Źle się dzieje w kosmosie. Spisek zawiązany przez naczelne umysły wszechświata przejmuje władzę, wprowadzając swoje prawa ku rozpaczy obywateli. Wuj Giacomo, Umberto Techno, stanął na czele kontrspisku, by przeciwstawić się złoczyńcom bezczelnie monopolizującym rynek przekrętów i nadużyć. Niestety, z powodu zdrady jednego z towarzyszy, pełna przygód akcja zakończyła się w więzieniu. Umknąć udało się jedynie Giacomo. Tak przedstawiała się sytuacja w poprzednim zeszycie komiksu „Giacomo Supernova”. „Całuj wuja w dubeltówkę” było wstępem do dłuższej opowieści, którą kontynuuje „Dark age of love”.

Gdzie się podziewa nasz bohater? Znajduje go kosmiczna żandarmeria na planecie Salvadoria 50, rozpoznając go, pomimo przebrania, po charakterystycznym obuwiu. Wydawałoby się, że będzie krucho, nieuzbrojony Supernova próbuje się bronić, ale ma przeciwko sobie przeważające siły wroga. W ostatniej chwili sytuację ratują Lucza Libertyni - będący, jak się okazuje, jego wiernymi fanami. Ich pomoc nie jest jednak bezinteresowna – po wszystkim zabierają swojego nowego podopiecznego do siedziby ich wuja, który ma dla niego propozycję nie do odrzucenia…

Wuj o długim imieniu i grupka Lucza Libertnów wprowadzają do komiksu klimat meksykańskiej fiesty. Jest też misja – mają być krokiem na drodze do uratowania towarzyszy z więzienia, w rezultacie jednak stanowiąca raczej czynnik rozpraszający. Jest to bardzo klasyczny element: zrób coś dla mnie, a ja dam ci coś, co pomoże w twojej misji. Tu sprawa jest trochę bardziej enigmatyczna, jako że „wuj” oferuje Giacomo… grzyba. Nie zwyczajnego, oczywiście, ma on być bowiem wyjątkowo rzadki, święty i zsyła superprawdziwe wizje. Naciągane? Wątpliwe? Bez sensu? Jeszcze jak. Co powie na to bohater? Zgodzi się, a jakże. Żeby dostać małego halucynka trzeba w końcu tylko… zabić króla Salwadorii i jego dziedziców.

W czasie, kiedy Giacomo bawi się w rewolucje i odlatuje w narkotyczne wizje, jego towarzysze przeżywają ciężkie chwile w jednej z cel Alcastarzzz. Właściwie, trudno ocenić, kto ma gorzej – oni czy też strażnicy, dręczeni regularną wojną psychologiczną. Co jakiś czas pojawia się kadr, dający wgląd w ich aktualną sytuację. Umieszczone są one trochę niewygodnie, bo zawsze stanowią coś w rodzaju „przerwy na reklamy” – w momencie, kiedy coś się dzieje. Stopniowo ich powtarzalność zaczyna męczyć, ale końcówka wynagradza wszystko – jedna, jedyna scena, podsumowująca cały proces, stanowi Żart Numer Jeden w tej części. Nadal nie jest to jednak koniec, do rozwiązania problemu, a nawet i jakiegokolwiek pomysłu, co z nim zrobić i w jaki sposób, jest dalej niż bliżej. Szacuję więc, że przygoda ciągnąć się będzie przez jeszcze kilka zeszytów.

Wizualnie mamy kontynuację części trzeciej. Kreska jest prosta, ale charakterystyczna, rysunki bezpruderyjne i szczegółowe tam, gdzie trzeba, kutaśność trochę mniejsza, ale nadal zauważalna. „Dark age of love” ma za to najładniejszą jak dotąd ilustrację okładkową – tak wydelikacony Giacomo ma swój specyficzny, libertyński urok.

Dzieje się dużo, ale nadal pozostało wiele do opowiedzenia, przyjdzie nam więc czekać niecierpliwie na kolejną część. Jeśli ktoś jeszcze nie zapoznał się z tym tytułem, polecam zrobić to szybko, zwłaszcza jeśli jest się wielbicielem prostego, niewymagającego humoru.

„Giacomo Supernova”, komiks tworzony przez panów Jerzego Łanuszewskiego i Roberta Jacha, przyzwyczaił czytelnika do formy krótkich scen z życia bohatera - co prawda obfitujących w akcję i wątki poboczne, ale zawsze kończących się w tym samym zeszycie. Seria zdawała się być zestawem przygód międzygwiezdnego libertyna, przedstawionych w sposób lekki, podlanych charakterystycznym, niewybrednym poczuciem humoru. Zeszyt trzeci odchodzi od tej zasady, zawierając jedynie początek dłuższej historii.

Rytuały odprawiane przez Lożę Odwróconego Modrzewia przerywa kilka incydentów. Pierwszy to brak jednego z braci, którego uwaga została odwrócona w zaskakująco skuteczny sposób, kolejny zaś - dźwięk telefonu. Przygoda wzywa Giacomo, a robi to za pośrednictwem jego wuja, Umberto Techno, kosmicznej legendy. Stary spiskowiec nie znosi konkurencji, więc gdy trafia na organizację zajmującą się właśnie tym – knuciem spisków – posiadającą na liście członków nazwiska najbardziej znanych osobistości, postanawia się z nią rozprawić. Na stróżów prawa nie można liczyć... I tu przydaje się nasz bohater o dość rewolucyjnych przekonaniach. Przed nimi droga pełna wyzwań i przeszkód.

W zeszycie trzecim mamy okazję przyjrzeć się bliżej sylwetce Umberto Techno, głownie w konspiracji – przebranie „totalnie nie on”, zawierające się w doczepionych sumiastych wąsach, jako klasyka, oczywiście musi zadziałać. Pozostaje postacią przedstawioną w sposób równie karykaturalny co wszystkie inne i trudno go lubić, nawet jeśli dokłada swoje parę groszy do ogólnego klimatu komiksu. Większą część tego zeszytu stanowi sama konspiracja i opracowywanie planu B (bez planu A, dlaczego – to pytanie do Umberto), kolejną jest wyprawa - i tu dostaniemy jedynie skrót wydarzeń, przedstawiony na jednej stronie w postaci mapki. Jest to zabieg tyleż prosty, co skuteczny – zawiera przegląd zabawnych i dramatycznych sytuacji, jakie spotkały bohaterów, bez konieczności powtarzania się.

Pod względem wizualnym trzecia część wydaje się być nieco bardziej „grzeczna”, w sensie – o wiele mniej w niej erotyki i nagich narządów płciowych. Sceny są raczej statyczne, jakakolwiek akcja zaczyna się dopiero pod koniec, ale i tam niewiele jej się uświadczy – na rozwinięcie wydarzeń będzie trzeba poczekać. Warto przy tej okazji przyjrzeć się otoczeniu postaci w poszczególnych kadrach, by wyłapać pojawiające się tu i ówdzie easter eggi. Kreska jest zresztą już całkiem znośna – nie do porównania z zeszytem pierwszym, chociaż nadal jej główną cechą pozostaje prostota. Na końcu dodano dodatkową scenę rozmowy Giacomo z bezdomnym na przystanku – gdzie pada Głęboka Myśl – oraz kilka grafik autorstwa zaprzyjaźnionych twórców. Te ostatnie wynagrodzą czytelnikowi niewielką ilość elementów „18+” – są wręcz do bólu kutaśne.

Seria „Giacomo Supernova” z całą pewnością się rozwija, ewoluując raczej w coś przygodowo-awanturniczego z tylko okazyjnie zaznaczanym motywem erotycznym, niż w lekkie porno-powiastki. Czy wyjdzie jej to na dobre, zobaczymy – początek jest obiecujący, humor nie stracił na jakości, a przyszłość rysuje się w dość ciekawych kształtach.

Surrealistyczny komiks - chyba tak najlepiej można określić pierwszą historię tego zbioru opowiadań, zatytułowanego tak samo jak pseudonim autora. Zazwyczaj wstępne strony komiksu mają za zadanie zachęcić czytelnika do dalszego czytania go, ale w tym przypadku było inaczej. Co kilka stron autor daje nam sarkastyczny komentarz odnośnie własnego dzieła. Normalnie odłożyłbym ten komiks po przeczytaniu takiego tekstu i najprawdopodobniej już do niego nie powrócił. Tak się jednak nie stało. Ale zacznijmy od początku.

Na okładce widnieje autoportret autora. W środku widzimy wstęp, a na następnej stronie już rysunki. Jako osoba, która nie przepada za czarno-białymi planszami uznałem że nie mogę mieć wygórowanych oczekiwań, jednakże byłem w błędzie. Książka ta okazała się zbiorem kilkudziesięciu krótkich historii, które zostały narysowane odręcznie. Światłocienie w każdym kadrze zastosowano idealnie i cały komiks można wręcz nazwać dziełem sztuki. Trudno byłoby jednak zdefiniować jakiego rodzaju sztuki, ponieważ każda historia jest stworzona w innym stylu, od rysunku, poprzez malarstwo, aż do grafiki komputerowej.

Fabuła nie jest tym, czego moglibyśmy się spodziewać. Każda historia jest inna, niektóre są lepsze, niektóre gorsze. Ogólnie komiks uważam za dobry. Świetnie komentuje rzeczywistość, robiąc to w sposób satyryczny, tak, aby czytelnik musiał poświęcić więcej czasu historii, przeanalizować ją i odnaleźć głębsze znaczenie. Szczególnie spodobała mi się scena, gdy zniekształcony stwór pyta, dlaczego istnieje i w jakim celu powstał. Odpowiada mu sam Bóg w postaci Toma Cruise’a. Stwór nie dowierza, że Tom to Bóg, dlatego ten zamienia się w Lemmy’ego Kilmistera. Zniekształcona postać przeprasza za niedowierzanie. Pyta, dlaczego tak wygląda, czemu jest nieproporcjonalna. Lemmy odpowiada mu, że wydarzyło się to, kiedy Bogowie byli mali i cały dzień bawili się w glinie, a poza tym mała postać, stworzona na jego podobieństwo nie wyschła. Inni bogowie chcieli go zobaczyć i jak to robią małe dzieci, kiedy są zazdrosne, uszkodzili go i pozmieniali jego kształty. Istota została porzucona, ponieważ bogowie poszli się bawić.

Cały komiks uważam za godny polecenia. Porusza on tematy dzisiejszego tabu oraz zmienia pogląd na pewne aspekty życia społecznego. Dzieło spodoba się każdej osobie, która szuka satyry na dzisiejszy świat oraz odrobiny czarnego humoru.

„Giacomo Supernova” na polskim rynku komiksowym nie jest już nowością. Wręcz przeciwnie: seria o kosmicznym libertynie - obejmująca na razie cztery zeszyty z nadzieją na piąty - doczekała się już drugiego wydania. Pierwszy zeszyt już za mną, a ponieważ wrażenia, jakie wywołał, można określić z (bardzo) grubsza jako mieszane, oczekiwania wobec drugiego miałam niezbyt wygórowane. Specyficzna forma żartu, którą serwują nam panowie Łanuszewski i Jach ma zazwyczaj to do siebie, że dość szybko się wyczerpuje (chociaż nie brak i osób, które uśmiechną się nawet na setne przekręcenie znaczenia słowa "pyta"). Muszę przyznać, że stanowczo obaj panowie (a dlaczego obaj, jeszcze powiem) zaskoczyli mnie w bardzo pozytywny sposób.

Praca zaskakuje Giacomo w środku słodkiego sam na sam… ze sporą ilością macek. Jeden z jego przyjaciół ma poważny problem – zakochał się po uszy, a że ojciec panny nie był mu przychylny, postanowił ukryć ją przed niechcianą atencją ze strony kawalera w zakonie sióstr Ultrafioletowych. Nasz bohater nie zastanawia się długo – w końcu jak tu odmówić pomocy wiernemu druhowi? – i wyrusza do pełnego pułapek klasztoru.

Nietrudno zauważyć zmianę niemal już od samego początku. No dobrze, olbrzymkę zastąpiły macki, a nagie członki nadal świecą tu i ówdzie (18+, ok?), w ujęciu fabularnym zeszyt drugi przedstawia się jednak zaskakująco lepiej od poprzednika. Przede wszystkim odbiega od samego głównego bohatera, zamiast skupiać się wyłącznie na jego osobie wrzuca go w wir przygód, daje mu się wykazać i pokazuje więcej szczegółów z otoczenia. Wprowadza też kilka dodatkowych postaci, które być może będą pojawiać się w kolejnych częściach. Całość nadal jest jak kawałek klasyki romansu widziany w bardzo krzywym zwierciadle, ale jego pęknięcia zaczynają układać się pewien wzór – i jest to coś, co z całą pewnością daje się lubić.

Krótką scenę wykorzystano tu na nawiązanie do czegoś, co określiłam roboczo jako „Giacomo a sprawa galaktyczna”. Nasz bohater jest żywo zainteresowany polityką, a relacja ta jest w pełni wzajemna, do uznania epokowych peruk za nielegalne włącznie. Jest też rewolucjonistą, mistrzem planowania („Może tym razem to nie będzie pułapka!”) i zawsze znajdzie sposób, by wybrnąć z tarapatów. W bonusie dostajemy markiza Dance-Ada i jego Striptizerów Śmierci, klasztor pełen bojowych zakonnic strzelających z dział nekro-laserowych (a może nawet nekro-laserowych alfa) i równie wojowniczo nastawionych robotów. Innymi słowy – będzie się działo.

Pod względem kreski część druga prezentuje się podobnie do pierwszej, poprawę zaliczając w przypadku dynamiki. Nie jest to nadal wizualne szaleństwo, ale pan Jach postanowił uraczyć czytelnika paroma szczegółami, które dają spory plus do absurdalnego dowcipu całości. Trollface’owa mimika bohaterów jest tu bardzo adekwatna, a Kankan Ostatecznej Dominacji (wraz z krótkimi „najazdami kamery” na takie scenki jak dłoń uderzająca w pośladek czy zrywane zapięcie koszuli) po prostu rozbawił do łez. Dobrze rozplanowano ułożenie poszczególnych kadrów komiksu – co najmniej dwie sytuacje śmieszą niesamowicie przez zaskoczenie spowodowane odkryciem tego, jak potoczyła się dalsza akcja dopiero na kolejnej stronie – efekt nie do uzyskania przy zestawieniu obu tuż obok siebie.

„Raptus Puellae” pokazał, że Giacomo nie pokazał jeszcze wszystkich swoich atutów, a panom autorom pomysły wcale nie skończą się tak szybko. Polecam serię uwadze tych, którzy cenią sobie prosty, dosadnie wyrażony humor.

Pojęcie libertynizmu narodziło się w Holandii, jednak swój rozkwit przeżyło w XVII wieku we Francji, gdzie z entuzjazmem przyjęło się wśród szlachty. Zakładało powrót do natury, porzucenie zasad moralnych i norm narzucanych przez społeczeństwo i religie, a w ostatecznym rozrachunku: całkowitą rozwiązłość seksualną. Przez jednych wyśmiewana, przez innych brana zupełnie na poważnie jako sposób na życie idea doczekała się wielu interpretacji literackich. A mówiąc już mniej poważnie: co można pomyśleć, widząc komiks science fiction określany mianem libertyńskiego właśnie? Mieszane uczucia to trochę mało powiedziane.

Giacomo Supernova jest człowiekiem wszechstronnym: wykształconym, kulturalnym, obytym, oczytanym i… wybitnie rozpustnym. Poznajemy go w chwili, gdy w barze przechwala się swoimi wyczynami przed żądną wrażeń publiką. Swobodne rozmowy przerywa wkroczenie Bardzo Poważnych Panów, których ubiór i sposób bycia wskazywały na wojskowy dryg i chęć wyrządzenia naszemu bohaterowi krzywdy. Zmywszy się szybko z miejsca zdarzenia, Giacomo zostaje uświadomiony, że osoba prześladująca go to nikt inny, jak tylko sam diuk Ulisses de Alfa-Centauri, z którym łączy go historia pełna zniszczonych ideałów, zawiedzionego zaufania i zaprzepaszczonej przyjaźni, a konkretnie: romans ze wszystkimi członkami rodziny byłego druha. Nie ze wszystkimi naraz, no gdzieżby – na dwa razy.

Fabuła nie jest szczególnie skomplikowana: ot, dwóch młodych, którzy poróżnili się z pewnych względów i teraz jeden ściga drugiego jak kosmos długi i szeroki. Ach, wspominałam już, że komiks gatunkowo można określić jako science fiction? Ano właśnie, Giacomo jest uwodzicielem na skalę galaktyczną i takie też będą jego poczynania. Dość powiedzieć, że jego obietnica, że już nigdy nie prześpi się z żadną z pań z rodziny diuka skutkuje tym, że na kolejnym przyjęciu ląduje w łóżku z panami. Ponownie wszystkimi naraz. Każdy by się wkurzył, prawda? Nic dziwnego, że Ulisses zdecydowany jest dopaść go i wyzwać do walki na śmierć i życie. Jednak czy na pewno jego motywem jest zemsta, osobista obraza, złamana obietnica? Oj, zdziwicie się.

Humor zaprezentowany w komiksie jest trywialny do prymitywnego włącznie, opiera się na niewybrednych nawiązaniach i freudowskich pomyłkach, których bohater będzie się doszukiwał w pozornie zwykłych zdaniach. Nie każdemu przypadnie to do gustu, sądzę jednak, że w większości przypadków wywoła na twarzy czytającego uśmiech, nawet jeśli będzie on podszyty pewnym zażenowaniem. Sceny łóżkowe będą pojawiały się dość często w sposób nie tylko kompletnie niecenzuralny, ale i groteskowo wyolbrzymiony (seks z olbrzymką? Pewnie, będzie o czym opowiadać fanom!), gołe członki i cycki występują powszechnie. Stylizacja głównego bohatera na siedemnastowiecznego francuskiego uwodziciela jest nawet dość urokliwa.

Rysunki Roberta Jacha są bardzo proste, podstawowe wręcz, nie zachwycają urodą, ale oddają wszystko, co przedstawić powinny. Nie ma problemu ze zorientowaniem się w nastroju chwili, mimika postaci, choć uproszczona, jest bez zarzutu, brakuje trochę dynamiki w scenach pościgów. Przyznam też, że chętniej zobaczyłabym komiks w wersji kolorowej niż faktycznie zastosowanej w nim skali szarości. Na osłodę na końcu dodano krótką scenkę z Giacomo odpowiadającym na pytania publiczności oraz kilka artów, wykonanych przez zaprzyjaźnionych twórców, tu akurat jest na co popatrzeć.

Wspomniane we wstępie mieszane uczucia przedstawiają się mniej więcej tak, jak już to gdzieś powiedziałam: jest to rozbawienie podszyte lekkim zażenowaniem. Mogę tylko przyznać, że i humor, i tematyka komiksu trafiły do mnie (nie wiem jakiego słowa użyć, by nie zostało użyte przeciwko mnie! – to robi człowiekowi lektura „Giacomo Supernova”), z całą pewnością zapoznam się też z kolejną częścią, a Waszej uwadze polecam zeszyt pierwszy, „Szampan, menuet i łóżkowe igraszki” – do własnych eksperymentów.