Ayumi, mimo że uczęszcza jeszcze do szkoły, jest światowej sławy graczem w shogi. Podczas festiwalu podchodzi do niej chłopak i pyta, czy ma chwilę na jeszcze jedną rozgrywkę. Niepokonana do tej pory dziewczyna zgadza się bez wahania. Okazuje się jednak, że to nie nieznajomy będzie jej przeciwnikiem, ale jego komputer. Niezrażona Ayumi podejmuje wyzwaniei ku swojemu ogromnemu zdziwieniu przegrywa. Yuu Kano, bo tak nazywa się twórca komputera, odpowiada jej, że to dzięki superprocesorowi. Zaskoczona dziewczyna koniecznie chce dowiedzieć się wszystkiego o swoim przeciwniku.

Na początku Yuu tłumaczy nam, z czego składa się obecny komputer oraz jak zbudowany jest procesor. Następnie poznajemy różnice między informacją cyfrową a analogową. Drugi rozdział poświęcony jest działaniom na cyfrach oraz układom. Od podstaw poznajemy system binarny i bramki logiczne. Trzecia część „The Manga Guide: Mikroprocesory” omawia budowę procesora i pozostałych podzespołów komputera, które wykonują obliczenia. Kolejna sekcja obejmuje przesył danych wewnątrz komputera. Później zostajemy wprowadzeni w zagadnienia związane z tworzeniem programów. Ostatni dział przybliża nam temat mikrokontrolerów.

Za polskie wydanie „The Manga Guide: Mikroprocesory” odpowiedzialne jest wydawnictwo PWN. Tak jak w każdym z tytułów z tej serii, po rozdziale mangowym wszystkie informacje w nim zawarte są szerzej opisane w podsumowaniach. Jest tam także mnóstwo wykresów i obrazków, które pomogą nam zrozumieć ten skomplikowany temat. Prócz zagadnień informatycznych możemy poznać też kulturę japońską, a mianowicie dowiedzieć się, czym jest shogi. Trochę brakowało mi tutaj ćwiczeń, które pojawiły się w „Bazach Danych”. Bez nich nie jesteśmy w stanie określić, czy rzeczywiście nasz poziom wiedzy jest taki, jak nam się wydaje.

Wiadomo, że współcześnie technologia rozwija się dynamicznie i to, co jest dla nas obecnie nowością, w ciągu kilku lat może stać się zabytkiem. Jednak w tej mandze przedstawione są informacje podstawowe i niezmienne, nawet w czasach tak szybkich przemian. Jeśli zawsze interesowały was komputery, ale te wszystkie cyferki i działania były dla was zbyt skomplikowane, sięgnijcie po „The Manga Guide: Mikroprocesory”. Yuu jest świetnym nauczycielem, więc z pewnością uda wam się zrozumieć trudne z początku zagadnienia informatyczne.

Księżniczka Rurunia rządzi Królestwem Kod – krainą słynącą z handlu owocami. Jednym z wielu obowiązków księżniczki jest zarządzanie eksportem dóbr do innych krajów. Jednak system, którego używa, okazuje się być bardzo niepraktyczny i sprawia wiele problemów. Razem z Cainem – swoim przyjacielem, oraz wróżką Tico Rurunia próbuje zgłębić tajniki budowy i zarządzania bazami danych, które mają pomóc rozwiązać wszystkie problemy.

Wróżka Tico, która jest strażniczką wiedzy zawartej w podręczniku, tłumaczy księżniczce i jej przyjacielowi – a przy okazji i nam – czym są bazy danych, jak je tworzyć, analizować oraz jak ich używać. Poznajemy również podstawy języka SQL wykorzystywanego do aktualizacji i pobierania danych oraz tworzenia raportów. Najpierw w krótkich komiksach Tico wprowadza nas w temat, a potem wszystkie niezbędne informacje możemy znaleźć pod koniec działu. Znajdują się tam również ćwiczenia – przy ich rozwiązywaniu można wykorzystaćw praktycezdobytą wiedzę. Na samym końcu podręcznika znajdują się często używane instrukcje języka SQL oraz indeks pojęć.

„The Manga Guide: Bazy danych” to druga pozycja z serii „The Manga Guide” od wydawnictwa PWN. Muszę przyznać, że jest o wiele lepsza niż jej poprzedniczka. Historia mangowa jest o wiele ciekawsza i barwniejsza, możemy też w jakiś sposób identyfikować sięz postaciami. Nie wychwyciłam również żadnych błędów językowych,zwłaszcza tych rodzących się w procesie tłumaczenia. Całość jest napisana prostym i łatwym do zrozumienia językiem, przez co nawet ktoś, kto nie ma pojęcia o bazach danych, jest w stanie wielezrozumieć i wynieść sporo wiedzy. Wszystkie instrukcje zebrano pod koniec rozdziałów i bardzo szczegółowo objaśniono. Ogromnym plusem są ćwiczenia (prawidłowe odpowiedzi do nich znajdują się na końcu działów), dzięki którym możemy określić rzeczywisty stan swojej wiedzy i poćwiczyć to, o czym przed chwilą czytaliśmy.

Tworzenie baz danych to bardzo przydatna umiejętność. Jeśli zawsze mieliście problem z zadaniami informatycznymi, to myślę, że warto sięgnąć po ten tytuł. W prosty i bardzo przyjemny sposób możecie zdobyć użyteczną wiedzę!

Fascynuje cię kosmos? Powstanie wszechświata jest najważniejszą zagadką twojego życia? Jeśli przy okazji jesteś fanem mangi, to z pewnością zainteresuje cię „The Manga Guide: Wszechświat”. Ta pozycja to przewodnik po najważniejszych faktach i zagadnieniach związanych z astronomią i wszechświatem.
Całość podzielona jest na pięć rozdziałów, a w ich tematykę wprowadzają nas dziewczyny z kółka teatralnego jednej z japońskich szkół. Z pomocą profesora z wydziału astronomii odkrywają tajemnice kosmosu. Po każdym mangowym wprowadzeniu wszystkie przedstawione zagadnienia wytłumaczone są w podręcznikowy sposób, zatem połowa książki to manga, a druga połowa to objaśnienia. Myślę, że to dobre rozwiązanie, bo umieszczenie takiej ilości wiedzy w samym komiksie byłoby bardzo niepraktyczne i nużące.

Pierwsza rzecz, która bardzo mi się spodobała, to zamieszczenie w podręczniku elementów pochodzących z japońskiej kultury. W prologu przedstawiona jest historia księżniczki Kaguyi, która jest bardzo ważną postacią często występującą w japońskiej popkulturze. Drugą rzeczą było to, że dziewczyny, próbując przedstawić zjawiska zachodzące w kosmosie, używały bardzo prostych porównań, takich jak na przykład dmuchanie balonu jako metafory ciągle rozszerzającego się wszechświata. Dzięki temu osoby, które nie posiadają zbyt dużej wiedzy na temat astronomii, mogą łatwiej zobrazować sobie niektóre fenomeny. Definicje są napisane w prosty do zrozumienia sposób, a do większości z nich dołączone są rysunki i diagramy.

Za polską wersję językową odpowiada wydawnictwo PWN, dlatego możemy uznać ten tytuł za rzetelne źródło informacji. Jednak wkradło się kilka rażących błędów, których nie spodziewałam się znaleźć w książce wydanej przez wydawnictwo naukowe. Zacznijmy od tłumaczenia. Niestety, podczas czytania da się zauważyć, że manga została przełożona z języka japońskiego – badzo dużo wyrazów jest przetłumaczonych dosłownie i mimo że znaczeniowo się zgadzają, to w języku polskim brzmią trochę nienaturalnie. W dodatku kilka razy pomylono płeć brata jednej z bohaterek i on również wypowiada się w formie żeńskiej. Szkoda również, że przetłumaczone zostały tylko „dymki” rozmów. Wszelkie onomatopeje w tle pozostały w oryginalnej wersji. Pojawiło się też kilka błędów, przez które sama zaczęłam kwestionować swoją znajomość języka polskiego, takie jak „na prawdę” czy „nie mniej jednak” pisane oddzielnie. Biorąc pod uwagę całokształt, mam wrażenie, że zabrakło osoby, która przeczytałaby całość i wyłapała takie właśnie nieścisłości, które psują ogólne wrażenie.
„The Manga Guide: Wszechświat” jest dobrym zbiorem informacji przedstawionych w ciekawy sposób. Sam pomysł stworzenia podręcznika w wersji mangowej jest obiecujący. Myślę, że mimo tych kilku błędów językowych spokojnie można potraktować ten tytuł jako rzetelne źródło informacji. Jeśli ciekawi was wszechświat to koniecznie sięgnijcie po ten tytuł!

Do mang z gatunku horror podchodzę zazwyczaj bardzo sceptycznie. Poznałam już kilka naprawdę dobrych tytułów grozy, ale mimo to wiem, jak ciężko jest osiągnąć dobry klimat, mając do dyspozycji tylko i wyłącznie czarno-białe rysunki. Informacja o tym, że Waneko wydaje „Shiki”, była dla mnie niesamowicie radosną nowiną. Ładnych parę lat wcześniej byłam zakochana w klimacie i fabule anime o tym tytule, a do mangi nigdy nie miałam okazji zajrzeć. Teraz mam możliwość zapoznania się z nią - i to w polskim wydaniu. I nie będę ukrywała, że już na samym początku postawiłam temu tytułowi wysoką poprzeczkę, mając nadzieję, że coś mnie jeszcze może zaskoczyć i nadal zachwycić po takim czasie.

Fabuła pierwszego tomu w moim odczuciu buduje przede wszystkim klimat niepokoju, mroku i tajemnicy. Praktycznie tuż po zapoznaniu się z nim czytelnik ma raczej więcej pytań niż jakichkolwiek odpowiedzi, co zachęca do sięgnięcia po kolejny tom. Uważam, że ciekawość zostaje wystarczająco pobudzona. Akcja mangi toczy się w roku 199X w małej wiosce Sotoba, która otoczona jest z trzech stron górami (sama ma kształt wąskiego trójkąta). Jak na takie miejsce przystało, Sotoba liczyła zaledwie 1300 mieszkańców. Na tle całej okolicy wyróżniał się jeden budynek – stara posiadłość w zachodnim stylu. Kiedyś znajdował się w tym miejscu dom wpływowych mieszkańców z rodu Kanemasa, a gdy ci się wyprowadzili, postawiono tam ową posiadłość, która stała jakiś czas niezamieszana. Jedna z bohaterek – Megumi Shimizu - była zafascynowana owym budynkiem. Bardzo chciała wejść do środka i zastanawiała się, czy ktoś kiedyś zamieszka w tym miejscu. W końcu jednak wprowadziła się tam rodzina Kirishiki. Wszystko zbiegło się w czasie z odkryciem trzech tajemniczych zgonów. Nie znaleziono żadnej przyczyny śmierci osób, których ciała odnaleziono. Do tego po przybyciu nowych mieszkańców znika Megumi i ochotnicy wybierają się na jej poszukiwania. Dziewczynę udało się odnaleźć, niestety dopadła ją anemia, a przynajmniej tak stwierdził lekarz. Ale czy na pewno nie było to coś poważniejszego? Dosłownie tajemnica goni tajemnicę!

Pierwsza część nasycona jest informacjami o bohaterach, a trzeba przyznać, że jak na jeden tom to poznajemy ich całkiem sporo. Mimo że postacie wydają się do bólu klasyczne, to bardzo pasują do tej historii i miejsca akcji. Coś na zasadzie: typy ludzi, których na pewno możesz spotkać w małej wiosce. Mamy na przykład Megumi Shimizu – modną i „miastową” licealistkę, która czuje, że nie pasuje do Sotoby i tylko czeka, kiedy będzie mogła wyjechać do miasta, szaleńczo zakochaną w rówieśniku Natsuno Yuuki, przyjezdnym z miasta, który nie jest specjalnie zachwycony nowym miejscem zamieszkania oraz osobą nim zainteresowaną. Jest również Mutou Tooru, przyjaciel Natsuno, typ pozytywnego lekkoducha i dobrego kumpla, Ozaki Toshio – kierownik jedynej kliniki w wiosce, który doskonale zdaje sobie sprawę z tego, że wisi nad nim odpowiedzialność za zdrowie mieszkańców, oraz duchowny Seishin Muroi, który w wolnym czasie zajmuje się pisaniem. Poza tym poznajemy również ich rodziny, a także postaci, z którymi na co dzień wymienieni przeze mnie bohaterowie mają do czynienia, na przykład właściciele sklepów, stolarz, policjant, pielęgniarka... Jest ich zbyt wielu, by każdego wymienić, a jednak każdy odgrywa w fabule ważną rolę. Oczywiście trochę też dowiadujemy się o nowych mieszkańcach... Ale póki co niezbyt wiele.

Dużą rolę w tej mandze moim zdaniem odgrywa bardzo charakterystyczna kreska. Zakochałam się w niej już dawno i mimo minionych lat, moja miłość nie osłabła ani trochę. Postaci mają specyficzne oczy i fryzury niemające racji bytu w przełożeniu na realny świat. I właśnie to jest najpiękniejsze. Dodaje na pewno oryginalności, o którą teraz jest naprawdę trudno. Styl rysunków doskonale się sprawdza w kadrach, które mają budzić grozę czy niepokój, a niektóre strony mangi wręcz wżerają się mózg. Lepiej nie przypominać ich sobie ciemną nocą, zwłaszcza jeśli jesteśmy sami w domu...

Wydanie mangi jest całkiem w porządku. Ładna obwoluta na gładkim papierze, tłumaczenie, które czyta się bardzo dobrze, a do tego fajna, kolorowa, rozkładana wkładka z ilustracją jednego z bohaterów. Jedyne, co miałabym do zarzucenia, to to, że opis z tyłu obwoluty jest dość trudny do odczytania – musiałam nieźle wysilić wzrok, a przecież często właśnie od treści z tyłu zależy to, czy ktoś zdecyduje się ten tytuł zakupić, więc tekst powinien być wyraźny. Plusem dla mnie jest tabela z tyłu mangi „Akta mieszkańców wsi Sotoba”. Zawsze mam problemy z zapamiętaniem imion osób, a tam wszystko podsumowano na dwóch stronach. Tylko uwaga! Nie należy tego czytać przed mangą – są spoilery!

Podsumowując: nie zawiodłam się. Mimo że postawiłam wysoko poprzeczkę i fabuła jest mi znana dzięki anime, dalej ten tytuł uważam za naprawdę godny polecenia. Doskonale sprawdza się jako horror i jest w stanie oddziaływać na czytelnika, budząc przeróżne emocje. A pamiętając jeszcze ogólny zarys dalszej fabuły i wiedząc, ze w mangach jest znacznie więcej treści niż w okrojonych anime – wiem, że tytuł z każdym tomem będzie tylko jeszcze bardziej ciekawy i wciągający. Myślę, że każdy fan gatunku powinien przynajmniej spróbować sięgnąć po ten tytuł i na pewno wiele osób zakocha się w nim tak jak ja.

„Ślepa uliczka” to zbiór jedenastu opowiadań Junjiego Ito utrzymanych w klimacie grozy i horroru. Nie są one ze sobą w żaden sposób powiązane. Tytuł całego tomiku to tytuł pierwszej w kolejności historii.

Nie chcę wam psuć radości z czytania, więc nie będę opiswać wszystkich rozdziałów, ale przybliżę trzy, które najbardziej przypadły mi do gustu. Pierwsze, moim zdaniem najlepsze, to „Pozwolenie”. Chłopak przez wiele lat prosi ojca swojej dziewczyny o pozwolenie na ślub z ukochaną. Cały czas słyszy tę samą odpowiedź – kategoryczne nie. Świetna, intrygująca historia z równie dobrym zakończeniem. Drugie, tak samo ciekawe opowiadanie, to „Pleśń”. Jak sama nazwa wskazuje, należy do tych mniej strasznych, a raczej obrzydliwych. Mężczyzna wraca do swojego domu, który na czas nieobecności wynajmował innej rodzinie. Gdy wchodzi do środka, jest przerażony. Bałagan i zgnilizna – te dwa słowa najlepiej opisują to, co tam zastaje. Szybko okazuje się, że samo sprzątanie nie wystarczy. Trzecia i zarazem najdłuższa opowieść to „Miasto bez ulic”. Dziewczyna czuje się prześladowana przez domowników, więc postanawia wyprowadzić się z domu i pojechać do swojej cioci. Gdy dociera na miejsce, okazuje się, że nie ma tam już ulic – powstały budynki, które łączą się ze sobą, i żeby dojść dalej, trzeba przejść przez kilka domów.

Już na samym początku można zauważyć, że Junji Ito nie stara się w żaden sposób wyróżniać swoich bohaterów. Wszystkie postacie są rysowane w ten sam sposób – tak, że po przeczytaniu kilku opowiadań nie jesteśmy w stanie przypomnieć sobie, jak wyglądali bohaterowie danej historii. Nie rzucają się w oczy i są do siebie podobni. Nie traktuję tego jako minus, ponieważ najważniejsza tutaj jest treść, a nie bohaterowie sami w sobie. Poza tym jak zwykle zachwycałam się kreską, świetną mimiką twarzy i szczegółowym tłem.

Wydawnictwo JPF, które wydaje w Polsce mangi Junjiego Ito, jak zwykle stanęło na wysokości zadania. Strony są numerowane, a na początku znajduje się spis treści, więc z łatwością można odnaleźć konrektny rozdział. Świetna jakość druku i papieru, bardzo dobre i dopasowane do sytuacji tłumaczenie i przede wszystkim to, co zachęciło mnie do sięgnięcia po ten tom – okładka. Sama nie jestem w stanie powiedzieć, co tak bardzo przyciągnęło moją uwagę. Może tajemnicze postacie w dolnej części, a może kolorystyka? Tego nie wiem, ale jedno wiem na pewno: „Ślepa uliczka” to tytuł, po który warto sięgnąć. Nawet jeśli nie jesteście fanami horroru i grozy, może tutaj znajdziecie coś dla siebie. Ja znalazłam i szczerze pokochałam tę mangę.

Na wstępie muszę was ostrzeć – „Gyo” to nie jest manga dla ludzi, którzy nie przepadają za horrorami i przesadną obrzydliwością. Jeśli nie możecie znieść smrodu i robactwa, to lepiej uciekajcie jak najdalej od tego tytułu. Natomiast jeśli jest zupełnie przeciwnie i szukacie dobrej pozycji z gatunku horroru, to ta manga was nie zawiedzie. Junji Ito to bardzo specyficzny mangaka i czytając jego historie nieraz zastanawiałam się, skąd ten człowiek bierze pomysły i co sie dzieje w jego głowie.
Para młodych Japończyków – Tadashi i Kaori – spędzają wakacje na Okinawie. W pewnym momencie dziewczyna zaczyna czuć straszny smród. Na początku ani ona, ani jej towarzysz nie zdają sobie sprawy, że pochodzi on od dziwacznego stworzenia – ryby z odnóżami. Kiedy sytuacja zaczyna wymykać się spod kontroli i coraz więcej śmierdzących stworzeń pojawia się na wyspie, Okinawa pogrąża się w chaosie. Tadashi i Kaori uciekają z wyspy i wracają do Tokio. Gdy wydaje im się, że są już bezpieczni, dziewczyna znów czuje ten okropny odór. Cały kraj zalewa fala ohydnych stworzeń.
„Gyo” to tytuł przepełniony obrzydliwością i myślę, że to najlepsze określenie. Przez pierwszą połowę świetnie się czytało, wydarzenia wciągały i odrzucały zarazem. W drugiej połowie zaczęło robić się już trochę zbyt irracjonalnie, autora chyba za bardzo poniosła wyobraźnia, bo w moim odczuciu całość zaczęła tracić sens. Zakończenie też wypadło bardzo przeciętnie wobec tego, jak obiecująco zaczynał się ten tytuł.
Inną kwestią jest rysunek – i tu nie mam żadnych zastrzeżeń. Świetne kadry, bardzo dobrze rozrysowane postacie, robactwo i wszelkie szczegóły. Jest kilka kadrów, które zajmują całe dwie strony i są fenomenalne. Czasem zanim przeszłam do następnej strony zatrzymywałam się na niektórych ujęciach i dokładnie się im przyglądałam. W dodatku wydawnictwo JPF, które wydaje mangi Junjiego Ito na polskim rynku, świetnie się spisało jeśli chodzi o jakość druku – kartki są śnieżnobiałe, a tusz czarny jak smoła, co tylko wspomaga i tak wspaniałą kreskę Junjiego. Obwoluta również jest genialna, mroczna i ze świetnie dopasowaną czcionką tytułową.
„Gyo” to nie jest tytuł idealny pod każdym względem, ale opisana historia jest wciągająca i bardzo dobrze przedstawiona. Nie wzbudza strachu, raczej obrzydzenie, więc jeśli wam to nie przeszkadza, to warto się z nią zapoznać.

Zapewne większość z was słyszała takie określenia, jak bratnia czy pokrewna dusza. Czasem ludzi, którzy wiele dla nas znaczą, trakujemy jak rodzinę. Najbliższych przyjaciół określamy jako swoich braci lub siostry. Niektórzy wierzą, że każdy ma gdzieś na świecie drugą połowę swojej duszy.

Na początku „Duchowe bliźnięta” wydają się chaotycznym zbiorem kilku niepowiązanych ze sobą historii. Pierwsze rozdziały czyta się z trudem, bo bardzo łatwo zgubić wątek, a postacie drugoplanowe nie są zbyt wyraziste. Dwoje dzieci ginie tego samego dnia, w tym samym czasie i w dwóch zupełnie różnych miejscach na świecie. Ich dusze powracają do naszego świata i szukają swoich wspomnień. Alex i Rise towarzyszą bohaterom krótkich historii w poszukiwaniu bratnich dusz, a w międzyczasie powoli odkrywają prawdę o sobie. W połowie lektury z wielu historii pozostają tylko dwie, Haruhi i Theo, i to właśnie dzięki nim tytułowe Duchowe Bliźnięta spotykają się i poznają prawdę o swojej śmierci.

„Duchowe bliźnięta” to nie jest lekki i przyjemny tytuł do poczytania przed pójściem spać. Manga przeznaczona jest dla dorosłego czytelnika, pojawiają się w niej motywy morderstwa, gwałtu, a także dziecięcej prostytucji. Historie w niej przedstawione nie są przyjemne, są w większości dramatyczne, w dodatku bardzo wciągające. Gdy wszystkie wątki zaczęły mi się układać w jedną całość, nie mogłam się od mangi oderwać. Nie wiedziałam też, jakiego zakończenia mogę się spodziewać, i obawiałam się, że zniszczy całą przyjemność z lektury. Na szczęście tak się nie stało. Po ostatniej stronie czułam tę satysfakcję, że właśnie skończyłam czytać coś naprawdę dobrego.

Wydawnictwo Waneko, które wydało w Polsce „Duchowe bliźnięta”, świetnie poradziło sobie z tym tytułem. Polska wersja jest o wiele grubsza niż standardowy tom – w przeciwieństwie do orginału wydanego w dwóch częściach w naszym kraju manga ukazała się jako jednotomówka. Przypadła mi do gustu również obwoluta, która jest bardzo stonowana i minimalistyczna.

Szczerze mówiąc, nie bardzo wiedziałam, czego mogę się spodziewać po tej mandze. Po przeczytaniu jej wiem, że wybranie tego tytułu to była dobra decyzja. Jeśli szukacie czegoś poważniejszego, czegoś, co was wciągnie, zaciekawi, wzbudzi wiele emocji, to „Duchowe bliźnięta” sątytułem, po który powinniście sięgnąć.

„Dar trzech króli” to historia o niezwykłej miłości dwójki młodych ludzi: Akari i Daichiego. Ona – wiecznie zapatrzona w niebo, zafascynowana gwiazdami, uwielbiana przez wszystkich i zwana dziewczyną zbyt piękną na astronoma. On – zupełne przeciwieństwo, jego wzrok zawsze był skierowany ku ziemi, interesowała go geologia. Od dzieciństwa byli nierozłączni i mimo przeciwieństw zakochali się w sobie. Złożyli obietnicę, że będą ze sobą już na zawsze. Jednak rozdzieliła ich śmierć.

Piękna opowieść, w której Daichi pięć lat po śmierci swojej ukochanej wspina się na górę, na której zginęła Akari. Wspomnienia o miłości jego życia zaczynają zanikać. Ona zaś obserwuje go z miejsca zwanego Niebem i stara się za wszelką cenę uniemożliwić mu wejście na szczyt, przepełniona pragnieniem, by w końcu o niej zapomniał i żył własnym życiem. Opowieść o trudnej wędrówce Daichiego, którą obserwujemy zarówno z perspektywy Ziemi, jak i Nieba, przeplatana jest wspomnieniami.

Po przeczytaniu kilku pierwszych stron nie byłam specjalnie przekonana do tej historii. Im dłużej czytałam, tym bardziej uświadamiałam sobie, jak błędne było moje pierwsze wrażenie. Świetnie poprowadzona narracja sprawia, że wydaje się, jakby uczucia i pragnienia Daichiego były naszymi własnymi i kibicujemy mu, by dotarł na szczyt, na spotkanie z Akari. Niesamowita historia to nie jedyna zaleta tej mangi. Postacie są bardzo wyraziste, a tła bardzo szczegółowo narysowane.

„Dar Trzech Króli” to kolejna jednotomówka od wydawnictwa Waneko. Jest to chyba jedna z lepszych pozycji na polskiej scenie mangowej. Obwoluta jest bardzo ładna i świetnie oddaje klimat tej historii. Nie jest to zwykły romans, lecz doskonała historia zarówno z elementami humorystycznymi, jak i dramatycznymi, a także z bardzo dobrze przemyślanym zakończeniem.

Pan Shiranui sam o sobie mówi, że jest badaczem tajemniczych opowieści i historii ludowych. Pojawia się znikąd i podróżuje po świecie w poszukiwaniu nowych legend.

Ciężko napisać coś więcej o „Niesamowitych opowieściach pana Shiranui”. Tomik zawiera siedem krótkich historii grozy. Jedna jest dłuższa i zajmuje dwa rozdziały. Legendy nie są może straszne, ale potrafią wywołać uczucie niepokoju. Nie będę opisywać tutaj każdej z nich, bo nie ma to najmniejszego sensu i odbierze wam przyjemność z czytania, jeśli zdecydujecie się sięgnąć po ten tytuł. 

Postać pana Shiranui przewija się zwykle w tle, a główną rolę odgrywają bohaterowie danej opowieści. Nie są to wyraziste postacie i nie ma w tym nic dziwnego, skoro ich chwila sławy trwa zaledwie kilka stron, jednak doskonale prowadzą nas przez opowiadaną straszną legendę.

Na polskiej scenie mangowej nie ma zbyt wielu tytułów z gatunku horroru, dlatego tym bardziej cieszę się, że wydawnictwo Waneko zdecydowało się opublikować „Niesamowite opowieści pana Shiranui”. Niekonwencjonalny sposób prowadzenia historii – siedem odrębnych legend, w których jedyną postacią wspólną jest pan Shiranui – sprawia, że manga jest jeszcze ciekawsza. Prócz bardzo dobrej narracji jest też świetnie narysowana. Szkoda, że jest to tylko jednotomówka, bo naprawdę przyjemnie się czyta i z chęcią zobaczyłabym w takim wydaniu więcej historii. 

Myślę, że z czystym sumieniem mogę tę mangę polecić każdemu. Sama przeczytałam ją już dwa razy i wiem, że sięgnę po nią jeszcze nie raz.

Pan Shiranui sam o sobie mówi, że jest badaczem tajemniczych opowieści i historii ludowych. Pojawia się znikąd i podróżuje po świecie w poszukiwaniu nowych legend.

Ciężko napisać coś więcej o „Niesamowitych opowieściach pana Shiranui”. Tomik zawiera siedem krótkich historii grozy. Jedna jest dłuższa i zajmuje dwa rozdziały. Legendy nie są może straszne, ale potrafią wywołać uczucie niepokoju. Nie będę opisywać tutaj każdej z nich, bo nie ma to najmniejszego sensu i odbierze wam przyjemność z czytania, jeśli zdecydujecie się sięgnąć po ten tytuł.

Postać pana Shiranui przewija się zwykle w tle, a główną rolę odgrywają bohaterowie danej opowieści. Nie są to wyraziste postacie i nie ma w tym nic dziwnego, skoro ich chwila sławy trwa zaledwie kilka stron, jednak doskonale prowadzą nas przez opowiadaną straszną legendę.

Na polskiej scenie mangowej nie ma zbyt wielu tytułów z gatunku horroru, dlatego tym bardziej cieszę się, że wydawnictwo Waneko zdecydowało się opublikować „Niesamowite opowieści pana Shiranui”. Niekonwencjonalny sposób prowadzenia historii – siedem odrębnych legend, w których jedyną postacią wspólną jest pan Shiranui – sprawia, że manga jest jeszcze ciekawsza. Prócz bardzo dobrej narracji, jest też świetnie narysowana. Szkoda, że jest to tylko jednotomówka, bo naprawdę przyjemnie się czyta i z chęcią zobaczyłabym w takim wydaniu więcej historii.

Myślę, że z czystym sumieniem mogę tę mangę polecić każdemu. Sama przeczytałam ją już dwa razy i wiem, że sięgnę po nią jeszcze nie raz.

„Czwarty: Tatsuyuki Oyamato” to manga z gatunku yaoi przeznaczona dla dorosłego czytelnika, więc jeśli nie interesują was bardzo bliskie relacje męsko-męskie, możecie spokojnie zapomnieć o tym tytule.

W rejonie Kanto rządzi grupa przestępcza Oyamato, a tytułowy Tatsuyuki jest jej czwartym w kolejności liderem, jednak wcale nie jest zainteresowany tym stanowiskiem. Jedyną rzeczą, o której ostatnio myśli, jest zawód miłosny. Młodszy lider, Asoda, postanawia wysłać go do prefektury Fukuoka, by załatwił tam pewne sprawy. Załamany Tatsuyuki, zamiast zająć się przydzielonym mu zadaniem, woli wlewać w siebie ogromne ilości alkoholu, aż w końcu zasypia w parku. Odnajduje go pewien młodzieniec, który – wydaję się – skądś zna młodego Oyamato.

Muszę przyznać, że ten tytuł nie powalił mnie na kolana. Jest bardzo dużo scen seksu, momentami bardzo fetyszystycznego i podchodzącego pod gwałt. Sama historia nie jest specjalnie wciągająca, porywająca czy zaskakująca. Czasami nawet zbyt przekoloryzowana. Wprowadzony później „czarny charakter” jest dla mnie bez sensu, a cała opowieść byłaby lepsza bez tego wątku. Zachowanie dwójki głównych bohaterów jest również trochę przesadzone i irracjonalne, ale czego ja wymagam od tytułu z gatunku yaoi? Przecież chcemy patrzeć głównie na ładnie narysowanych chłopców! I to zdecydowanie zapewnia nam ta manga. Co jak co, ale bohaterowie są świetnie narysowani i nie ma żadnych zgrzytów anatomicznych.

Polską edycją mangi zajęło się wydawnictwo Waneko. Obwoluta jest... bardzo poprawna, nie przyciąga specjalnie wzroku (o ile można tak powiedzieć o obwolucie, gdzie jeden mężczyzna wkłada drugiemu pistolet w majtki). Na okładce, jak to często bywa, znajduje się humorystyczny komiks. Do całości nie mam żadnych zastrzeżeń, a wręcz wyrażam podziw dla kreatywności tłumaczki przy redagowaniu onomatopei podczas stosunku.

„Czwarty:Tatsuyuki Oyamato” to nie jest tytuł, który spodoba się każdemu. Jeśli jednak bardzo kręci was miłość męsko-męska i nie przeszkadzają wam brutalne sceny seksu, to śmiało, bierzcie się za tę mangę!

Tatsumi, młody chłopak doskonale władający mieczem, wyrusza wraz z przyjaciółmi do stolicy, by zarobić tam pieniądze i uratować przymierającą głodem rodzinną wioskę. Brzmi dość schematycznie, prawda? Na szczęście to tylko wrażenie, bo „Akame ga kill” to coś więcej.
Niestety, nie wszystko jest tak kolorowe, jak mogłoby się wydawać. Na samym początku swojej przygody Tatsumi zostaje okradziony ze wszystkich oszczędności. Wstąpienie do wojska też nie obyło się bez problemów. Kiedy w końcu za sprawą pewnej dobrodusznej dziewczyny Tatsumi odnalazł promyk nadziei, sytuacja jak zwykle obróciła się przeciwko niemu. Rezydencja dziewczyny, która postanowiła wyciągnąć do niego pomocną dłoń, została zaatakowana przez grupę „Night raid”, a ludzie znajdujący się na terenie posiadłości zamordowani z rąk jej członków.
Koniec końców, Tatsumi postanawia dołączyć do zgrupowania zabójców. Tam także poznajemy tytułową Akamę, świetną zabójczynię, którą w pierwszym tomie niespecjalnie zachwyca – jak z resztą cały pierwszy tom. Wiadomo, jak to jest: najgorzej jest zacząć historię – trzeba wprowadzić czytelnika w klimat. Pierwszy wolumin to głównie chodzenie na zakupy i zbieranie składników na obiad. Akcji nie ma zbyt wiele, lecz to mnie nie zraziło. Myślę, że większość z was kojarzy tę mangę dzięki ekranizacji anime. „Akame ga kill” jeszcze nie pokazało, na co stać ten tytuł, dlatego z niecierpliwością czekam na kolejne tomy, zwłaszcza że manga w pewnym momencie obiera inny tor niż anime.
Polskim wydaniem zajęło się wydawnictwo Waneko i muszę przyznać, że jestem z niego zadowolona. Obwoluta prezentuje się bardzo ładnie i mam nadzieję, że dalej będzie utrzymywana w takim klimacie – czarne tło i jeden bohater. Na okładce pierwszego tomu znajduje się oczywiście sama Akame. Pod obwolutą umieszczono „Dziennik Tatsumiego”, czyli krótki, humorystyczny komiks z godzinowym planem dnia bohatera.
„Akame ga kill” to manga, którą zdecydowanie warto poznać. Pierwszy tom może i nie jest bardzo przekonujący, ale całość zapowiada się bardzo obiecująco. Jeśli szukacie czegoś dobrego, a nie mieliście jeszcze przyjemności obcować z tym tytułem – nie macie na co czekać!

Satoru Fujinuma to przeciętny mieszkaniec Japonii, który pracuje jako dostawca pizzy. Ku swojemu utrapieniu posiada jednak jedną umiejętność, nad którą nie ma żadnej kontroli. Sam nazywa ją revival, a polega ona na cofnięciu się w czasie o kilka minut, gdy ma dojść do jakiejś tragedii. Czasem Satoru nie zdaje sobie sprawy z tego, że nastąpił revival i dopiero po chwili orientuje się, że już raz ten moment przeżył. Ma kilka sekund na to, by odgadnąć, w którym miejscu ma dojść do tragedii i obmyśleć plan, by móc jej zapobiec. Sam nie wykazuje raczej chęci do bycia bohaterem, lecz i tak często, starając się pomóc, ląduje w szpitalu z licznymi obrażeniami. W wyniku splotu różnych wydarzeń dochodzi do sytuacji, w której sam Satoru znajduje się w niebezpieczeństwie i by go uniknąć, przy pomocy revival cofa się o kilkadziesiąt lat, do czasów, gdy był w podstawówce.

Myślę, że większości z was historia „Boku dake ga inai machi” – w polskim tłumaczeniu „Erased: Miasto, z którego zniknąłem” – jest znana za sprawą ekranizacji tego tytułu w postaci dwunastoodcinkowego anime. W czasie, gdy emitowana była seria „Boku dake”, manga nie była jeszcze skończona, a dwanaście odcinków to dość mało na zmieszczenie całego materiału z ośmiu dość grubych tomów mangi. Już w pierwszym tomie można dostrzec sceny, na które nie znaleziono miejsca w czasie antenowym.

Polskim wydaniem zajęło się Studio JG. Obwoluta średnio przypadła mi do gustu, bo jest dla mnie zbyt pusta – lepiej prezentuje się wersja japońska, w której napis nie jest na dole, ale został umieszczony pionowo po prawej stronie. To już kwestia gustu. Ciekawy jednak jest zabieg zastosowany na samej okładce, ponieważ w miejscu, gdzie na obwolucie widzimy brnącą przez śnieg Kayo, tam widnieje jedynie jej porzucony szkolny plecak. Po otworzeniu tomiku na wstępie znajdujemy cztery kolorowe strony.

Sposób rysowania Kei Sanbe jest dość specyficzny i niestety, jeśli przeszkadzają wam nie do końca idealnie narysowane postacie, ta manga może was odrzucić. Po przeczytaniu kilku stron można do tego przywyknąć i wtedy czyta się bardzo przyjemnie. Najbardziej odrzuciła mnie twarz Kayo, której na szczęście w tym tomie nie było zbyt wiele, może w dalszych częściach będzie wyglądała lepiej.

Satoru często nad wszystkim się zastanawia, dlatego samej akcji nie ma w mandze zbyt dużo, ale za to pojawia się sporo przemyśleń. Dzięki temu możemy lepiej poznać bohatera i zrozumieć jego zachowanie. Jeśli szukacie zawrotnej akcji, możecie jej tutaj nie znaleźć. Jeśli jednak interesuje was psychologia, zagadki czy kryminał, to jak najbardziej mogę wam ten tytuł polecić.

„Znowu przeniosło kogoś do świata fantasy?” – tak rozpoczyna się opis, który możemy przeczytać z tyłu tomiku mangi. Rzeczywiście, motyw wydaje się być już dość oklepany i ciężko wymyślić coś nowego. „Re: Zero”  wyłamuje się jednak z utartych schematów i zdecydowanie jest tytułem, na który warto zwrócić uwagę. Manga powstała na podstawie nowelki o tym samym tytule i zyskała spory rozgłos dzięki ekranizacji w postaci anime. No dobrze, ale o czym w sumie jest „Re: Zero”?

Subaru to przeciętny licealista, który ostatnio rzadko pojawiał się w szkole i większość czasu spędzał w domu. Pewnego dnia wyszedł do sklepu i już do mieszkania nie wrócił, bo nagle przeniósł się do miejscowości rodem z medieval fantasy. Jako prawdziwy geek był zadowolony z takiego obrotu spraw i - jak to w każdej takiej opowieści bywa - spodziewał się, że posiadał jakąś super moc. Niestety, od razu czekało go rozczarowanie. Jego dalsze losy przebiegają podobnie do tego, jak sobie to wyobraził, bazując na znanych mu innych historiach o przeniesieniu do innego świata. Spotykał piękną dziewczynę, która przedstawiła się jako Satella,a Subaru zapragnął odwdzięczyć się jej za pomoc i wspomóc w poszukiwaniu skradzionego insygnium.  W pewnym momencie oboje zostali zamordowani, a Subaru cofnął się w czasie. Na początku nie rozumiał, co tak dokładnie się wydarzyło, ale widząc umierającą Satellę, postanawił za wszelką cenę ją chronić.

Pierwszy tom mangi to zaledwie kropla w morzu tego, co niesie z sobą cała historia. Pojawia się wiele niewiadomych oraz nowe postacie, których intencje nie są do końca znane. Fantastyczny świat wciąga, a nietuzinkowy główny bohater od samego początku nie posiada niesamowitych umiejętności, które sprawiłyby, że jest najlepszy. Subaru na wszystko sam musi zapracować i popełnia błędy, które czasem niosą ze sobą okropne skutki. 

W Polsce obecnie wydawana jest zarówno manga, jak i nowelka - obydwie od studia Waneko. Na obwolucie widnieje tytuł zapisany po polsku i angielsku, a to przez to, że autor bardzo często w oryginale używał języka angielskiego i takie wymagania zostały postawione przez stronę japońską przy polskim wydaniu. Mnie to nie przeszkadza, ale wiem, że niektórym coś takiego może nie przypaść do gustu.

Osobiście jestem zakochana w tej publikacji, ponieważ uwielbiam fanatsy utrzymane w takim średniowiecznym klimacie oraz dlatego, że fabuła jest nietuzinkowa i wyróżnia się spośród innych – ale o tym, co dokładnie przydarzyło się Subaru, musicie się przekonać sami. Myślę, że większość z was miała przyjemność obcować już z tym tytułem na przykład w wersji anime, ale warto też sięgnać po lekturę. Jeśli nie odstrasza was ściana tekstu, to polecam także nowelkę. „Re: Zero” to jeden z tych tytułów, który koniecznie trzeba mieć na półce.