zraziło mnie to do tego autora i na inne jego dzieła kompletnie nie zwracałem uwagi. Było tak aż do tego roku, kiedy w ręce wpadły mi „Miłosne Cierpienia Umarłych”. Kupiłem je pod wpływem chwili, ale okazało się, że tytuł był tak dobry, iż wiara w pana Ito wróciła we mnie z nowymi siłami. Ze wszystkich wydanych mang tego autora bardzo zainteresowałem się właśnie „Uzumaki”. No i wybór tej pozycji okazał się strzałem w dziesiątkę.

„Uzumaki” to opowieść o mieście, które dotknięte jest dość nietypową klątwą. Klątwą spirali. I tak jak mówi opis na okładce: "Sprężyny. Ślimaki. Spływająca woda. Dym z krematorium. Gałęzie drzew. Naczynia. Włosy. Linie papilarne" - to wszystko opanowała spirala. Brzmi zabawnie i niedorzecznie? Opis może i jest zabawny, ale mieszkańcom, którzy mieszkają w tym mieście, do śmiechu jest już nie za bardzo. Kurouzu to wioska, która stopniowo popadnie w obłęd. A my będziemy świadkami całego procesu.

Często mówi się, że nawet jeżeli mangę można podciągnąć pod tematykę horroru, nie jest się w stanie nikogo przestraszyć. Mnie „Uzumaki” raczej nie wystraszyło. Choć nie mogę stwierdzić tego z całkowitą pewnością. Za to pewną rzecz mogę powiedzieć bez wahania. Ten tytuł wywarł na mnie tak wielkie i mocne wrażenie, że po lekturze ciężko było mi się pozbierać. To, czego się nie spodziewałem to to, że zadziałał na podświadomość. Ito pokazał w tej mandze, że niesamowicie sprawnie potrafi posługiwać się groteską i absurdem. Stopniowo "podkręcał" obroty i w pewnym momencie klątwa zaczyna być tak silna, że otoczenie znane nam do tej pory całkowicie się zmienia. Uwierzcie mi, po lekturze tej mangi zupełnie inaczej będziecie patrzeć na spiralę.

Co prawda mamy w tej mandze różnych bohaterów, jednak żaden z nich nie budzi sympatii. Protagonista wszędzie widzi klątwę spirali, a jego dziewczyna trafia w sam środek absurdalnych wydarzeń chyba bardziej niż by chciała.

„Uzumaki” składa się z 19 rozdziałów i początkowo akcja, która się w nich dzieje, nie jest ze sobą jakoś mocno powiązana. Każdy z nich poświęcony jest zupełnie innemu przypadkowi klątwy spirali, jednak zawsze zamieszani są w to główni bohaterowie. Dopiero w pewnym momencie manga zyskuje cechę ciągłości historii, odkrywając przed nami karty i prowadząc do kulminacji. Jednak w głowie nadal kłębi się wiele pytań, na które raczej nie znajdziemy odpowiedzi.

W „Uzumaki” Ito daje pełen popis swojej inwencji twórczej. Nadal jestem zszokowany tym, co przeczytałem. Chociaż z drugiej strony kilka razy zdarzyło mi się uśmiechnąć - dlatego, że poziom groteski przekraczał moje oczekiwania.

Manga ta wręcz kipi upiornym klimatem. Nie znajdziecie tu ani jednego szczęśliwego wątku. To opowieść, w której trup ściele się gęsto. Jest to tytuł wyjątkowy, pokazujący, jak specyficzny i oryginalny jest Junji Ito. Jego tworów nie da się zapomnieć, są jedyne w swoim rodzaju. Samo za siebie mówi to, że po przeczytaniu tej mangi, jeszcze długo będziecie mieli przed oczami to, co zobaczyliście na jej łamach. 

Ito szokuje. Robi to w sposób niesamowicie sprawny.

„Uzumaki” to pierwsza Mega Manga wydawnictwa JPF i trzeba przyznać, że zrobili przy niej kawał dobrej roboty. Nie ma w niej literówek, druk jest wysokiej jakości, a tłumaczenie nadaje dodatkowego klimatu i dobrze odzwierciedla charakter tej pozycji. Pomimo że liczy sobie ona ponad 600 stron, czyta się ją w mgnieniu oka. A po zakończeniu ma się ochotę na więcej. Może trudno w to uwierzyć, ale nad kupnem tego komiksu, który kosztuje prawie 60 zł, nie ma się co wahać. Jest to niesamowicie nietypowa manga i powinna znaleźć się w waszej kolekcji.

Planetes

Autor: Makoto Yukimura 
Wydawnictwo: J.P. Fantastica
Ilość tomów: 2
Cena okładkowa: 54,60 zł

Gotowi na najbardziej świąteczny konwent tego roku? Co prawda do Xmasconu został jeszcze miesiąc ale przygotowania idą pełną parą, a ich efektem jest uruchomienie oficjalnej strony wydarzenia. Jak przyznają sami organizatorzy, jest jeszcze trochę do zrobienia, ale już teraz znajdziecie na niej m.in. zarys programu, informacje o biletach i formularz zgłoszeniowy na helperów.

Mało tego, do 7 listopada trwa specjalna promocja, w której dwudniowy bilet możecie nabyć za 40 zł.

Widzimy się w Krakowie.

Tajemna historia Shikamaru

Autor: Masashi Kishimoto, Takashi Yano
Wydawnictwo: J.P.Fantastica
Ilość tomów: 1
Cena okładkowa: 24,90 zł

To druga light novel ze świata „Naruto”, powstała dzięki współpracy Masashiego Kishimoto i Takashiego Yano, który jest ekspertem w dziedzinie powieści historycznych. Cóż, przy takim duecie, nasze oczekiwania co do fabuły zdecydowanie rosną. Wyobrażamy sobie naprawdę dobrą i wciągającą lekturę - i tu może nas spotkać lekkie rozczarowanie... Ale od początku.

Wydawnictwo J.P.F. zdecydowanie się postarało i tomikowi pod względem wizualnym nie można niczego zarzucić. Po pierwsze, posiada on obwolutę, dzięki której dobrze prezentuje się na półce i wygląda bardziej „elegancko” od zwykłej serii Naruto. Po drugie, bardzo podoba mi się pomysł zamieszczania na niej szkiców postaci, które są głównymi postaciami nowelki. Wyglądają one naprawdę super!

Całość liczy sobie cztery rozdziały. Czyta się ją naprawdę szybko. Opisana w niej historia Shikamaru rozgrywa się między Czwartą Wielka Wojną Shinobi, a wydarzeniami przedstawionymi w „Siódmym Hokage i Księżycu Szkarłatnego Kwiatu”. W tomiku nie mogło zabraknąć najlepszych przyjaciół tytułowego bohatera: Ino, Chojiego oraz Temari. Oprócz nich pojawiają się również postacie Kakashiego, Sakury, Saia oraz oczywiście Naruto.

Historia ukazuje codzienne życie bohatera, który po wojnie zajmuje wysokie stanowisko w Unii (organizacji jednoczącej wszystkie kraje Shinobi). W związku z tym na jego barkach spoczywa ogromna odpowiedzialność, przez co Shikamaru ma naprawdę dużo pracy, co jest sprzeczne z jego wewnętrzną naturą i marzeniem o „jako takim życiu” bez zbędnego wysiłku. Dlatego ma on coraz więcej wątpliwości i czuje się zagubiony w otaczającej go rzeczywistości. Nie ma sprecyzowanego celu w życiu i nie wie, co chciałby robić. Przejawia dokładnie takie same lęki, jak każdy młody człowiek wchodzący w okres dorosłości. Jednak kiedy pewnego dnia do Hokage dociera list z informacjami o niepokojących wydarzeniach w Kraju Ciszy, Shikamaru postanawia zająć się tą sprawą. Tak oto wyrusza na niebezpieczną wyprawę, podczas której będzie zmuszony odnaleźć samego siebie.

Sam pomysł na tę historię jest naprawdę ciekawy. Ukazuje Shikamaru od zupełnie innej strony - z głównej serii znaliśmy go jako bardzo opanowanego, inteligentnego i zawsze lekko znudzonego chłopaka. Tutaj dowiadujemy się o nim nieco więcej. Poznajemy jego troski, marzenia oraz uczucia, jakimi darzy on inne osoby. Niestety, opisy pojawiające się w tej nowelce są dość płytkie i powierzchowne, a czytając je czuje się pewien niedosyt. Opisy fabuły również nie są rozbudowane, przez co akcja kończy się, zanim na dobre się rozwinie. Według mnie za dużo jest też różnego rodzaju przytoczeń i wyjaśnień odwołujących się do mangi „Naruto”. Autor, często kosztem fabuły, opisuje wydarzenia mające miejsce w głównej serii, co może trochę nużyć osoby, które znają tę historię.

Pomimo tego wszystkiego, szczerze polecam „Tajemną Historię Shikamaru” wszystkim fanom „Naruto”. Czyta się ją bardzo szybko, przy czym na pewno nie będzie to zmarnowany czas, a przy okazji dowiemy się czegoś więcej o bohaterach serii. Odradzam jednak osobom, które nie znają historii przedstawionej w „Naruto” - po prostu nie będą one za dobrze orientować się w fabule - oraz tym, którzy liczą na to, że historia ukazana w nowelce będzie niezwykle wciągająca i zaskakująca. Owszem, jest ona na swój sposób ciekawa, ale nie na tyle, żeby pochłonęła nas bez reszty. A zakończenia, jak to w „Naruto” zwykle bywa, jesteśmy w stanie sami się domyślić.

W stronę lasu świetlików

Autor: Yuki Midorikawa
Wydawnictwo: Waneko
Ilość tomów: 1
Cena okładkowa: 19,99

I znów nastał poniedziałek. Jaki jest każdy widzi, choć dziś nie wygląda tak źle. Mało tego, może wyglądać jeszcze lepiej, bowiem mamy dla Was kolejny Poniedziałkowy Flash Konwentowy. A co ciekawego czai się w nim tym razem?

Toradora Light Novel

Autor: Yuyuko Takemiya, Yasu
Wydawnictwo: Studio JG
Ilość tomów: 10 (zakończona)
Cena okładkowa: 39,99 zł

Log Horizon

Autor: Mamare Touno, Kazuhiro Hara
Wydawnictwo: Studio JG
Liczba tomów: 10
Cena okładkowa: 24,99 zł

Tsuru Japan Festival coraz bliżej...a konkretnie za 27 dni! To chyba najwyższy czas, by zacząć myśleć nad noclegiem. No dobra, ale co jeśli się nie załapiecie? Spokojnie, mamy na to radę, a właściwie to konkurs, organizowany przez rybnicki konwent. 

Jak to działa? Jeżeli macie chrapkę na kawałek podłogi w wersji premium, wystarczy że zbierzecie 10 osób, które mają opłacone wejściówki i do 27 października wyślecie ich numery ze strony ramiel.pl pod adres Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript. . Do rozdania są dwa sleepy!

Elgacon  -  12 edycja Płockich Dni Fantastyki już za miesiąc, w dniach 12-13 listopada. Tym razem konwent będzie odbywał się w klimatach magii i historii, więc jeżeli są to tematy, w których czujecie się jak przysłowiowa ryba w wodzie, macie możliwość pokazać to szerszej publiczności. Elgacon przedłużył bowiem możliwość zgłaszania punktów programu do 23 października. Jest to jednak termin ostateczny.

Formularz zgłoszeniowy

Orange

Autor: Takano Ichigo
Wydawnictwo: Waneko
Ilość tomów: 5
Cena okładkowa: 19,99 zł

Sięgając po „Orange”, wiedziałam, że mogę spodziewać się dużej dawki emocji, skoro jest to manga z gatunku dramatu. Słyszałam wiele pochlebnych opinii, ale dopiero kiedy dowiedziałam się o nadchodzącej ekranizacji, nabrałam ochoty, żeby przeczytać tę historię. Jej autorką jest Takano Ichigo, która publikuje obecnie mangę „ReColletion.” Dopiero po niewielkim researchu dowiedziałam się, że jest również autorką „Bambi no Tegami” - krótkiej  i lekkiej historii, którą czytałam dość dawno i mile wspominam do dziś.

Wracając do tematu tej recenzji, główną bohaterką „Orange” jest Naho Takamiya. Pewnego dnia dostaje list, którego nadawcą jest... ona sama. W dodatku jest to list z przyszłości oddalonej o dziesięć lat. Na początku traktuje to jako żart, ale kiedy wydarzenia opisywane w liście zaczynają pokrywać się z jej teraźniejszością, zostaje zmuszona do uwierzenia w zawartość listu. Wiadomość od jej przyszłego „ja” jest pełna żalu i bólu, który wydaje się dotyczyć nowego ucznia, Kakeru Naruse. Dlatego starsza „siostra” przekazuje Naho wskazówki, jak postąpić właściwie i oszczędzić sobie popełnienia tych samych błędów. Od tego momentu na ramionach Naho ciąży odpowiedzialność za życie i przyszłość Kakeru. Być może opis przywodzi na myśl typową historię o szkolnym dramacie, ale już w pierwszym tomie dostajemy coś innego. Jest to ciekawe połączenie elementu fantastycznego – w postaci listu z przyszłości – z romansem i dramatem. Wciąż mamy do czynienia z mangą shoujo, więc miłosne rozterki odgrywają główną rolę, ale w ostatecznym rozrachunku fabuła jest spójna i ciekawa, w dodatku ciągle trzyma nas w napięciu, jak zakończy się cała przygoda z listem.

W kwestii bohaterów jestem odrobinę rozczarowana. Głównymi postaciami mangi jest sześcioro przyjaciół. Dostaliśmy typowe sylwetki bohaterów – okularnika ze śmiesznymi tekstami, towarzyską, energiczną przyjaciółkę i tę drugą, bardziej poważną, a na koniec popularnego, przystojnego, trochę głośnego sportowca, który tworzy jeden z boków trójkąta miłosnego. Mimo że polubiłam wszystkich, zawiodłam się tym, że ich osobowości zostały potraktowane tak powierzchownie. Oprócz tej czwórki jest jeszcze dwójka głównych bohaterów. Naho to typowa dziewczyna z mangi shoujo, jednak irytowała mnie o wiele mniej niż inne przedstawicielki tego gatunku. Nieśmiałość, rumieńce aż po uszy i cukierkowa słodycz to jej nieodzowne cechy i chociaż u Naho ich nie brakowało, to dziewczyna wciąż pozostawała człowiekiem, którego w dodatku da się lubić. Z drugiej strony denerwowała swoją przewidywalnością i biernością w niektórych sytuacjach. I w końcu najbardziej intrygująca postać, Naruse Kakeru, którego prawdopodobnie polubiłam najbardziej. Miły, całkiem popularny chłopak, zawsze uśmiechnięty, ale ukrywający swoje prawdziwe uczucia. To wokół niego toczy się cała historia i to jego Naho musi uratować. Ukłony dla autorki za tak realistyczne przedstawienie postaci Kakeru, ale także za jego relację z Naho. Ich uczucie rozwija się powoli, ale naturalnie. Są nieśmiali, zestresowani – jak przystało na niedoświadczonych nastolatków. Dopiero pod koniec czytania mangi można dostrzec, jak oboje się zmienili, jak ich związek dojrzał i przemienił się w coś głębszego. Naho i Kakeru to przykład, że nie trzeba chodzić za rączki i gruchać jak gołąbki, żeby darzyć się prawdziwym uczuciem.

Pora na zachwyty rysunkami i całą oprawą graficzną. Już jestem zadowolona z faktu, że wszyscy bohaterowie różnili się na tyle, żeby nie dało się ich pomylić. Zawsze mam taki problem z mangami shoujo, że postaci są niemal identyczne i czasami trudno mi je odróżnić. W posłowiu autorka wspomniała, że nie jest zadowolona ze swoich rysunków i ciągle widzi jakieś niedociągnięcia. Pozwolę sobie nie zgodzić się z nią, ponieważ przez całe pięć tomików nie zauważyłam żadnego zgrzytu, dziwnych proporcji, a wręcz przeciwnie, wszystko wydawało mi się takie pasujące do historii. Najbardziej podobał mi się sposób rysowania ust, dzięki czemu wydawały się one bardziej ludzkie, a w przypadku dziewcząt – po prostu urocze. Nie mam pojęcia, czy to znak rozpoznawczy tej autorki, ale mam nadzieję, że po „Orange” tak się stanie. Warto zwrócić również uwagę na miejsce akcji, a mianowicie Matsumoto (w prefekturze Nagano), ponieważ autorka przemyca do mangi wiele miejsc, które lubi. Nawet mundurki Naho i reszty są inspirowane ubiorem licealistów z Matsumoto, a na dwóch okładkach można zobaczyć autentyczne miejsca.

Po „Orange” spodziewałam się dobrej, wzruszającej lektury, a dostałam zabójczy wyciskacz łez. Urzekła mnie historia, urzekła mnie relacja Naho i Kakeru, urzekły mnie nawet okładki. Takano Ichigo odwaliła kawał dobrej roboty, balansując między przeszłością a przyszłością, pokazując młodszą i starszą Naho jako dwie strony tej samej monety. Przez całą opowieść zadawałam sobie pytanie, czy uda się uratować Kakeru, i aż do ostatniej chwili nie byłam tego w stu procentach pewna. Gdzieś przeczytałam kilka słów na temat „Orange”, które prawdopodobnie idealnie oddają znaczenie tytułu oraz całej historii – to tak jak wtedy, kiedy jesz pomarańczę i nie wiesz, czy będzie kwaśna, słodka, a może gorzka. Starasz się wybrać najlepszą, ale nie wiesz, co się stanie, kiedy spróbujesz. Czy będzie dobra? Czy zostawi gorzki posmak na języku, a może będzie tak pyszna, że się uśmiechniesz? „Orange” to pewnego rodzaju lekcja. Co masz zrobić dzisiaj, zrób dzisiaj, niczego nie odkładaj, żyj tak, żeby potem niczego nie żałować. Żeby nie musieć wysyłać listu do swojego „ja”.

Atak Tytanów: Bez Żalu

Autor: Atak Tytanów: Bez Żalu
Wydawnictwo:J.P. Fantastica
Ilość tomów: 2
Cena okładkowa: 25,20 zł

Na wstępie chciałbym napisać, że nie jestem ogromnym fanem „Ataku Tytanów”. Choć obejrzałem cały pierwszy sezon, a także przeczytałem kilkadziesiąt rozdziałów w internecie, tytuł, krótko mówiąc, mnie nie porwał. Co więcej, byłem rozczarowany faktem, że wydawnictwo JPF postanowiło wydać tę mangę w Polsce. Jednak przez zbieg okoliczności w ręce wpadły mi dwa pierwsze tomy. Przeczytałem je i, o dziwo, byłem pozytywnie zaskoczony. Wersja tomikowa spodobała mi się na tyle, że postanowiłem sięgnąć po spin-off tej pozycji, jakim jest „Atak Tytanów: Bez Żalu” – historia jednej z najpotężniejszych postaci tego uniwersum, czyli Leviego. Decyzja o jej wydaniu mnie nie dziwi – „podstawowa” wersja mangi odniosła ogromny sukces, a tak ogromny wynik sprzedaży był możliwy w głównej mierze dzięki wielkiemu hype'owi na pierwszy sezon anime.

„Atak Tytanów: Bez Żalu” to historia uzupełniająca uniwersum znane nam do tej pory. Wszystko kręci się wokół Leviego – niegdyś przywódcy bandy grasującej w podziemiach stolicy. W normalnych okolicznościach pewnie nikt nie zwróciłby na nich uwagi, gdyby nie to, że po mistrzowsku używają sprzętu do manewrów przestrzennych. Z tego powodu pewnego razu w kontakt z nimi wchodzi Erwin, pułkownik korpusu zwiadowczego, który składa Leviemu propozycję nie do odrzucenia.

Choć autorem jest Hajime Isayama, to nie on tworzył scenariusz do tego spin-offa, lecz Gun Snark. Zastanawiałem się, jak sobie poradzi z przedstawieniem początków Leviego i ukazaniem jego asymilacji z nowym środowiskiem. Patrząc na całokształt historii, muszę niestety powiedzieć, że jest ona miejscami przewidywalna. Owszem, są pewne sytuacje, które mogą zaskoczyć, jednak łatwo się domyślić, jak opowieść się potoczy. Mnie nie przeszkadzało to zbyt mocno. Manga obfituje w dialogi, co traktuję jako plus, gdyż historia jest dość krótka i można ją spokojnie skończyć w dwie godziny.

Pierwszy tom jest dość spokojny, dopiero w drugim pojawia się to, co fani „Tytanów” kochają najbardziej. Osobiście bardzo lubię Leviego, jego charakter, a przede wszystkim styl walki, i z czystym sumieniem mogę powiedzieć, że ten spin-off czytało mi się naprawdę bardzo dobrze. Podczas poznawania historii możemy dobrze przyjrzeć się członkom jego bandy. Scenarzystę należy pochwalić za to, że uczynił z nich postacie dobrze kontrastujące z charakterem Leviego. Ten z kolei nie różni się tak bardzo od tego Leviego, którego znamy z trzonu historii. Już wcześniej był nieustępliwy, emocjonalna wylewność była mu obca, a jego wyraz twarzy to podręcznikowy przykład pokerowej twarzy. Co się tyczy Erwina, możemy zauważyć, że już wtedy był sprytny i myślał o parę kroków do przodu.

Inną sprawą jest kreska. Wiele osób narzeka, czy wręcz wyśmiewa styl rysowania Isayamy, który przez długi czas trwania historii jest dość kiepski. Ilustracje bardziej przypominają szkice aniżeli gotowe już rysunki. Dla niektórych czytelników kreska jest tak odpychająca, że ostatecznie nie mają zamiaru zagłębiać się w ten tytuł. Tutaj na szczęście nic takiego nie grozi. Spin-off narysowała Hikaru Suruga. W przeciwieństwie do stylu, jakim raczy nas Isayama, była to zmiana na lepsze. Nie tylko sceny akcji są narysowane na wysokim poziomie, lecz także dobrze widać różnicę wieku pomiędzy postaciami - szczególnie Erwin narysowany jest w taki sposób, że jego bardzo młody wiek można zauważyć na pierwszy rzut oka.

Jak zwykle wydanie w wykonaniu JPF-u jest najwyższej jakości. Onomatopeje są bezbłędnie wyczyszczone, tłumaczenie cechuje się wysokim profesjonalizmem, a jakość druku pozwala w pełni rozkoszować się treścią mangi.

Podsumowując, „Atak Tytanów: Bez Żalu” to bardzo dobre uzupełnienie głównej historii. Dotychczas wielu czytelników zastanawiało się, jak wyglądała przeszłość Leviego, gdyż do tej pory niewiele o nim wiedzieliśmy. Spin-off ten dobrze przybliża nam jego przeszłość, choć nie ukrywam, że mógłby być dłuższy. Jednak ten dodatek, moim zdaniem, nie jest dla wszystkich. Z przyjemnością przeczytają go osoby będące zagorzałymi fanami „Ataku Tytanów”, a także czytelnicy, którzy uwielbiają postać Leviego. Dla innych pozycja ta nie jest w żaden sposób obowiązkowa i można przejść obok niej obojętnie. Jednak jeżeli intryguje was, co zdarzyło się w przeszłości tego potężnego żołnierza, śmiało możecie po nią sięgnąć.

Śmiech w chmurach

Autor: Karakara Kemuri
Wydawnictwo: Waneko
Ilość tomów: 6
Cena okładkowa: 19,99 zł

Epoka Meiji. To czas wielkich zmian – Japonia otworzyła się na zachód. Obca kultura przejawiała się we wspaniałych ubiorach oraz budownictwie. Wprowadzono także dekret zakazujący noszenia mieczy, przez co klasa samurajów zniknęła. Jednak zachodzące zmiany nie były korzystne dla wszystkich i spowodowały wzrost przestępczości. Więzienia zaczęły się przepełniać. Przez zaistniałą sytuację rząd stworzył fortecę na środku jeziora, z której nie można było się wydostać; więzienie dla przestępców skazanych na dożywocie. I tutaj pojawiają się główni bohaterowie mangi – trzej bracia z rodu Kumou. Od wielu lat, jednym z zadań przypisywanych ich rodowi, było przewożenie przez jezioro Biwa skazanych na więzienie rzezimieszków. Ze względu na to, że jezioro jest ciągle spowite ciemnymi chmurami, chłopców zaczęto nazywać „Trzema Braćmi Chmur”. Zjawisko to jest związane z pewną legendą, według której co trzysta lat na prowincji Oumi odradza się demon Orochi. To wężowy potwór, który niszczy wszystko co staje mu na drodze. W tym miejscu zawsze jest pochmurno, ponieważ na środku jeziora Biwa, gdzie rośnie wielkie drzewo, został pokonany Orochi. To właśnie tam rzucił klątwę, dzięki której może się odradzać, dopóki czarne niebo okrywa tę ziemię. Stwór wstępuje w „naczynie”, czyli ludzkie ciało, które staje się istotą bez serca i zatraca swoje człowieczeństwo. Jak tylko zostanie odnaleziony, należy go zapieczętować. Kumou Tenka – najstarszy brat, głowa rodu poszukuje „naczynia”, by zapobiec nadchodzącej katastrofie.

All You Need Is Kill

Autor: Hiroshi Sakurazaka, Takeshi Obata
Wydawnictwo: J.P. Fantastica
Ilość tomów:  2 (zakończona)
Cena okładkowa:  25,20

All You Need Is Kill to mangowa adaptacja light novel o tym samym tytule. Autorem jest Ryōsuke Takeuchi, natomiast rysunkami zajął się Takeshi Obata. Historia opowiada o niedalekiej przyszłości, w której ludzkość musi walczyć z inwazją niebezpiecznych mimików. Głównym bohaterem jest żołnierz Keiji Kiriya, który z niewiadomych powodów wpada w pętle czasową i za każdym razem, kiedy ginie, wraca do tego samego punktu w czasie.

Na początku podchodziłam do tej pozycji sceptycznie. Zmieścić coś takiego w dwóch tomach? Zdecydowanie jest potencjał na więcej. Ale to przecież nie oznacza, że cała historia będzie kiepska. I rzeczywiście, nie była. All You Need Is Kill pokazuje historię młodego człowieka, który musi zmagać się z nieustannym powtarzaniem jednego dnia i wciąż przeżywać swoją własną śmierć. To właśnie Keiji Kiriya jest kluczowym elementem mangi, jako że praktycznie nic nie wiemy o przedstawionym świecie. Znamy tylko tajemnicze potwory, które terroryzują ludzkość, niewiele jest powiedziane o świecie poza bazą wojskową, w której rozgrywa się cała akcja. Był to dla mnie spory minus, bo jednak lubię wiedzieć co nieco o tle historycznym całej opowieści. Mamy za to okazję zaobserwować rozwój głównego bohatera, który z niedoświadczonego żołnierzyka staje się prawdziwą maszyną do zabijania. To prawdopodobnie największa zaleta mangi, kiedy bohater własnymi siłami próbuje walczyć z niezbyt wesołym losem. Dodatkowo poznajemy też Ritę Vrataski, najlepszego żołnierza w dziejach ludzkości, która wydaje się skrywać jakąś tajemnicę, związaną z pętlą czasową, w której utknął Keiji.

Fabuła jest bardzo zgrabnie przedstawiona, nie ma niepotrzebnych ciągot i przestojów. Każda scena i każdy dialog wydaje się bardzo ważny, mimo że, tak jak bohater, słyszymy je po raz setny. Mogłoby się wydawać, że powtarzanie wciąż tego samego dnia może znudzić, ale nic bardziej mylnego. Z każdym kolejnym razem Keiji uczył się czegoś nowego, wymyślał nowy plan, więc dzień odbywał się według zupełnie innego scenariusza. Podczas czytania towarzyszy niepewność i atmosfera niepokoju. Czytelnik zaczyna się zastanawiać, kombinować razem z postacią, dręczy go myśl, czy chłopak obudzi się po następnej śmierci.

Pod względem graficznym nie ma nic do zarzucenia. Kreska ładna, ale przeciętna, warto zwrócić uwagę na zmianę w wyglądzie głównego bohatera wraz z postępem historii. Bardzo dobrze widać zmiany, jakie w nim zaszły. Wydawnictwo J.P. Fantastica wydało mangę w formie A5, z przyjemną w dotyku obwolutą. Okładki są w kolorze niebieskim i czerwonym, co ma znaczenie symboliczne, które czytelnik pozna dopiero po zakończeniu lektury.

Mangę All You Need Is Kill polecam każdemu, kto jest łasy na zakończoną historię z dużą ilością akcji i elementów psychologicznych. Jest to opowieść z pewnością popularna, biorąc pod uwagę, że manga jest świeżą adaptacją novelki z 2004 roku. Jeśli ktoś już zna to uniwersum i czuje niedosyt, a może woli poprostu obejrzeć akcję na ekranie, w 2014 roku powstał amerykański film science-fiction Na skraju jutra w reżyserii Douga Limana, który oparty jest na novelce, a gdzie główne role odgrywają Tom Cruise i Emily Blant.

Ajin

Autor: Gamon Sakurai, Tsuina Miura
Wydawnictwo: Studio JG
Ilość tomów: 7 i wciąż rośnie
Cena okładkowa: 24,99zł

Tytuł „Ajin” większość osób kojarzy pewnie z sezonu zimowego tego roku, kiedy to mieliśmy okazję śledzić losy bohaterów w trzynastoodcinkowym anime. W tej chwili możemy już kupić dwa pierwsze tomy, oczywiście w języku polskim. Jak się ma manga do anime? Nie mam zielonego pojęcia. W oczekiwaniu na wersję papierową, tę drugą zostawiłam sobie na później. Nie będzie to więc recenzja porównująca jedno do drugiego.

Co od początku interesowało mnie w tym tytule? Komentarze nawiązujące do podobieństw do „Tokyo Ghoul” i „Kiseijuu: Sei no Kakuritsu”. Jedno i drugie mi się podobało (przy czym drugiej serii TG już tak nie lubiłam), więc pomysł kolejnego tytułu poruszającego podobne zagadnienia brzmiał obiecująco. Czy się zawiodłam?

Nie mogę jeszcze odpowiedzieć na to pytanie. Póki co jestem zadowolona i zaintrygowana, czekam na dalsze tomy.

No dobrze, ale część z Was zapewne nie widziała anime, tak samo jak ja. O czym więc jest „Ajin” i co to w ogóle znaczy? Jest to inne określenie na ahumanoida, czyli nie-człowieka. Czym się oni charakteryzują? Ot, po prostu nie umierają. No tak, ale to nie może być takie proste…

Jak to się często zdarza, tak i w „Ajinie” możemy zauważyć prosty mechanizm niemówienia o wszystkim zwykłym szaraczkom. Badacze nie przekazują wszystkich informacji funkcjonariuszom policji, choć to oni dostają za zadanie złapanie głównego bohatera po tym, gdy okazuje się on Ajinem. Biedny Kei Nagai nie miał o niczym pojęcia do momentu, aż roztargniony wpakował się prosto pod koła pędzącej ciężarówki. Dodajmy, że na czerwonym świetle – radzę więc spoglądać na sygnalizację świetlną nawet, jeśli będziecie wtedy szukać pokemonów czy zajmować się czymś równie istotnym – nie każdy z nas odzyska życie, jego kończyny odrosną i wszystko z nim będzie w porządku. A nawet, jeśli by się Wam to zdarzyło, to nie sądzę, abyście chcieli stać się obiektem ściganym przez, w zasadzie, cały świat. Bo to właśnie spotkało naszego licealistę. A chłopak miał przed sobą obiecującą przyszłość. Wtem nagle okazuje się Ajinem i musi uciekać, kryć się. Pomaga mu w tym dawny kolega. Chłopak ma taką fryzurę, że można by założyć, że to on będzie tu grał pierwsze skrzypce. Ale nie, jest przyjacielem głównego bohatera, którego poglądy mogą zadziwić – uznawanie ahumanoida za człowieka ma może sens (w tym przypadku), ale już twierdzenie, że jest on czym innym tylko dlatego, że ktoś w to wierzy? Nie do końca. Jednak Kai (tak, to nie literówka. Przyjaciele mają po prostu podobne imiona) nie odgrywa swojej roli obrońcy i wybawcy zbyt długo, wkrótce Kei zostawia go w miejscu, gdzie się kryli, a sam ucieka. Nie chce narażać przyjaciela na kłopoty i śmiertelne zagrożenie, a do tej pory miał już szansę się przekonać, że właśnie to na nich czeka. To znaczy nie do końca, przecież dla Ajina nie ma czegoś takiego jak „śmiertelne kłopoty”… Wkrótce po rozłące kontaktują się z nim inni, udający sprzymierzeńców Ajinowie. Niedługo potem chłopak trafia do ośrodka, gdzie badany jest w okrutny sposób. Brak humanitarności nie dziwi, skoro Kei nie jest już postrzegany jako człowiek. Jednak widać wyraźnie, że ludzie pomagają sobie o tym pamiętać – jest to konieczne, gdyż chłopak wygląda zupełnie tak samo jak przed wypadkiem. Nie wiem, czy gdyby nie był prawie całkowicie zawinięty w bandaże a jego struny głosowe nie zostałyby wycięte, naukowcom z taką łatwością przychodziłyby rozmowy na temat tego, że obecnie reakcje osłabły, należy więc egzemplarz zabić. Potem można zrobić sobie przerwę i przystąpić do dalszych badań. Przecież chłopak, przepraszam – Ajin nie umrze, w czym więc problem? Otóż, moim zdaniem należałoby wszelkie badania zacząć od rozmowy. Najprostsze pytanie – czy boli cię, gdy umierasz? Otóż tak, Kei czuje ból. Czuje się martwy. I, na ten moment, jest w dalszym ciągu wrażliwy jak człowiek. Choć podejrzewam, że z czasem się zmieni, przejdzie metamorfozę jak inni przed nim, przystosuje się.

W „Ajinie” bardzo podoba mi się realizm. Często nawet surowy. Bywało, że wzdrygałam się na widok kadrów, w których bohater własnoręcznie podrzyna sobie gardło, aby wyleczyć złamaną nogę. Tak samo zareagowałam, gdy naukowcy beznamiętnie odcięli mu ramię. Nie chodzi o krew, nawet nie o stosowanie przemocy w ogóle. Przeraża mnie ta bezmyślność. Zero empatii – chcę czegoś, a ty możesz mieć nowe, więc ci to zabiorę. Nie zastanowię się nawet, jak to podziała na ciebie. Być może cię ranię, może jest to tak głęboka rana, że już nigdy nie będziesz tą samą osobą… No to co?

Z drugiej strony mamy całkowity brak szacunku do życia – nie umrę, więc mogę się zabić, żeby mi było wygodnie. Ojej, to nawet nie brzmi logicznie… Chociaż taka postawa uratowała naszego protegowanego kilkakrotnie (i pewnie jeszcze będzie, wiele razy), to przecież każdy ma jakiś limit. Bezmyślne przekroczenie go, byłoby chyba dosyć wysoką ceną za wygodę. No tak, ale przecież nie ma nawet założeń, jakoby Ajina można było zabić. Samobójstwo także jest wykluczane. Może więc jestem zbyt drażliwa…

Sam temat odosobnienia, inności i samotności również został poruszony w rzeczywisty sposób. Związany z tym ból, pragnienie towarzystwa, znalezienia choć jednej osoby, której można by zaufać… Ani jedno z tych uczuć nie jest obce naszemu młodemu Ajinowi. Gdziekolwiek się nie ruszy jest z nim zawsze tylko tajemniczy czarny duch, śledzi go wszędzie. Jest on kolejną cechą znanych z mangi Ajinów – mogą go kontrolować, walczyć jego rękami. Nasz bohater widzi swojego od dzieciństwa, ale mimo to nie potrafi go świadomie kontrolować. Jak jeszcze mogą się bronić ahumanoidy? Ich krzyk sprawia, że człowiek zastyga w bezruchu. Dzieje się tak, ponieważ nasze ciało chce sprawiać wrażenie martwego w obliczu znacznie silniejszego przeciwnika. Jednakże mogą przed nim uchronić nawet zwykłe zatyczki do uszu. Manga „Ajin” przedstawia świat jako bezwzględny i brutalny – naprawdę tacy jesteśmy i chcemy być?

W kwestii graficznej można powiedzieć z pełną mocą – jest poprawna. Uboga, prosta, niezbyt ozdobna – wszystko to działa na korzyść mangi, bo można się bardziej skupić na treści, fabule. Nie ma tam nic, co rozprasza czytelnika. No, może tylko stale wracałam do tego, że Kei absolutnie nie wygląda na licealistę. Prędzej gimnazjalistę, ale szczerze mówiąc, wrzuciłabym go do szkoły podstawowej.

Z czystym sumieniem polecam mangę „Ajin”. Chyba każdemu, nawet jeśli brzydzi Was przemoc – warto zastanowić się nad mechanizmem, który kieruje tamtejszym światem. Bo czym różni się od naszego? Chyba tylko brakiem materiału – Ajinów. Manga skłania do refleksji i analizy. Ja już oczekuję trzeciego tomu i, szczerze mówiąc, anime kusi coraz bardziej – szalenie jestem ciekawa ścieżki dźwiękowej towarzyszącej niektórym scenom. Ale wytrwam, poczekam. Mam nadzieję, że w tym czasie nic mnie nie zniechęci.

Another

Autor: Yukito Ayatsuji
Wydawnictwo: JPF
Ilość tomów: 4
Cena okładkowa: 25,20 zł

Drifters

Autor: Kohta Hirano
Wydawnictwo: J.P. Fantastica
Ilość tomów: 5 i wciąż rośnie
Cena okładkowa: 19,90zł

I stało się – na polskim rynku pojawił się pierwszy tom „Drifters” autorstwa Kohty Hirano. Jakimi słowami można by scharakteryzować tę mangę? Może by tak: „morze krwi, zniszczenie, zagłada”? Albo: „pie**** się, do kur** nędzy”? Można też użyć wyrażenia: „podróże w czasie”. Tom pierwszy obfituje w pięknie ukazane ścinanie łbów i inne sposoby zarzynania, przekleństwa na każdym kroku i takie zaplątanie, że nie mogę się już doczekać tego, co będzie dalej.

Ale od początku – czyli tego, co zauważamy jako pierwsze. Co tu się dzieje z rysunkami? Bardzo dobre wrażenie robi pierwsze kilka stron, wydrukowanych w kolorze. Jest żywo i naturalnie. Styl autora wydaje się być prosty i surowy, czasami nie mogłam odróżnić jednego bohatera od drugiego (jeśli akurat mieli podobne fryzury i garderobę, ale na szczęście w tej mandze takich postaci nie może być wiele). Jednak nie dotyczy to całości, urzekające są rysunki przedstawiające chociażby ruiny czy wioskę elfów. Co prawda często zdarza się też, że tło jest po prostu czarną plamą, ale to kompletnie nie przeszkadza, ponieważ w „Drifters” istotna jest przede wszystkim dynamika. A to, że niekiedy jednemu z bohaterów brakuje wtedy oka (i całej reszty połowy twarzy), to już nie tak istotny szczegół. Jestem pod wrażeniem, jak czasami postaci wyglądają na naprawdę przerażające lub przerażone, innym razem mają wyraz twarzy tak komiczny, że nie da się nie spojrzeć na całość jak na komedię. Zresztą autor chyba się tego nie boi, skoro jego główny bohater jest zwyczajnym idiotą a jednemu z największych wodzów w historii nie udało się powstrzymać przed wybuchem nie tyle wojny, co własnego pęcherza. Następnie pokłócił się ze swoim śmiertelnym wrogiem, ponieważ ten poczęstował go słodkim: „Prawem zwycięzcy jest bronić słabszych!”. No cóż, ja chyba też poczułabym się urażona. W mandze roi się od żartów oraz absurdalnych sytuacji. Na pewno nie jest to lektura dla kogoś, kto wszystko bierze na poważnie.

Kto jeszcze nie pokocha tej mangi? Miłośnicy koni. Och, oglądanie tych czterokopytnych stworzeń samo w sobie było niesamowitą atrakcją. Zastanawianie się, jakim cudem mogą w taki sposób wykręcać kończyny to druga sprawa. Trzecią jest natomiast oglądanie równie zabawnych smoków.

No tak, w tej mandze mamy smoki. Oraz elfy. Ale mamy też postacie historyczne i to okazuje się być naprawdę dobrym pomysłem. Wrzucenie ludzi z „naszego świata” ale zupełnie z różnych części świata i czasów do„tamtego świata”, gdzie nazywani są „drifterami” bądź „dryfującymi”. Mają oni pomóc w walce z Panem Ciemności i „odpadami”. Wśród nich również znajdziemy znane nam postacie, jak chociażby Joannę d’Arc. Z tego też względu ciężko pomylić kogoś z kimś innym – bo „ktoś” jest ubrany w strój z czasów drugiej wojny światowej, a „ktoś inny” wygląda jak kowboj z Dzikiego Zachodu. Bardzo się cieszę, że drifterzy nie są wbijani w identyczne stroje, zachowanie indywidualności jest ogromnym plusem mangi.

No tak, tylko skąd oni wszyscy się tam wzięli? Za tym stoją tajemniczy Purpurowy i Easy. Wiemy o nich na razie niewiele, ale mam nadzieję, że z biegiem wydarzeń dowiemy się wszystkiego dokładniej. Purpurowy wysyła do innego świata „drifterów”, a Easy nazywa „odpady” swoimi. Łatwo jest więc się domyślić, kto stoi po czyjej stronie. Wspomniane zostaje też to, że „błąd musi zostać naprawiony”. Chyba każdy się ze mną zgodzi – nie rozwinięcie tego wątku byłoby ogromnym marnotrawstwem.

Co do bitwy to nie bójcie się – nie będziecie musieli długo na nią czekać. Tak jak wspomniałam, krwawe jatki towarzyszą nam przez cały tom pierwszy, natomiast armia Pana Ciemności zostaje przedstawiona w drugiej połowie. Nie wiem, o co dokładnie toczy się bitwa i zdaję sobie sprawę, że to nieładnie oceniać po wyglądzie. Ale jeśli mam do wyboru „drifterów”, którym pomagają istoty przynajmniej wyglądające na ludzkie oraz „odpady”, którym towarzyszą stworzenia podejrzanie przypominające orków z „Władcy Pierścienia”, to oczywiście wybieram tych pierwszych. Zwłaszcza, że Pan Ciemności nawet nie pokazuje twarzy – skąd mam wiedzieć, że on również uśmiecha się w ten czarujący sposób, który mówi nam „ojoj, pora komuś wpierdolić”. No, ewentualnie ściąć łeb, bo „twoja głowa należy do mnie” to również tekst, który często w tej mandze przeczytacie.

Podsumowując – „Drifters” spodoba się fanom bijatyk i historii, którzy mają dystans do świata i nie obrażą się śmiertelnie, kiedy ktoś zostanie przedstawiony jako kompletny kretyn. Nie znajdziecie tu pięknych rysunków postaci i głębokich emocji, rozgrywających się na ich twarzach z wielkimi oczami. Ale jest tu dynamika, złość, gniew i rządza krwi. Oraz czysta radość z pokonania wroga, nawet kosztem własnego życia. Wartości, jakie przekazuje nam tom pierwszy, są proste. Zobaczymy, co będzie dalej i jakie komplikacje wprowadzą Purpurowy i Easy. Być może koniec końców coś nam objawią, ale mam nadzieję, że nie. Na razie nie mogę doczekać się rozwinięcia bitwy oraz kolejnej porcji soczystych żartów. Z pewnością jest to manga, którą mogę polecić.

Blue Heaven

Autor: Tsutomu Takahashi
Wydawnictwo: J.P. Fantastica
Ilość tomów: 3
Cena okładkowa: 25,20zł

Blue Heaven – luksusowy liniowiec, obsługiwany przez najbardziej zaawansowane technologie i najwyższej klasy załogę, mknie teraz po oceanie, goszcząc na swoim pokładzie 1828 osób: artystów, biznesmenów, ważne osobistości. Prawdziwa śmietanka towarzyska. Nikt się nie spodziewa, że rejs stanie się zaraz miejscem seryjnych morderstw, i to tuż po tym, jak uratowano dwóch mężczyzn z dryfującego kutra. Nikt nie wie, kim są, czego chcą, dokąd zmierzają.

Jednak coś zastanawia załogę Blue Heaven. Obaj rozbitkowie – choć przeszli to samo – są w całkiem innym stanie fizycznym i psychicznym: pierwszy jest wycieńczony, ratownicy znaleźli go nieprzytomnego, natomiast drugi ma się całkiem dobrze. Co spotkało tych dwóch na pokładzie kutra? Dlaczego nie wysłali sygnału SOS? Z jakiej racji stan jednego i drugiego rozbitka różnią się tak bardzo?

Sano Yukinobu, były gliniarz, teraz pracuje jako ochroniarz na pokładzie Blue Heaven. Bierze on również udział w akcji ratowniczej rozbitków z tajemniczego kutra. Rozglądając się za innymi ocalałymi, trafia do ładowni, gdzie staje w bezruchu przerażony. Na ścianach widnieją ślady krwi a całe pomieszczenie jest zdemolowane. Jednak Sano nie mówi o tym kolegom z załogi, a rozbitkowie trafiają na pokład luksusowego liniowca. Tak rozpoczyna się krwawa rzeź, którą czytelnik śledzić będzie przez kolejne trzy tomy fantastycznej opowieści Tsutomu Takahashi.

„Blue Heaven” to tytuł z gatunku seinen, więc – jak już wiemy – jest to historia dla dojrzałych czytelników, którym niestraszna jest wszechobecna broń, krew i martwe, zmasakrowane ciała. O dziwo „Blue Heaven” nie jest horrorem, jak przypuszczałam wcześniej, choć raczej zahacza o thriller, który zazwyczaj uracza odbiorcę ciekawą, trzymającą w napięciu fabułą. Tak też było i tym razem. Takahashi zachwyca zwrotami akcji, dobrze wykreowanymi postaciami i – przede wszystkim – niepowtarzalną kreską. Jeśli już mówimy o tej ostatniej cesze, to warto wspomnieć, że nie każdemu może się ona oczywiście spodobać. Jej realizm, klimat, który buduje, oraz idealnie zarysowane sylwetki postaci mogą sprawić, że fani przesłodzonych i wyidealizowanych bohaterów z mang komediowych czy romansów, mogą czuć się zawiedzeni. Niestety, moi drodzy, za tytuły takie jak „Blue Heaven” łapią jedynie osoby gotowe na porządną dawkę brutalności.

Ważnym aspektem graficznym, który przyciągnął moją uwagę, były kadry. To one stanowią najważniejszą część podczas opowiadania konkretnej historii. Autor nie przebierał w środkach i zaserwował nam tonę wyśmienitych, klimatycznych kadrów, dzięki którym czytelnik mógł się poczuć, jakby sam odbywał podróż na pokładzie Blue Heaven. Niektóre ilustracje były bardzo ciemne, panował na nich mrok, który najpewniej budował pewnego rodzaju tajemnicę. Taki zabieg miał zapewnić specyficzną atmosferę i tym samym stać się idealną wizytówką autora.

W „Blue Heaven” ciężko jest wyróżnić głównego bohatera, przodującego nad resztą. Prezentują się nam jednak różnorodne postaci: od prawych, heroicznych gliniarzy których przykładem jest chociażby wcześniej wymieniony Sano, przez wesołe, rozmarzone i pozytywne jak Yoshiko Natsukawa, no i kończąc na takich, które dostarczają nam sporą porcję szaleństwa – Galph Juneau. Ten ostatni to totalny ewenement, pochodzi z wielopokoleniowego rodu Juneau, obrzydliwie bogaty, znudzony życiem szuka zabawy na pokładzie rajskiego statku. Mamy tutaj także głównego mordercę, Ji Sheng Longa, którego historię można zgłębić już w połowie pierwszego tomu. Jemu również wypowiada wojnę Galph, pogrążając przy okazji całe Blue Heaven w chaosie. Na kolejnych stronach spotkać możemy się z innymi, mniej wyróżnionymi już postaciami, które według mnie również mogą zdobyć sympatię wielu czytelników. Takimi bohaterami są na pewno przyjaciel Yoshiko – marynarz, właściciel Blue Heaven, Cindy – lekarz pokładowy czy choćby postać ojca Galpha, bezwzględnego milionera.

„Blue Heaven” to nie tylko krwawa jatka, wybuchy i szaleńcy z bronią w ręku. Takahashi umiejętnie porusza także tematy egzystencjalne. Choćby podczas konfrontacji Sano z Ji Shengiem – odnoszą się oni do terroryzmu i zamachu na World Trade Center z 2001 roku. Tytuł staje się dzięki temu bardziej wartościowy, skłania do refleksji.

Zabierając się za tę mangę miałam pewne obawy. Nie wiedziałam, czy wczuję się w klimat, przecież przez ostatnie miesiące czytywałam tylko lekkie powieści komediowe. Jednakże martwiłam się niepotrzebnie. „Blue Heaven” zachwyciło mnie całkowicie, pochłonęłam całe trzy tomy w jedno popołudnie, a sama pamięć o tej fascynującej historii zostanie ze mną na długo. Mogę więc Wam, drodzy potencjalni czytelnicy, szczerze polecić ten tytuł, i to nie tylko miłośnikom historii mrożących krew w żyłach, ale również tym, którzy mrozić swojej krwi nie lubią. Mangę warto przeczytać nie tylko dla samej fabuły, ale również by nacieszyć oko niesamowitymi sceneriami, rozmaitością teł i kreacją postaci. A co jest również ważne – mangi świetnie prezentują się na półce!

Gangsta

Wydawnictwo: Waneko
Ilość tomów: 7 i rośnie
Cena okładkowa: 19,99 zł