„Dragon Ball Super”

Autor: Akira Toriyama, Toyotarou
Wydawnictwo: JPF
Ilość tomów: 9+
Cena okładkowa: 18,90 zł

Dwadzieścia lat przyszło czekać fanom mangi „Dragon Ball” autorstwa Akiry Toriyamy na wskrzeszenie marki w postaci komiksu. Tak długi okres dzielący obie, uznawane za kanoniczne serie komiksów mógł budzić obawy u zainteresowanych czytelników. Muszę ich jednak uspokoić, bo najnowszej odsłonie nie można wiele zarzucić.

Oczywiście można poczynić kilka zastrzeżeń do powyższego stwierdzenia. Te dwadzieścia lat to nie był dla marki czas stracony – powstawały wtedy bazujące na mandze seriale, filmy, gry wideo. Dość powiedzieć, że wstępem do nowej mangi były dwa filmy kinowe („Dragon Ball Z: Bitwa Bogów” i „Dragon Ball Z: Zmartwychwstanie F”), których wątki kontynuuje „Dragon Ball Super”. Mangi nie rysuje już Akira Toriyama, lecz jest on nadal autorem scenariusza, który na obrazkową historię przekłada nowy rysownik o pseudonimie artystycznym Toyotarou.

Są we wszechświecie istoty, o potędze których nie śnił nawet Son Gokū, straszniejsze niż okrutny Frizer czy potężny Buu. Jedną z nich był bóg zniszczenia Piwus, który potrafił pstryknięciem palców unicestwić każdą planetę we wszechświecie. Postanowił on odwiedzić Ziemię w poszukiwaniu Super Saiyanina Boga, z którym walka dostarczyłaby mu tak pożądanej przez niego rozrywki. Okazało się jednak, że Super Saiyanin Bóg nie jest ostatnią przemianą, jaką mogą osiągnąć Saiyanie, ani że wszechświat, w którym toczyła się akcja „Dragon Ball Super”, nie był jedynym…bo było ich dwanaście.

Jak dotąd najpoważniejszą zmianą wprowadzoną w uniwersum „Dragon Ball” przez najnowszą mangę jest dodanie do znanych już „zabaw” z czasem wariacji związanych z alternatywnymi wszechświatami, co pozwala na rozbudowanie i dalsze komplikowanie fabuły będącej otoczką kolejnych potyczek między bohaterami i ich adwersarzami. Jednak mimo tego wydarzenia przedstawiane są klarownie, owszem, w zakręcony sposób, ale nie rażą ani zbytnią prostotą, ani komplikowaniem dla samego komplikowania. Walki są ważną częścią rozrywki, ale nie kradną całej uwagi czytelnika. Nie są też rozwlekłe czy pokazane w telegraficznym skrócie. Ważną ich częścią jest poznanie przez wojowników sposobu walki przeciwnika, zneutralizowanie go lub wykorzystanie jego słabości na własną korzyść. Nie brakuje morderczych spojrzeń czy niezrealizowanych (jeszcze) obietnic szybkiej i brutalnej śmierci, jakie składają sobie adwersarze. Gwoździem programu są nadal specjalne transformacje o coraz bardziej wymyślnych nazwach, odkrywane akurat wtedy, gdy ich przyszły użytkownik przędzie już ostatkiem sił. Słowem, mamy tutaj standardowe dla tej serii kluczowe elementy, ale nie wyczuwa się nużącej wtórności, jest natomiast wiele dobrych, choć też prostych pomysłów, które zapewniają sporo frajdy podczas czytania.

„Dragon Ball Super” wprowadza również plejadę nowych postaci, niekiedy są to odpowiedniki znanych już bohaterów, tylko z alternatywnych wszechświatów. W „starej gwardii” nie zaszły istotne zmiany. Vegeta dalej dogryza Son Gokū, ten z kolei wciąż pozostaje bohaterem o sercu nieskażonym złem, a przy tym także o umyśle nieskalanym myślą – i to można uznać za pewną zmianę.

Z nowych postaci zwraca na siebie uwagę bóg zniszczenia Piwus, wielki smakosz i niszczyciel planet. Problem w tym, że niszczy je wedle własnego uznania i nie rozpatruje ponownie swych decyzji. Z kolei jego pomocnik,Whis, jest bardziej stonowany i w miarę możliwości łagodzi wybuchy złości bóstwa zniszczenia. Obaj mają jednak wielką słabość do smacznego jedzenia. Charaktery bohaterów są wyraziste. Niekiedy również style walki, którymi się posługują, są unikalne, używane tylko przez nich. Jednak próżno tutaj szukać głębszej podbudowy psychologicznej – wszystkie lub prawie wszystkie postacie można scharakteryzować w dwóch zdaniach. W żadnym razie nie obniża to przyjemności z lektury.

Choć Akira Toriyama nie rysuje „Dragon Ball Super”, to nowy rysownik, Toyotarou, stara się tworzyć w podobnym stylu. Kreska, jaką rysowane są postacie, jest zatem prosta, ale nawet antagoniści są na ogół przedstawiani tak, by uczynić ich bardziej sympatycznymi. Tła natomiast są standardowe, architektura jest prosta, a Toyotarou – tak jak jego mistrz – z upodobaniem rozwala lewitujące (te nielewitujące zresztą też) skały na coraz mniejsze odłamki. Odnoszę wrażenie, że czasami kreski mające wskazywać na znaczną prędkość lub ruch postaci w kadrach są tak gęsto rozmieszczone, że same stanowią już tło, wyglądają przy tym lepiej niż pusta przestrzeń, którą spotyka się równie często.

Wydaje się, że Akira Toriyama stworzył uniwersum, którego już nie rysuje, ale którego „mózgiem” nadal pozostaje, gdyż to on jest pomysłodawcą, autorem scenariuszy dla filmów, głównej mangi z serii czy nawet spin-offów. Inni – rysownicy, animatorzy – uwzględniają jego pomysły w swojej pracy oraz starają się pozostać wierni stylowi jego rysunków. Moim zdaniem takie podejście jest słuszne. Czytając „Dragon Ball Super”, nie odniosłem wrażenia, że mam do czynienia z kontynuacją tworzoną na siłę i próbującą żerować na popularności znanej i kochanej przez wielu mangi. To nadal porządny komiks dla widzów w każdym wieku, czemu sprzyja lekkie podejście do tematu, szybka akcja oraz humor sytuacyjny i słowny. Polecam nawet tym, którzy znają fabułę wcześniejszej serii niezbyt dokładnie.