Ach, te stare dobre czasy, kiedy wracało się biegiem ze szkoły, by zdążyć na popołudniową ramówkę RTL 7. Wielu z nas z pewnością z nostalgią wspomina to pierwsze spotkanie z „Czarodziejką z księżyca” czy „Dragon Ball”. Ale czy ktoś pamięta jeszcze „Magic Knight Rayearth”? Może warto odświeżyć swoją pamięć i sięgnąć po mangę, na podstawie której powstał serial animowany? Naszą recenzję tego tytułu znajdziecietutaj.

Odór śmierci, zgnilizna, robactwo i ogarniające uczucie niepokoju – fani twórczości Junjiego Ito dobrze to znają. „Wyjące rury” to kolejny tytuł, który powinien przypaść do gustu miłośnikom rysunkowych opowieści wychodzących spod ręki niekwestionowanego mistrza mangowego horroru. Recenzję mangi, na którą składa się osiem interesujących historii, znajdziecie pod tym linkiem.

Kaori Yuki przez wiele osób uznawana jest za mistrzynię mrocznych historii. Na polskim rynku wydawniczym ukazały się ostatnio dwie mangi stworzone przez tę autorkę. Jedną z nich jest „Królestwo żwiru” – zbiór czterech niezwykłych opowieści pełnych magii, klątw, smoków i demonów. Zastanawiacie się, czy warto sięgnąć po ten zbiorek? Nasza recenzja z pewnością zaspokoi Waszą ciekawość.

Tokiko Aoyama, bohaterka mangi „W miasteczku piasku i błękitnych łusek”, przeprowadziła się wraz z ojcem do nadmorskiego miasteczka Sunanomori między innymi po to, by poszukać wytchnienia po niepowodzeniach, jakie spotkały jej rodzinę w Tokio. Ale dziewczynka miała jeszcze jeden powód, by tam zamieszkać – chciała przekonać się o prawdziwości lokalnej legendy mówiącej o tym, że okoliczne wody zamieszkują syreny. Czy stara opowieść nosi w sobie choć ziarno prawdy? O tym przeczytajcie w naszej recenzji.

Wyjące rury

Autor: Junji Ito
Wydawnictwo: J.P.Fantastica
Ilość tomów: 1
Cena okładkowa: 44,99 zł

Według naszego recenzenta „Iluzoryczne ginekokracje” to pozycja, którą trudno komuś polecić, gdyż więcej czytelników dostrzeże eksponowaną i odpychającą szpetotę niż mistrzowski czarny humor i zwariowaną zabawę pozornie nieprzystającymi do siebie konwencjami. Co tak właściwie znajdziemy w tej mandze i dlaczego nie każdy miłośnik japońskich komiksów powinien po nią sięgnąć? Tego dowiecie się z naszej recenzji, którą znajdziecie tutaj.

Królestwo żwiru

Autor: Kaori Yuki
Wydawnictwo:J.P.Fantastica
Ilość tomów: 1
Cena okładkowa: 44,99 zł

Dzięki współpracy wydawnictw J.P.Fantastica i Kotori wydane zostały dwa tomy opowieści autorstwa Kaori Yuki, która uznawana jest za japońską mistrzynię mrocznych historii. Nakładem wydawnictwa Kotori ukazał się tom pod tytułem „Twój obraz”, natomiast wydawnictwo J.P.Fantastica wydało mangę „Królestwo żwiru”, którą miałam okazję przeczytać.

Jest to zbiór czterech historii stylizowanych na powieść gotycką. Ich bohaterami są osoby wywodzące się z wyższych warstw społecznych oraz rodów królewskich. Akcja rozgrywa się w zamkach, starych domostwach bądź kościołach. W opowieściach występują elementy grozy, takie jak demony czy klątwy. Przewija się tu także motyw miłości między niewinną, czystą dziewczyną i złym, okrutnym młodzieńcem.

Jednak „Królestwo żwiru”, będące pierwszą opowieścią w tym zbiorze, wyraźnie wyróżnia się na tle pozostałych. Ma ono baśniowy charakter, pojawiają się w nim smoki, przepowiednie oraz magia. Akcja rozgrywa się w królestwie, które ze wszystkich stron otoczone jest rozległą pustynią, a jego mieszkańcy żyją w ciągłym strachu przed Piaskożercami – ludożercami z pustyni, którzy napadają na miasta i sprawiają, że zostają one całkowicie zasypane przez piasek. Dlatego królestwu potrzebny jest mądry i silny władca, który obroni je przed demonami z pustyni. Tymczasem młody książę Kira nie jest zadowolony z perspektywy objęcia tronu i nie czuje się na siłach, by sprostać odpowiedzialności, która na nim ciąży. Jednak pewne okrutne wydarzenia sprawiają, że młodzieniec musi szybko wydorośleć i stanąć do walki w obronie swoich bliskich oraz poddanych.

Po lekturze „Królestwa żwiru” byłam oczarowana twórczością Kaori Yuki. Baśniowy charakter tej opowieści skojarzył mi się z „Baśniami z tysiąca i jednej nocy”. Nie przeszkadzała mi nawet nie do końca dopracowana kreska komiksu. Autorka bowiem niekiedy zapełnia kadry z dbałością o najmniejsze szczegóły, czasem zaś zupełnie upraszcza rysunki i nie do końca wiadomo, co się na nich dzieje. Jednakże sposób kreowania bohaterów oraz przebieg fabuły sprawiły, że historia naprawdę mnie wciągnęła. Niestety, nie mogę powiedzieć tego samego o pozostałych trzech opowieściach. Wydawały mi się bardzo podobne do siebie. W każdej z nich pojawiała się postać złoczyńcy oraz dobrej i niewinnej dziewczyny. Co więcej, wydarzenia rozgrywające się w mandze były przedstawione w chaotyczny sposób. Akcja bardzo „skakała”, przez co nieraz miałam wrażenie, że czegoś brakuje i wertowałam strony, zastanawiając się, czy coś mi nie umknęło. Drugim problemem opowieści jest to, że niektóre postacie są do siebie bardzo podobne, a momentami dość pobieżny sposób rysowania autorki uniemożliwiał mi szybkie zorientowanie się, kto jest kim, co utrudniało czytanie.

Gdyby nie niedociągnięcia wynikające z braku dbałości o detale ilustracji, historie te byłyby na pewno jednymi z lepszych, jakie miałam okazję do tej pory przeczytać. Idea stworzenia mangowej historii stylizowanej na gotycką powieść jest niezwykle ciekawa, a pomieszanie jej z elementami z czasów współczesnych, jak to ma miejsce w opowiadaniu „Stonehenge”, to zdecydowanie błyskotliwy pomysł.

Mam nadzieję, że moje uwagi nikogo nie zniechęcą do przeczytania tej mangi. Pomimo paru niedociągnięć „Królestwo Żwiru” zasługuje na uwagę, ponieważ jest to pozycja dość oryginalna, wyróżniająca się na tle innych japońskich zbiorów opowieści. Na pewno dam jeszcze szansę autorce i przeczytam „Twój obraz”.

Mangę „Berserk” można uznać za najpopularniejszy tytuł, który wyszedł spod ręki Kentaro Miury, a po tym autorze zdecydowanie należy spodziewać się czegoś więcej niż scenariusza nakreślonego na kolanie i naiwnej opowiastki. Jak wobec tego prezentuje się jego jednotomówka „Gigantomachia”? W naszej recenzji z pewnością znajdziecie odpowiedź na to pytanie.

Luty to miesiąc, w czasie którego coś zdecydowanie wisi w powietrzu. Do czternastego lutego coraz bliżej, a jeśli konwent miłosny, to tylko we Wrocławiu, popularnie zwanym „Wroclove”. To właśnie w tym mieście już po raz trzeci odbył się Aishiteru. Po szczegóły dotyczące eventu zapraszam do rozwinięcia. Miłej lektury!

Hiroki Endo - krótkie historie

Autor: Hiroki Endo
Wydawnictwo: JPF
Ilość tomów: 1
Cena okładkowa: 44,99 zł

To, że sięgnęłam po tomik opowiadań Hirokiego Endo, jest w dużej części zasługą okładki. Znajduje się na niej tajemnicza dziewczyną, wokół której leżą pluszowe pandy z mieczami i nożami wystającymi z głów – wygląda to naprawdę intrygująco. Co więcej, w mandze znajdują się historie, których głównymi bohaterami są członkowie yakuzy. Jako że jestem miłośniczką historii kryminalnych, koniecznie musiałam zapoznać się z tą propozycją. Było warto!

Tomik zawiera siedem opowiadań autora, w tym jedno bonusowe. Jeśli chodzi o ich tematykę, to jest ona zróżnicowana. Znajdziemy tutaj bowiem historie o yakuzie, uczniach, grupie teatralnej, mangace oraz motyw z gatunku science-fiction. Każde z nich ma ciekawą fabułę i zaskakujące zakończenie.

Opowiadanie „Kruki, dziewczyna i yakuza” jest jednym z moich ulubionych. Przedstawia historię mężczyzny Aokiego, który jest członkiem gangu. Szef organizacji bardzo go ceni, co nie podoba się innemu członkowi. Zazdrosny mężczyzna postanawia zabić Aokiego, jednak bohaterowi udaje się uciec. Ciężko ranny chłopak spotyka na swojej drodze dziewczynę, która uchodzi za miejscową wariatkę. Mieszka bowiem sama z ogromnym stadem kruków, którymi się opiekuje. Przy bliższym poznaniu okazuje się, że dziewczyna jest bardzo miłą i mądrą osobą, którą nasz bohater szczerze polubił, jednak jego tropem nadal podąża bezlitosny i żądny krwi przestępca, co nie pozwala Aokiemu nacieszyć się nową znajomością.

Drugie opowiadanie, które szczególnie mi się spodobało, otrzymało tytuł: „Na pewno jest bardzo ładna”. Tym razem główną bohaterką jest licealistka Mina. Mieszka sama z ojcem, ponieważ jej matka i siostra zginęły w wypadku samochodowym. To bardzo cicha dziewczyna, która całe dnie spędza na czytaniu książek. Ma tylko jedną przyjaciółkę i jest tak nieśmiała, że brakuje jej nawet odwagi zagadać do chłopaka, który jej się podoba. Tematy damsko-męskie są dla niej tabu. Jednak kiedy pewnego dnia w rzeczach swojego ojca znajduje kasetę z filmem pornograficznym, a potem odkrywa, że jej ojciec się z kimś spotka, Mina zmienia się w kogoś zupełnie innego.

Te dwa tytuły zdecydowanie najbardziej mnie wciągnęły, jednak pozostałe wcale nie są gorsze. Autor naprawdę dobrze przemyślał fabułę każdego z opowiadań, a także konstrukcję postaci. Cechą wspólną każdej z historii jest to, że jej bohaterowie żyją w prawdziwym, nieraz bardzo bezwzględnym i brutalnym świecie. Autor ani trochę nie próbuje idealizować rzeczywistości. To właśnie ten realizm opowiadań sprawia, że są one tak interesujące. Poza tym każde z nich kończy w się niebanalny i nieszablonowy sposób oraz trzyma w napięciu aż do ostatniej strony.

Na uwagę zasługuje dodatkowo fakt, że każda z postaci jest ciekawa pod względem psychologicznym. Nie ma tutaj bowiem bohaterów, którzy są albo tylko źli, albo tylko dobrzy. Każdy inaczej radzi sobie z otaczającą go rzeczywistością oraz doświadczeniami z przeszłości. Autor naprawdę dobrze pokazał, jak dane czynniki mogą wpłynąć na osobowość i psychikę człowieka.

Według mnie jedynym minusem jest to, że postacie rysowane przez autora są do siebie nieraz bardzo podobne. Z tego powodu czasem zdarzało mi się pomylić bohaterów, jednak nie zmienia to faktu, że cały komiks jest naprawdę świetny!

Podsumowując: jak najbardziej polecam zapoznanie się z komiksem Hirokiego Endo. Stworzył on bowiem ciekawy i bardzo zróżnicowany zbiór opowiadań. Jednak należy pamiętać, że ta pozycja z powodu brutalnych i erotycznych scen przeznaczona jest dla osób pełnoletnich. To jak do tej pory najlepszy zbiór historii, który miałam okazję przeczytać i mam nadzieję, że JPF wyda więcej mang tego jakże interesującego twórcy.

Na pierwszy rzut oka Rin Kurino to zwykła, a zarazem trochę wulgarna i agresywna nastolatka. Jednak jedna rzecz sprawia, że można uznać tę dziewczynę za wyjątkową. Kim tak właściwie jest Rin i co sprawia, że ludzie zaczepiają ją na ulicy? Odpowiedź na to pytanie jest bliżej, niż myślicie. Wystarczy kliknąć w ten link! 

Gigantomachia

Autor: Kentraou Miura
Wydawnictwo: J.P.Fantastica
Ilość tomów: 1
Cena okładkowa: 25,20zł

Minęło kilkanaście lat od momentu, kiedy Kentaro Miura po raz ostatni oderwał się od tworzenia „Berserka”. Tym razem owocem jego pracy jest jednotomówka pt. „Gigantomachia”. Tylko czy fani innych komiksów tego autora odnajdą tu coś dla siebie?

Sam tytuł jest nawiązaniem do znanej z greckiej mitologii wojny pomiędzy olimpijskimi bogami a gigantami, której stawką była władza na światem. Podobieństwa między komiksem a mityczną opowieścią o wojnie kończą się jednak już na samym tytule, dlatego nie wnikajmy w szczegóły. Łatwiej będzie natomiast odnaleźć nawiązania do współczesnych komercyjnych hitów.

Manga opowiada o podróży zapaśnika Delosa i włażącej mu na głowę (i to nie jest żadna przenośnia) dziewczyny o imieniu Prome. Celem tej dwójki było odnalezienie ostatniego miasta ludu chrząszczojeźdźców i ocalenie go przed zagładą ze strony wspomnianych w tytule gigantów.

Gdy recenzuje się komiksy takie jak „Gigantomachia”, trudno jest opisać fabułę tak, by nie zdradzić czytelnikowi wszystkich zwrotów akcji. Może skupmy się zatem na tym, o czym opowiada „Gigantomachia”. Jej głównym przesłaniem jest to, że dobra walka nie jest zła, zmęczeni bojem wojownicy mogą stać się najlepszymi przyjaciółmi, przyjaźń zaś rodzi zaufanie, które jest niezbędne przy przezwyciężaniu piętrzących się aż po horyzont trudności (to także nie jest przenośnia). Historyjka sama w sobie jest bardzo pretekstowa i naiwna, jednak gdybym napisał, że szybko o niej zapomniałem, to bym skłamał. Będę o niej pamiętał, bo od autora „Berserka” można było oczekiwać czegoś więcej niż scenariusza nakreślonego na kolanie w ciągu kilku minut.

Bohaterowie są jednak całkiem przyjemni. Poczciwy Delos honor wroga ceni sobie tak samo jak swój, dzięki czemu równie łatwo zjednuje sobie sympatię przeciwników, jak i czytelników. Prome próbuje udawać jego dokładne przeciwieństwo – jej bronią jest sprawny umysł, a nie rozbudowana muskulatura. Niekiedy współpraca tej dwójki przyjmuje nieco humorystyczny charakter, choć jest to dowcip niskich lotów, tak mniej więcej na wysokości kobiecych majtek. Poza tym nie ma tutaj żadnej głębi, wszelkie problemy można rozwiązać, wygrywając pojedynek. Prostota w tym wypadku to jednak dobra rzecz, gdyż nadawanie na siłę bohaterom złożonej psychologii wniosłoby zbyt dużo zamieszania.

Kentaro Miura i tym razem przykłada dużą wagę do oprawy graficznej, rysując pełne detali ciała walczących półnagich wojowników (Delos wszak uprawia zapasy). Pojedynki są przejrzyście rozrysowane i dostarczają widzowi niemało satysfakcji, choć bolączką może być dramaturgia, gdyż tytułowe starcie z gigantami jest dość jednostronne. Przy tworzeniu monstrów rysownik dał się ponieść fantazji, krzyżując słonie z głowonogami czy sarkofag z ciałem przypominającym słomianego misia z kultowego filmu Stanisława Barei. Zdziwiłem się natomiast, gdy na okładce zobaczyłem magiczny znaczek sugerujący, iż jest to pozycja dla czytelników dorosłych. Jak na dzieło autora „Berserka”, to manga jest bardzo powściągliwa i nie uświadczymy tutaj żadnego psychicznego znęcania się, tortur, gwałtów (także na dzieciach), urywania głów itp. Nawet przeciętna szkolna komedyjka ma więcej sprośnych scenek. Ta klasyfikacja byłaby dla mnie zupełnie niezrozumiała, gdyby nie jeden argument: ozdoby hełmów żołnierzy z plemienia chrząszczojeźdźców mają trochę falliczne kształty.

Moim zdaniem Kentaro Miura, tworząc „Gigantomachię”, chciał otworzyć się na nowego czytelnika, choć akurat dwie pozycje, które wśród nastolatków biją rekordy popularności, czyli „Terra Formars” oraz w szczególności „Atak Tytanów”, słyną z brutalności. Czytając komiks, miałem wrażenie, że stoi za nim jakiś głębszy zamysł, a świat, w którym żyją Delos i Prome, ma o wiele większy potencjał niż to, co nam zaprezentowano. W rezultacie otrzymaliśmy jedynie ,,gumę do żucia dla oczu” i niewiele ponad to.

Trzynastoletnia Rachel budzi się w piwnicy opuszczonego budynku. Nie wie, gdzie dokładnie jest ani jak się tu znalazła. W czasie wędrówki ciemnymi korytarzami spotyka mężczyznę pokrytego bandażami i dzierżącego w ręce ogromną kosę… To nie może skończyć się dobrze, prawda? Sięgnijcie po mangę „Aniołowie zbrodni” i przekonajcie się, co czai się w mroku. Ale najpierw rzućcie okiem na naszą recenzję.

Wrobiona w magię

Autor: Kon Shiyota
Wydawnictwo: Waneko
Ilość tomów: 3
Cena okładkowa: 21,99 zł

Shinigami DOGGY

Autor: Kana Yamamoto
Wydawnictwo: Waneko
Ilość tomów: 2+
Cena okładkowa:21,99 zł 

Ostatnio w naszym kąciku recenzenckim panowała niezwykła cisza, ale nie martwcie się – to tylko chwilowe. Wszystko działa, a jako dowód prezentujemy Wam recenzję mangi Natsumegu Seiju „Kronika duchów”. Zapraszamy do lektury!

Kronika duchów

Autor: Natsumegu Seiju
Wydawnictwo: Waneko
Ilość tomów: 3
Cena okładkowa: 21,99 zł

Gdy bierzemy do ręki mangę początkującego autora, zawsze towarzyszy nam nadzieja, że zobaczymy coś świeżego, przełamującego schematy. „Kronika Duchów”, którą debiutowała w 2014 roku Natsumegu Seiju, nie może się tym pochwalić, a wręcz można nazwać ją nieco wtórną. Lecz czy muszę czynić z tego zarzut, skoro całość jest, jak na komiks o nieboszczykach, tak pełna życia?

Manga opowiada o przygodach początkującego egzorcysty Kouichiego Sukami, który wraz ze szkolnym klubem okultystycznym bada miejskie legendy o działalności sił nadprzyrodzonych. Jednak nadrzędnym celem chłopca jest odnalezienie porwanej przez mroczne bóstwo siostry, Hanaichi. W tym zadaniu może liczyć na pomoc bogini śmierci (shinigami), Chloe. Niestety, seksowna kostucha postawiła mu jeden warunek: zanim zdradzi, jaki los spotkał jego siostrę, wspólnie zapełnią należącą wcześniej do Hanaichi księgę, tytułową kronikę duchów.

„Kronika Duchów” ma w sobie to ,,coś”, co nie pozwala jej przepaść w licznym gronie podobnych mang. Nie jestem tylko pewien, czy jest to efekt przemyślanej pracy autorki, czy wręcz na odwrót – skutek oddania się fantazjom. Z początku trudno przewidzieć, w jaki nastrój będzie celowała mangaczka. Zaczyna się od silnego uderzenia. Bałem się nawet, że rosnąca długość fetyszystycznych bandaży owiniętych wokół ran bohaterów oraz kurczące się jakby z każdą stroną spódniczki doprowadzą do festiwalu kazirodczego seksu. Nic z tego! Faktem jednak jest, że każdemu rozdziałowi przyświecały trochę inne założenia. Historie       z pozoru niewinne zmieniają się w pełne krwi horrory, a ,,klasyczne” (autorka przyznaje, że nie bazuje tylko na zasłyszanych legendach) opowieści grozy posiadają wzruszające zakończenie. Przede wszystkim jednak nie brakuje tu, także niesmacznego, humoru sytuacyjnego.

Podobnym ,,składakiem” są bohaterowie, silnie inspirowani postaciami z innych mang czy gier wideo. Często miałem wrażenie, że gdzieś już podobne twarze i charaktery się przewijały. Znamienne jest też, że nawet nieobecna siostra Kouichiego ma duży wpływ na bieg wypadków, dzięki czemu bohaterowie nie tracą z oczu (także dosłownie!) prawdziwego celu swych działań. Autorka zostawiła sobie dzięki temu pole do nadania relacji między bohaterami pewnej niejednoznaczności, ale wszystko na razie wskazuje, że sympatie i antypatie rozbiją się o banalny motyw ,,przyjaźń wszystko zwycięży”. Po przeczytaniu pierwszego tomu żadna postać, z wyjątkiem pełnej tajemnic i lubiącej posługiwać się anglicyzmami shinigami Chloe, nie zapadła mi szczególnie w pamięć. Tym niemniej stanowią one całkiem sympatyczną gromadkę.

Oko czytelnika ucieszy być może oprawa graficzna. Nie mam tu na myśli tego, że jest ona pełna detali czy w jakiś sposób wyróżnia się kreską. Cechuje ją jednak mnogość lubianych przez fanów mangi i anime ,,fetyszy”. Oprócz wspomnianych już bandaży, seifuku o przykrótkich spódniczkach, napatrzymy się na baranie różki, układające się niczym kocie uszka wstążki, kokardki, nieśmiertelne (i noszone bez wyraźnej przyczyny) przepaski na oko, przebieranki chłopców za dziewczęta itp. Doprawiono to całkiem smaczną i niewulgarną erotyką.

Polskie wydanie mangi od Waneko to solidna robota. Nie dopatrzyłem się żadnych literówek, jedynie pewnych problemów może nastręczać czcionka, jaką drukowane są niektóre wypowiedzi postaci, podkreślające ich silne emocjonalne zabarwienie. Nie jest to błąd drukarski, po prostu odcyfrowuje się je z pewnym trudem.

Ocena końcowa jest dla mnie trochę zaskakująca. Choć pierwszy tom świadczy, że autorka wciąż jeszcze poszukuje swojego stylu i całość jest trochę niekonsekwentna, a przy tym nieco wtórna, to mangę czyta się szybko i z prawdziwą przyjemnością. Dzieje się tak dlatego, że nie brakuje tutaj zwrotów akcji, a bohaterowie nie traktują siebie ze (nomen omen) śmiertelną powagą. Jednak trochę inne rozłożenie proporcji elementów składających się na całość (np. ilości humoru, erotyki, horroru czy patosu) mogłoby uczynić komiks mniej przyjemnym w odbiorze. A ponieważ nie jestem fanem historii o duchach i urban legend, mogę stwierdzić, że ze względu na lekkie podejście do tematu manga powinna przypaść do gustu nie tylko fanom gatunku.

„Tomie” – to między innymi ta debiutancka opowieść o niezwykle pięknej, a jednocześnie skrywającej straszną tajemnicę dziewczynie przyniosła sławę Junjiemu Ito i pozwoliła zdobyć tytuł mistrza mangowego horroru. Co takiego ma w sobie ta manga, że sięgają po nią kolejni czytelnicy? Odpowiedź na to pytanie znajdziecie w naszej recenzji. Zapraszamy do lektury!

Hasero Inumi, oprócz tego, że uczy się w liceum, wykonuje także odpowiedzialną pracę – jest „ochroniarzem za tysiąc jenów”. Jego klientką zostaje tajemnicza Nata, którą Inumi spotkał w bocznej uliczce, w pobliżu zwłok kilkunastu osób... Jak dalej potoczy się ta historia? Przekonajcie się razem z nami i zaglądnijcie do recenzji mangi „Cross x Regalia”!

Tomie

Autor: Junji Ito
Wydawnictwo: JPF
Ilość tomów: 2
Cena okładkowa: 44,99 zł