Każdy czasem marzy o chwili spokoju, kiedy nikt od nas nic nie chce, kiedy możemy utonąć w swoim własnym świecie. No właśnie, kluczowym słowem jest „czasem”.

Hikaru zawsze chodzi ze słuchawkami na uszach – czy to idąc przez miasto, czy siedząc w szkole na zajęciach. Odcina się od świata zewnętrznego oraz stroni od rówieśników. Jednak podczas szkolnej wycieczki, gdy spaceruje po plaży ma miejsce niezwykłe zdarzenie i od tamtej pory dziewczyna nie jest już sama. Budzi się podczas zajęć w szkole i nie pamięta nic, co działo się od czasu tego wypadku. W swojej głowie słyszy głos kosmicznego przybysza, który przybył na naszą planetę, by zniszczyć potwora, który chce doprowadzić do zagłady ludzkości.

„7 miliardów igieł” łączy w sobie elementy science-fiction jak i okruchów życia. W ciele Hikaru zagnieżdża się Tengai, który towarzyszy jej całymi dniami. Prosi ją, by pomogła mu zmierzyć się z wrogiem, który chce zniszczyć całą ich planetę. Z początku dziewczyna marzy tylko o tym, żeby się odczepił. Dlatego gdy ten mówi jej, że da jej spokój, gdy już ocalą świat, zgadza się mu pomóc. Aby odnaleźć wrogiego przybysza, Hikaru jest zmuszona do rozpoczęcia interakcji z innymi rówieśnikami, co nie jest dla niej łatwe. Jednak po czasie zaczyna się otwierać na świat, dzięki dwóm nowo poznanym dziewczynom. Prócz wydarzeń fantastycznych, możemy więc również zaobserwować tutaj przemianę psychiczną naszej bohaterki, której udaje się nawiązać nowe przyjaźnie.

Po lekturze pierwszego tomu miałam uczucie, że ta manga mogłaby się skończyć w tym momencie i też byłoby dobrze. Jednak czekał na mnie jeszcze drugi, pełen zupełnie nowych wydarzeń i faktów, które czasem stwarzają nowe pytania, a czasem odpowiadają na stare. Zdecydowanie nie ma czasu na nudę, akcja cały czas brnie do przodu, wzbudzając w czytelniku nieprzemijającą ciekawość, dlatego nie chcę zdradzać żadnych dalszych szczegółów, jeśli chodzi o fabułę – trzeba to po prostu samemu przeczytać. Czasem jednak pewne wydarzenia sprawiają, że czytelnik może się lekko zgubić w tym, co się obecnie dzieje. Jedyną rzeczą, która mi trochę przeszkadzała, to nadzwyczaj spokojne reakcje znajomych Hikaru na wszystkie paranormalne rzeczy, które wokół niej miały miejsce.

Czytając „7 miliardów igieł” nie da się przeoczyć wspaniałego warsztatu Nobuakiego Tadano, autora mangi, który z wielką dokładnością prezentuje nam najmniejsze szczegóły, zwłaszcza jeśli chodzi o tło i krajobrazy. Każda nowa strona zapewnia nam mistrzowsko wykończone kadry, które zachwycają przede wszystkim starannością wykonania.

Obwoluty obydwu tomików przedstawiają Hikari i są po prostu cudowne – od samego patrzenia na nie aż chce się czytać. Pod nimi kryją się ich czarno-białe kopie. W oryginale seria w czterech tomach, jednak w polskiej wersji dostajemy dwa opasłe tomiszcze z serii Mega Manga od J.P.F., która jest większa i zarazem droższa od przeciętnego tomu. Jednak w tym przypadku było to jak najbardziej trafne posunięcie, ponieważ cała grafika jest dzięki temu lepiej wyeksponowana. Pierwsze kilka stron zarówno w pierwszym jak i w drugim tomie wydrukowanych jest w kolorze – co jest kolejną zaletą. Na końcu drugiej części znajduje się dodatek – jednorozdziałowa historia „Hikikomori – dziewczyna w słuchawkach”, która w niewielkim stopniu nawiązuje do Hikaru i jej problemu z asymilacją w społeczeństwie. Ostatnia strona to krótki opis autora, o którym niestety nie dowiadujemy się zbyt wiele, ponieważ woli nie ujawniać o sobie za dużo informacji.

„7 miliardów igieł” to jedna z ciekawszych pozycji, z jakimi miałam ostatnio przyjemność się zetknąć. Bardzo dobrze się ją czyta (tu również zasługa tłumaczy, ponieważ w większości dialogi są bardzo naturalne), wzbudza zainteresowanie i jest genialnie wykonana. Jeśli szukacie historii innej niż większość wydawana na polskim rynku i macie chwilę, by zachwycić się rysunkowymi krajobrazami – nie wahajcie się i bierzcie się za lekturę!

„Blame!” zdecydowanie jest tytułem przyciągającym wzrok swoim wydaniem. Powiększony format, piękna obwoluta, a do tego naprawdę solidna „treść”. Manga ta ewidentnie różni się od tych, z którymi dotychczas miałam do czynienia, i to nie tylko we względu na samą tematykę.

W „Blame!” mamy doskonale oddaną stylistykę cyberpunkową. Mimo że nigdy nie lubowałam się w takowej, to przeglądając kolejne strony byłam nią coraz bardziej zachwycona i zaintrygowana (i coś czuję, że zrodziła się we mnie miłość do cyberpunku!). Autor kładzie bardzo duży nacisk na miejsce wydarzeń, co uwidacznia się poprzez naprawdę wspaniałe i nadzwyczajnie bogate w detale rysunki. Uważam, że jest to naprawdę bardzo ważne w tej historii, gdyż wprowadza czytelnika w ten świat tak bardzo, że można go niemalże poczuć całym sobą. Naprawdę, w kadry z tak piękną cyberpunkową architekturą mogłabym wpatrywać się godzinami i ciągle wynajdywać w nich ciekawe smaczki!
Na wstępie wspomniałam, że manga jest pełna „treści”. Wyraziłam się tak, ponieważ manga raczy nas naprawdę skromną warstwą dialogową. Powala za to wspaniałą, niemalże „niemą” fabułą, pełną akcji i niejasności. Miałam pewne obawy co do samej historii, gdyż po przeczytaniu „Abary” Tsutomu Nihei bardzo długo składałam w głowie wątki w logiczną całość. Sądziłam, że ten sam problem będę miała z „Blame!”. Nie było jednak tak źle! Mimo bardzo podobnych zabiegów, małej ilości tekstu i niewielu odpowiedzi fabuła jest znacznie łatwiejsza do zrozumienia. Do tego akcja wciąga tak bardzo, że mimo grubości tomów chłonie się całość bardzo szybko i ma się ochotę na więcej. Kreacja samych bohaterów to również coś, co zasługuje na ogromną pochwałę. Różnorodność postaci czy ras wpływa bardzo dobrze na odbiór opowieści. Już na podstawie samego ich wyglądu czytelnik ma szanse na zbudowanie sobie opinii o każdej pojawiającej się nowej postaci, nie wspominając już o tym, jak niektóre z nich budzą niesamowity niepokój i zainteresowanie... Całość po prostu zachwyca! A cosplayera kusi...

Jeśli chodzi o samą fabułę, to akcja rozgrywa się w niesamowicie tajemniczym miejscu – w czymś przypominającym ogromny pionowy „tunel” o wielu tysiącach kondygnacji (pięter). W tym właśnie świecie poznajemy bohatera o imieniu Killy, który wędruje po wspomnianych kondygnacjach, poszukując genu terminala sieciowego. W czasach, w których żyje Killy, gen ten jest już prawie niespotykany. Dowiadujemy się również, że w świecie bohatera panowała jakaś epidemia, która powodowała zmiany w genotypach. Wśród bardzo różnorodnych postaci (mniej lub bardziej cybernetycznych) Killy zdaje się być zupełnie zwyczajnym człowiekiem. Ma jednak potężną broń, która niejednokrotnie pomagała mu w podróży – Emiter Grawitonów (wyglądający zupełnie jak pistolet). Pewne jest też to, że w „Blame!” nie brakuje scen walk i emocjonujących akcji.

Jest to bardzo specyficzna manga (co zdaje się być charakterystyczną cechą autora), ale z pewnością mogę ją polecić. Jest warta, by się z nią zapoznać chociażby ze względu na to, jak bardzo wyróżnia się na tle innych wydawnictw dostępnych na naszym rynku, oraz wspaniałe rysunki. A jeśli ktoś lubuje się w klimatach cyberpunku – to zdecydowanie jest to pozycja obowiązkowa!

Erika Shinohara to typowa nastolatka, która po rozpoczęciu nauki w liceum próbuje się dopasować do swojej nowej klasy. Aby nie zostać odludkiem, zaprzyjaźnia się z dwoma dziewczynami, które uwielbiają przechwalać się swoimi chłopakami. Sama oczywiście nie ma i nigdy nie miała chłopaka, więc postanawia skłamać. Udaje przed nimi, że jest w cudownym związku, ale przez przypadek dowiaduje się, że jej "przyjaciółki" nie do końca wierzą w jego istnienie. To skłania Erikę to zrobienia zdjęcia pierwszemu lepszemu przystojnemu chłopakowi, którego spotkała na mieście i pokazania go dziewczynom jako dowód, że naprawdę posiada partnera. I tu zaczyna się cała nasza historia, ponieważ okazuje się, że Sata, bohater miłosnych opowieści Eriki, chodzi z nią do tej samej szkoły. Dziewczyna postanawia porozmawiać z nim i przyznać się do swoich kłamstw. Ten natomiast zgadza się udawać jej chłopaka, pod warunkiem, że Erika zostanie jego... psem.

"Wilczyca i czarny książę" to kolejny tytuł z gatunku shoujo, który został zekranizowany w 2014 roku w postaci 12 odcinków anime. Jest to jeden z wielu szkolnych romansów, którego akcja rozgrywa się, gdy nasi bohaterowie są licealistami. Biorąc to pod uwagę, zabierając się za lekturę pierwszego tomu spodziewałam się raczej czegoś, co będzie przyjemne i lekkie, jednak skończyłam czytać z dość mieszanymi uczuciami.
Na pierwszy ogień autorka pokazuje nam Erikę i jej "przyjaciółki", które są nadzwyczaj irytujące. Serio, dziewczyny w romansach zwykle są nie do zniesienia, ale te przekraczają wszelkie granice. Na szczęście później robią się trochę bardziej znośne (może dlatego, że jest ich mniej?). Shinohara przez cały tomik jest dla mnie postacią zupełnie bez wyrazu – nie ma jakichś specjalnych cech charakteru, które w jakikolwiek sposób by ją wyróżniały, a jedyne, czego się o niej dowiadujemy to to, że bardzo chciałaby mieć chłopaka. Natomiast Kyouya Sata, cóż... Nie mam pojęcia, co o nim myśleć. Odnoszę wrażenie, że ma wątpliwe społecznie zboczenie na punkcie psów i zachowuje się co najmniej dziwnie. Kreowany jest na postać o dwóch osobowościach - jedną znaną wszystkim, wspaniałego "księcia" i drugą, tą "złą" i sadystyczną. Pomniejszą rolę gra tutaj też najlepsza przyjaciółka Eriki, która wydaje się być jedyną postacią zachowującą zdrowy rozsądek.
Fabuła przebiega tak, jak ma to miejsce w każdym romansie - wspólny wypad nad morze, choroba Kyouya Sata i Erika nadciągająca z pomocą... Czyli dość banalnie i przewidywalnie. Nie ma tu nic zaskakującego. Pod koniec nasza bohaterka uświadamia sobie, że szukając miłości, może mogłaby dać szansę naszemu tytułowemu księciu.

Nie chcę mówić, że ta manga jest zła – bo nie jest. Jest za to bardzo ładnie narysowana, to przede wszystkim. Nie jest to pierwsza pozycja tej autorki (o czym wspomina w swoim przywitaniu na samym początku) i to widać. Fabularnie przebiega... prawidłowo. Bo czego nowego spodziewać się po kolejnym romansie? Tylko samo rozpoczęcie perypetii naszej dwójki głównych bohaterów jest dość infantylne. Nie czyta się jej tak źle, kiedy zignoruje się dwie upierdliwe przyjaciółki i czasem lekkie przekoloryzowanie tej "ciemniejszej strony" Kyouya Sata.
Przejdźmy do strony technicznej – na obwolucie pierwszego tomu mamy oczywiście naszego zabójczo przystojnego księcia. Niespecjalnie podoba mi się czcionka tytułu - ale wiadomo, to już raczej kwestia gustu. Na okładce nie ma nic ciekawego – zwykła, szara, z tytułem mangi. Na samym początku mamy spis treści - nie jest on zbytnio przydatny, bo strony są w większości nieponumerowane, ale jest. Dalej w mandze po boku strony mamy dwa dopiski autorki mangi, która opowiada trochę o swoim życiu i perypetiach z fryzjerką.
Jeśli chodzi o tłumaczenie – czytało się raczej przyjemnie, w większości wypowiedzi były stylizowane na język młodzieżowy, ale jest jedna rzecz, która mnie drażniła – słowo "wkuźwia". To psuło każdą wypowiedź, w jakiej się pojawiło, bo ani nie brzmi dobrze, ani nigdzie nie pasuje.
Podsumowując – jeśli jesteś fanem romansów, myślę, że tytuł przypadnie ci do gustu, bo im dalej w las, tym lepiej. Jeśli nie – raczej sobie odpuść i poczytaj coś innego.