7 Samurajów

Wydawca: Rebel
Autor: Antoine Bauza
Rodzaj: Strategiczna/Kooperacyjna
Poziom skomplikowania rozgrywki: Niski
Losowość: Istotna
Gra składa się z: 
- 7 plansz Samurajów
- 7 pionków Samurajów
- 7 żetonów Wsparcia
- 6 żetonów Gospodarstw
- 10 znaczników Barykad
- 3 żetonów Rodzin
- 66 kart Najeźdźców
- planszy Wioski
- znacznika aktywnego gracza
- 7 znaczników Ran
- Instrukcji po polsku

 XVI wiek, Japonia. Mieszkańcy biednej wioski drżą z obawy przed bandytami z klanu Oni-Musha, którzy każdego roku w porze zbiorów przychodzą, aby odebrać im owoc ciężkiej pracy na roli. Biednym wieśniakom grozi śmierć głodowa – postanawiają więc wynająć siedmiu samurajów bez klanu – roninów – aby ci stanęli w ich obronie. Grając w „7 Samurajów” wcielicie się właśnie w tę siódemkę, a waszym zadaniem będzie, rąbiąc, kłując, tłukąc, kopiąc i siekąc, powstrzymanie trzech nadciągających fal najeźdźców o narastającej sile przed spaleniem wsi i wybiciem rolników wraz z rodzinami.

Mechanicznie mamy do czynienia z prostą, choć wcale nie łatwą, kooperacyjną grą strategiczną – zwierającą planszę wyobrażającą wioskę, a na niej żetony, których liczba informuje nas o tym, ile gospodarstw, rodzin i palisad jeszcze nie zostało puszczonych z dymem. Wokół osady formujemy także trzy stosy kart – stos najeźdźców, czyli tych z bandytów, których trzeba jeszcze pokonać, stos intruzów, którym udało się wedrzeć do wioski, a także cmentarz, gdzie trafiają pokonani przeciwnicy. Każdy z graczy ma przed sobą kartę z wizerunkiem swojego samuraja i opisem jego cech, a także żeton oznaczający jego unikalny talent, którego może użyczać towarzyszom broni.

Jak to działa? Wspomniana wcześniej talia kart (tym większa, im więcej graczy uczestniczy w zabawie) symbolizuje bandycką hordę próbującą ukarać wieśniaków za nieposłuszeństwo, a którą muszą pokonać nasi herosi. Grając na zmianę, każdy z graczy wybiera jedną z trzech akcji – albo rusza do boju (dociągając jedną kartę z tej talii i rozpatrując albo atak, albo obronę), zwalnia stanowisko, aby pospieszyć na pomoc innemu samurajowi (wtedy tę samą kartę z talii, bez jej podglądania, przenosi się na stos najeźdźców), albo rezygnuje z dalszej walki (co oznacza, że do końca rundy, czyli albo do wybicia wszystkich bandytów albo pokonania wszystkich samurajów, jego towarzysze będą musieli radzić sobie sami).

Decydując się na walkę, kładziesz bandytę po prawej stronie swojej postaci, a następnie na specjalnym torze na niej przesuwasz pionek tak, aby pokazywał sumę siły (każdy ma od 1 do 6) wszystkich bandytów, których już tam masz. Przypomina to trochę grę w oczko – zbierasz bandytów, starając się zgromadzić ich jak najwięcej, a jednocześnie nie dopuścić, by przekroczyli twój limit - wtedy zostaniesz zmuszony do odwrotu. Każdy z bandytów powoduje, że za walkę z nim ponosisz jakąś karę – a to płonie palisada, a to obrywasz (cztery rany i już się nie podniesiesz!), a to twoi towarzysze będą mieli trudniej... Jeśli natomiast uda ci się sprawić, że siła napastników zrówna się z granicą twoich możliwości, możesz aktywować specjalną moc, inną dla każdego z roninów. Te pozwalają na przeróżne rzeczy: podglądanie kart na górze talii, odzyskiwanie zdrowia, aż wreszcie - przebijanie się przez szeregi najeźdźców jak przez pole zboża.

Możesz też, zamiast atakować, przejść do obrony – wówczas kładziesz bandytę po lewej stronie planszy i odtąd go ignorujesz – ale tylko trzy razy, po jednym na każdy symbol. Ważna jest równowaga między jednym a drugim: jeśli wykorzystasz wszystkie trzy okazje do obrony zbyt wcześnie, nie będziesz mógł uniknąć najeźdźców, którzy mogą cię pokonać – jeśli postanowisz odwlekać obronę na później, może się okazać, że nie zapełnisz niektórych symboli, a wtedy za każdy z nich wioska poniesie straty. Jeśli sam oberwiesz zbyt mocno, zbudzi się twój zwierzęcy duch – wtedy odwracasz kartę samuraja na drugą, „zwierzęcą” stronę. Teraz jesteś w stanie walczyć dużo sprawniej, twoja specjalna moc także jest dużo silniejsza – ale przez cały czas jesteś o mały krok od śmierci.

I tak się to kręci, do momentu aż jednej ze stron skończą się siły. Wtedy następuje moment przerwy – ocaleni wieśniacy leczą rany samurajów, naprawiają wioskę albo pomagają w odparciu intruzów, którzy przedostali się przez linię obrony. Potem zbiera się wszystkich bandytów, dorzuca kilku nowych – i rozpoczyna nową rundę. I tak do chwili, w której wioska spłonie albo skończy się trzecia tura, w której mamy okazję zabić hersztów klanu i zakończyć sprawę bandytów raz na zawsze.

Grając w „7 Samurajów” przez cały czas podejmujesz trudne decyzje – atakować i ryzykować własnym zdrowiem czy też bronić – i narazić zdrowie towarzyszy? Ruszyć na pomoc kompanowi w opresji i pozwolić kilku bandytom przedrzeć się przez umocnienia, czy zostawić go i mieć nadzieję, że taki sam los nie spotka ciebie? Albo: pokonałeś już wielu wrogów i jesteś u kresu sił – czy poddasz się teraz, pozwalając walczyć innym, ale ryzykując, że sobie nie poradzą? Czy rzucisz się na wrogie miecze, bez wahania budząc swojego wewnętrznego drapieżnika, czy będziesz walczyć rozważnie, do zwierzęcej furii uciekając się w ostateczności? Z pozoru prosta mechanika rozgrywki kryje w sobie mnóstwo pułapek, a każdy błąd może być tym ostatnim – jeśli jesteś już ranny, a trafisz na bandytę, przed którym nie będziesz w stanie się obronić, to może być twój koniec, a tym samym koniec całej bitwy. Od jednej podpalonej chaty mogą zająć się kolejne, a jeden przeoczony najeźdźca może być tym, który wznieci pożar. Nieszczęście goni nieszczęście – nawet dobrze rozpoczęta partia może wywrócić się jak kostki domina w jednej pechowej chwili. „7 Samurajów” nie wybacza błędów – i to jest olbrzymia zaleta tej gry.

Autor wcale nie kryje się z tym, że do jej stworzenia zainspirował go najbardziej znany film Akiry Kurosawy, znany nawet pod tym samym tytułem (przynajmniej w Polsce – za granicą gra nosi tytuł „Samurai Spirit” – swoją drogą, nawet imiona samurajów są takie same, jak w filmowym pierwowzorze!). Idealnie udało mu się oddać jego klimat, dopełniany jeszcze przez całkiem niezłe grafiki na kartach. W tym, jak przebiega rozgrywka, da się wyczuć pewne podobieństwo do innego tytułu, „Ghost Stories” – notabene, autorstwa tej samej osoby. Gra wydana jest ładnie, schludnie i solidnie, nie sprawia wrażenia ani przekombinowanej, ani niedopracowanej. Jedyny zarzut mógłbym mieć do polskiej instrukcji – po jednorazowej lekturze trudno sobie wyobrazić, jak to wszystko ma działać, a opis poszczególnych talentów samurajów nie jest nazbyt czytelny. Przedstawienie zasad tej gry w zwięzłej formie, nawet mimo ich prostoty, nie jest jednak prostym zadaniem, z czego świetnie zdaję sobie z tego sprawę – przykład powyżej.

Jedyną istotną wadą „7 Samurajów” jest fakt, że jako kooperacyjna gra strategiczna są podatni na bycie zdominowanymi przez jednego gracza, który będzie doradzał innym i w efekcie grał sam ze sobą. Nie jest to jednak problem gry tak bardzo jak ludzi, z którymi się w nią gra – ale i tak warto na to uważać. Może warto by było wprowadzić jakieś zasady stołu, które temu zapobiegną?

Jak na swój próg cenowy, „7 Samurajów” jest grą niezwykłą – wydana bez śladu tandety, o prostych zasadach, ale złożonej rozgrywce, dostarcza masę radości, a dzięki wielu wariantom, systemowi punktacji oraz poziomów trudności nie nudzi się szybko. Jedna partia trwa góra pół godziny i nie wymaga długiego przygotowania, jest to więc świetne rozwiązanie na imprezy i spotkania towarzyskie lub na chwile, kiedy mielibyście ochotę w coś zagrać, ale nie macie do dyspozycji całego wieczoru. To, że istnieje wariant rozgrywki jedno- lub dwuosobowej, ale równie dobrze można się bawić w siedmioro sprawia, że tak naprawdę nie ma grupy, której nie mógłbym tej gry polecić. Dość już powiedziałem – grają na alarm, trzeba wracać do boju. Banzai!

PS. Mój rekord to 9++ punktów (czyli - trzy rodziny, pięć gospodarstw i żadnych ran pod koniec gry na poziomie Trudnym). Dacie radę go pobić?

Munchkin przygotował dla nas kolejne nowości! W sklepie wydawnictwa Black Monk dostępne są już w przedsprzedaży Munchkin Steampunk oraz Munchkin Panic. Co to jest i z czym to się je? Odpowiedź znajdziecie poniżej

Karty Dżentelmenów 2

Wydawca: Kojar
Autor: Aleksander Kozik, Marcin Jaros
Rodzaj: Karciana, Imprezowa
Poziom skomplikowania rozgrywki: Brak
Losowość: Wysoka
Gra składa się z: 
- 53 czarnych kart pytań;
- 161 białych kart odpowiedzi;
- 2 pustych czarnych kart na własne pytania;
- 4 pustych białych kart na własne odpowiedzi;
- Instrukcji

Jest wiele interpretacji gry „Cards Against Humanity” (znanych w Polsce jako Karty Przeciwko Ludzkości). Jedne są lepsze, inne gorsze... Ale czy na pewno? A może to kwestia odbiorcy? Niezależnie od tego jaka jest prawda, podejmujemy się zrecenzowania drugiej odsłony „Kart Dżentelmenów” - które zdecydowanie nic z dżentelmeństwem nie mają wspólnego.

Pierwsze wrażenie? Powtarzalność. Ale dlaczego ktoś miałby zrezygnować ze sprawdzonych i przede wszystkim dobrych rozwiązań? Mowa tu o opakowaniu. Przejrzyste i proste pod względem graficznym kartonowe pudełeczko, różniące się od poprzednika jedynie czerwoną cyfrą "2" okoloną okręgiem.

Ale przecież to nie okładka świadczy o książce, więc przyjrzymy się zawartości. Po rozegraniu jeden porządnej partii w doborowym towarzystwie osób o dosyć specyficznym poczuciu humoru, szybko doszliśmy do wniosku, że gra trzyma swój poziom. Teksty są tak samo wulgarne, śmieszne (w zależności od aktualnego humoru grających, ilości spożytych napojów wysokokalorycznych oraz tego, co kogo bawi) oraz szokujące. Znajdują się tu takie perełki jak “Banda rzymian-nazistów”, “Konserwa, która założyła własną cywilizację w mojej lodówce”, “Niedowład zębów” czy też lekko bezsensowne i niezbyt pasujące do czegokolwiek “Ustrzelenie domokrążcy z helikoptera” oraz “Absolutna pewność, że ma się okruchy jedzenia w staniku, podczas kolacji w drogiej restauracji”.

Główną wadą tytułu jest spora dysproporcja kart czarnych (pytania lub zdania do dokończenia) do białych (odpowiedzi w formie słów i całych zdań). Przy grze pięcioosobowej zostało nam całkiem sporo niewykorzystanych pytań, podczas kiedy odpowiedzi już się skończyły. Jak na grę, w której im więcej graczy, tym lepsza zabawa, jest to odczuwalna ułomność.
W "dwójkę" możemy bez przeszkód grać nie posiadając części pierwszej, natomiast najlepszym możliwym wyjściem jest po prostu połączenie tych dwóch wydań i traktowanie ich jako jedno. Również i tutaj mamy dostępny dodatkowy tryb gry opisany w instrukcji oraz angielskie odpowiedniki tekstów z kart, drukowane w dolnej części awersu.

Wraz z kompanią bawiliśmy się wyśmienicie i wylaliśmy z siebie małe jeziorko łez przez śmiech. Ciekawą opcję stanowią puste karty, które można uzupełnić o własne, autorskie teksty. Dla osób z wybujałą wyobraźnią jest to idealna opcja, żeby się wykazać.

Dzień dobry, to poniedziałek. A skoro poniedziałek, to czas sprawdzić, co przyniesie ten nowy tydzień w kwestii konwentów. Miłość już była, a co następne? Zajrzyjcie do naszego Poniedziałkowego Flasha Konwentowego.

Wymyśl to!

Wydawca: REBEL
Autor: Nikolay Pegasov
Rodzaj: karciana
Poziom skomplikowania rozgrywki: niski
Losowość: duża
Gra składa się z: 

- 60 kart tematów

- 52 kart liter

- instrukcji

Na polskim rynku gier planszowych i karcianych prym wiodą te, które skłaniają graczy do kreatywnego i szybkiego myślenia. Jedną z takich gier nich jest „Wymyśl to!” – zabawa bardzo towarzyska. Na pewno każdy z nas doskonale zna zasady rozganiającej nudę zabawy w państwa-miasta. W przypadku „Wymyśl to!” reguły są podobne, ale mamy do czynienia z większym urozmaiceniem tematycznym i musimy wykazać się prawdziwym refleksem. Panuje tu bowiem zasada „kto pierwszy, ten lepszy”.

Mechanizm gry jest bardzo prosty i szybki do przyswojenia. Ze stosu kart tematów (karty niebieskie) odkrywamy pierwszą z brzegu, np. „przedmiot, który kupisz za mniej niż 5 złotych” – w tym momencie nasz umysł szturmuje wiele wyrazów określających artykuły w niskiej cenie. Wszystko było by w porządku, ale… ów przedmiot ma zaczynać się na literę wylosowaną z czerwonego stosiku, np. „u”. I tutaj zaczyna się prawdziwa zabawa, bo im więcej graczy, tym mniej czasu do namysłu, by podać trafną odpowiedź. Dodatkowe urozmaicenie wprowadzają karty „kto będzie ostatni?”, „kto potrafi krócej?”, „kto potrafi dłużej?” i „kto da więcej” zmieszane z kartami tematów.

Wylosowanie kartonika z napisem „kto będzie ostatni?” wydłuża turę rozgrywki i pozwala graczom na wymyślenie więcej niż jednego wyrazu na wylosowaną literę. Punkt zgarnia ten, kto podał słowo i zaczął wolno liczyć do pięciu. Jeżeli w tym czasie reszta uczestników nie poda słowa, zgarnia karty z punktami. Ta sama zasada dotyczy kart „kto potrafi krócej?” i „kto potrafi dłużej?” dotyczących podania najkrótszego i najdłuższego słowa na wylosowaną literę. W przypadku tego rodzaju kart wykrzyknięcie wyrazu zwykle poprzedzone jest gorączkowym liczeniem liter.

Jeśli zaś chodzi o kartę „kto da więcej?” gracze licytują się o to, ile wyrazów są w stanie powiedzieć w ciągu minuty. Wiedzą na jaki temat odpowiadają, ale o tym na jaką literę muszą być podane słowa dowiadują się dopiero po pertraktacjach. W tym miejscu zdarza się wzajemne podjudzanie w celu wkopania przeciwnika w jak największą liczbę wyrazów. Gra jest warta świeczki, bo można zgarnąć dodatkowe punkty. Warunkiem jest jednak podanie deklarowanej liczby wyrazów w bardzo krótkim czasie. I to jest chyba najtrudniejsze zadanie w tej grze. Wydawałoby się, że wymienienie nazw czterech państw na literę „w” jest banalne, ale będąc pod presją czasu zadanie przestaje być takie proste. Nieszczęśnik, który nie podołał zadaniu zgarnia kartę z literą, która odejmuje mu dwa punkty od ogólnego wyniku. Wygrywa ten, kto w ostatecznym rozrachunku zdobywa najwięcej punktów.

„Wymyśl to!” jest grą dynamiczną, chociaż uczestnikom czasami zdarzają się chwile skupienia. Bo kto w mgnieniu oka jest w stanie wymyśleć nazwę przedmiotu wykonanego z metalu zaczynającego się na literę „ć”? W rozgrywkach graczom towarzyszy śmiech, często potęgowany, gdy zdarzy się komuś przejęzyczyć lub wylosować ten sam zestaw tematu i litery co w poprzednim rozdaniu. Dlatego grając w więcej niż dwie osoby trzeba pamiętać o uprzedzeniu sąsiadów o zakłócaniu ciszy nocnej. Gwar, wzajemne przekrzykiwanie się i głośna reakcja na wygraną są wskazane, a nawet nieuniknione.

Dużym plusem gry jest jej szeroki zakres tematyczny. Każdy ma więc szansę na popisanie się swoją wiedzą. A dzięki niewielkim wymiarom pudełka można grać w nią właściwie wszędzie, w niemal każdej sytuacji i z ludźmi w praktycznie każdym wieku.

Jeśli zaś chodzi o solidność wykonania elementów, to i tu nie mam zastrzeżeń. Karty wykonane są z dobrej jakości papieru – nie zmieniły kształtu po wielokrotnym tasowaniu i kilku kolejkach gry. Całość mieści się w zgrabnym kartonowym pudełku, który dzięki niewielkim wymiarom zmieścić się może nawet w małym plecaku.

Grę polecam wszystkim spragnionym dreszczyku emocji i sporej dawki adrenaliny. Gwarantuję, że rozkręci każde, nawet drętwe, towarzystwo. A temu, które nie potrzebuje dodatkowego rozruszania, zapewni mile spędzony czas.

Bang! Pojedynek

Wydawca: Bard - centrum gier
Autor: Emiliano Sciarra
Rodzaj: Karciana
Poziom skomplikowania rozgrywki: Niski
Losowość: Istotna
Gra składa się z: 
- 80 kart do gry;
- 24 kart postaci;
- 1 karty przygotowania do gry;
- 4 kart skrótu zasad;
- 2 żetonów aktywnej postaci;
- 20 żetonów kul;
- Instrukcji

„Bang!” to istny fenomen wśród gier karcianych. Nagrodzony lawiną prestiżowych nagród, wzbogacony o liczne dodatki, zarówno oficjalne, jak i fanowskie, do dnia dzisiejszego pozostaje faworytem w konwentowych gamesroomach, na spotkaniach towarzyskich czy w rodzinnym gronie - chociaż od dnia premiery mija już piętnaście lat! Mimo wszystkich swoich zalet ma jednak jedną, zasadniczą wadę – by w ogóle zagrać, potrzeba co najmniej trzech osób, a prawdziwa zabawa zaczyna się od piątki wzwyż. A co, jeśli jest was tylko dwoje, a mimo to macie ochotę na odrobinę przemocy w klimacie spaghetti westernu? Właśnie z myślą o takich chwilach powstał „Bang! Pojedynek” – wariant znanej i uwielbianej saloonowej naparzanki przygotowany dla mniej licznych posse.

Jak można się domyślić, w grze dwuosobowej nie ma miejsca na zabawy w „zgadnij kto to” - do kosza poszła cała mechanika ukrytych tożsamości. Zamiast tego, Pojedynek proponuje trochę bardziej oczywistą sytuację: gang szubrawców przybywa do pogranicznego miasteczka, aby siać zamęt i napotyka drużynę szeryfa, zwartą i gotową, z bronią w ręku. Do dyspozycji każdego z dwóch graczy zostaje oddana grupa czterech postaci (do wylosowania z dwunastu dostępnych dla każdej ze stron) oraz talia czterdziestu kart (inna dla stróżów prawa, a inna dla bandytów), wśród których znajdziemy trzy typy: „Bang!” (w kilku różnych odsłonach), akcje oraz wyposażenie. W danej chwili każdy z graczy ma przed sobą dwie postaci – jedna stoi z przodu i bierze aktywny udział w naparzance, podczas gdy druga, w odwodzie, uzupełnia zapasy i przeładowuje – w każdej chwili mogą jednak zamienić się miejscami. Dla zasad gry oznacza to dwie rzeczy: aktywny bohater jest celem strzałów drużyny przeciwnej, ale może korzystać ze swojej zdolności specjalnej – zaś postać w odwodzie może być atakowana tylko w wyjątkowych przypadkach, a oprócz tego tylko ją można wyposażać w ekwipunek. To, kiedy zamienić ich miejscami, jest jedną z najważniejszych decyzji, jakie podejmujemy w czasie gry.

Modyfikacji (a właściwie uproszczeniu) uległa też zasada pokera, czyli określania, czy niektórym kartom udało się zadziałać, czy też nie. Teraz zamiast symboli znanych z klasycznych kart do gry mamy cztery znaczki – grzechotnika, dynamit, beczkę i podkowę, które odpowiadają kartom korzystającym z mechaniki pokera. Kiedy odkrywasz kartę i widzisz, że jest na niej symbol beczki, wiesz od razu, że udało ci się uniknąć trafienia. W przeciwnym razie - przygotuj się na łupnia. Fajne, przejrzyste i łatwe do wytłumaczenia, znacznie przyspieszają rozgrywkę.

Ciekawą innowacją jest to, że niemal całkowicie zrezygnowano z broni w postaci kart wyposażenia (których jedyną funkcją w pierwotnej grze było zapewnianie zasięgu do siedzących dalej graczy), zamiast tego łącząc je z kartami „Bang!” - teraz to te drugie reprezentują różne bronie i mają odrębne, ciekawe właściwości, najczęściej aktywujące się kiedy strzału uda się uniknąć. Na przykład, zagrywając Winchestera, można trafić bohatera przeciwnika, który akurat stoi z tyłu, zaś strzał z „Shotguna”, jeśli zostanie odparty „Pudłem”, pozwala zamienić dwie postaci miejscami. Kojarzy się to z dynamicznymi filmami akcji, gdzie bohaterowie, zamiast przeładowywać, wyrzucają „zużyte” bronie i sięgają po następne - i jest jedną z kilku drobnostek, które świetnie „robią” klimat gry.

Właśnie, klimat – ten jest niezły, głównie za sprawą kapitalnej szaty graficznej. W porównaniu z pierwotnym „Bang!”, tutaj ilustracje, utrzymane w ciut ciemniejszej kolorystyce i dużo bardziej szczegółowe, sprawiają wrażenie nieco dojrzalszych. Grę wydano bardzo ładnie – podobnie jak w oryginale karty wydrukowano na solidnym, grubym papierze, który wytrzyma wiele zaciekłych starć.

Wspomniałem o tym, że gracze dysponują osobnymi taliami. To prawda, ale wyłącznie na początku – zarówno odrzucone karty stróżów prawa, jak i bandytów trafiają na jeden stos, z którego, po wyczerpaniu zasobów któregoś z graczy, sporządza się wspólną talię akcji. To ciekawe rozwiązanie, które jednocześnie zapewnia balans rozgrywki, ale i różnorodność pomiędzy obiema stronami pola walki.

Różnorodność wprowadzają też bohaterowie dostępni dla obu stronnictw – spotkamy tutaj takie sławy dzikiego zachodu, jak Wyatt Earp, Pearl Hart bądź Sundance Kid (nazwiska, oczywiście, troszkę zmieniono - na prawach parodii), każdy obdarzony jakąś interesującą zdolnością, która sprawia, że gra się inaczej z nimi na stole. Da się dojrzeć, który bohater jest odpowiednikem którego u „tych drugich”, nie ma jednak wrażenia, że to ten sam gość, ale w koszulce innego koloru. W obrębie samej frakcji jednak bywa z tym różnie – złapałem się na tym, że jednych lubiłem bardziej, a drugich mniej. Działo się tak dlatego, że niektóre z posiadanych przez nich zdolności są zwyczajnie mało interesujące, najczęściej stanowiąc jakiś wariant dobierania dodatkowej karty. Najciekawsze postaci to te, które robią coś wyjątkowego – pozwalają podkradać karty przeciwnikowi, wpływać na wynik pokera, kontratakować albo wspierać ogniem z drugiego szeregu. Tych jest jednak trochę mniej niż „dobieraczy”.

Reszta to klasyczny „Bang!” - dobieramy karty, walimy ze wszystkich luf, pijemy piwo, przerzucamy się nożami i dynamitem, a wygrywa ten, kto zostanie ostatni na placu boju. Element losowy jest w „Pojedynku” bardzo istotny – losowe postaci i karty, a wrażenie ta jeszcze rośnie, gdy rozpoczyna się dobieranie ze wspólnego stosu – trudno więc mówić o jakimkolwiek planowaniu długotrwałej strategii. Zamiast niej ma znaczenie to, które zagranie będzie najlepsze w danym jednym momencie.

Gra jest szaleńcza, dynamiczna i nieprzewidywalna, choć miewa momenty przestoju – szczególnie w sytuacjach, w których na stole zostało już tylko dwóch żywych, a obu graczom kończą się karty na ręce. Grając w „Bang! Pojedynek” bawiłem się jednak całkiem nieźle i chociaż nie sądzę, by miał on kiedykolwiek dorównać wielkiemu pierwowzorowi, muszę przyznać, że bardzo ciekawie rozwinięto tutaj mechanikę oryginału, dodając do niej paru kapitalnych smaczków. I choćby dlatego warto dać mu szansę.

A teraz coś dla wszystkich naszych Czytelników przebywających obecnie na Wyspach. Nieważne, jaki jest cel Twojej wizyty w Zjednoczonym Królestwie i czy jesteś dobry w gry planszowe. Jeżeli masz czas i możliwość, wpadnij 18 lutego do Polskiego Ośrodka na Lewisham / Forest Hill w Londynie i zagraj w rozmaite planszówki z podobnymi sobie ludźmi. Gramy w Londynieto nie tylko świetny pomysł na spędzenie czasu wśród rodaków, ale też i bardzo ciekawa inicjatywa. Cieszy nas, że i poza granicami kraju “nasi” chcą organizować tego typu wydarzenia i czekamy na więcej. O wszystkim oczywiście Was poinformujemy.

DUOkon, KoKon 2017 i RozGRYFki 2017 to trzy kolejne propozycje, jakie przygotowaliśmy dla Was na nadchodzący tydzień, a konkretnie weekend. Nie przedłużając zatem dłużej, zapraszamy po szczegóły do naszego Poniedziałkowego Flasha Konwentowego.

Karty Dżentelmenów

Wydawca: Kojar
Autor: Aleksander Kozik, Marcin Jaros
Rodzaj: Karciana, imprezowa
Poziom skomplikowania rozgrywki: Poziom... czego?
Losowość: Znaczna
Gra składa się z: 
- 53 czarnych kart pytań;
- 161 białych kart odpowiedzi;
- 2 pustych czarnych kart na własne pytania;
- 4 pustych białych kart na własne odpowiedzi;
- Instrukcji

Idea zabawy w „Cards Against Humanity” (albo „Karty Przeciwko Ludzkości”, jak proponuje nieoficjalne tłumaczenie) jest banalna – mamy karty z (kuriozalnymi) pytaniami i te z (absurdalnymi, bezsensownymi, niesmacznymi lub w dowolnej kombinacji powyższych) odpowiedziami, a zadaniem graczy jest dopasowanie ich razem w taki sposób, aby całość wyszła możliwie jak najśmieszniejsza. Reklamowane jako „gra imprezowa dla beznadziejnych ludzi” i cieszące się ogromną popularnością w pewnych kręgach, CAH bardzo szybko doczekały się wszelkiej maści naśladowców, również w naszym kraju. Jedną z nich są „Karty Dżentelmenów. Gra imprezowa bez kurtuazji i pruderii”, której recenzję właśnie czytacie.

Na początek musimy koniecznie wyjaśnić sobie jedną kluczową sprawę – taką, że tytuł może być mocno mylący. Pomimo tego, że gra nazywa się „Karty Dżentelmenów”, nie pojawia się tu ani na moment dobre wychowanie, smak czy kultura osobista. Nie. To nadal klon „Cards Against Humanity” w pełnej krasie, z chamówą i obleśnym hardkorem. W sumie szkoda – pomysł edycji CAH dla „dobrze wychowanej młodzieży”, utrzymanej w konwencji brytyjskiego humoru mógłby okazać się interesujący. Albo byłby kompletnym niewypałem, bo dowcip to sprawa mocno subiektywna, a jego finezyjne wykonanie jest sztuką obecnie w zaniku.

W porównaniu z innymi edycjami gry dostępnymi na polskim rynku (oprócz oryginału, ale raz, że do niego nic się nie umywa, a dwa, że trudno mówić o nim jako „dostępnym na polskim rynku”), „Karty Dżentelmenów” wypadają całkiem nieźle pod względem rozpiętości tematycznej zawartych w niej kart. Nie są tak monotematyczne, jak bywa to w niektórych konkurencyjnych odsłonach – wśród „dżentelmeńskich” kart trafi się bowiem zarówno parę klasyków z oryginalnego CAH („cały ten cyrk z AIDS”, „rudzi ludzie”, „zdzirowata córka”), parę znanych lokalnie nawiązań i memów („tiramisu, że aż jaja bolą”, „łysy z Brazzers”, „śląscy naukowcy”), hasła związane z seksem oraz rdzennie polskie powiedzonka. Skoro jednak zamiarem twórców była konwersja CAH na polskie realia i polski humor, boleśnie brakowało mi tutaj chociaż kilku kart nawiązujących choćby do klasyki naszych rodzimych komedii (niekoniecznie romantycznych). Trochę gorzej ma się sprawa z faktycznym poziomem żartów – jest trochę (niestety, troszeczkę) niezłego absurdu, parę tekstów tak durnych, że aż śmiesznych, trochę kart, które nie mają absolutnie żadnego sensu niezależnie od tego, jak je obrócić, mocno stoją (he, he) żarty penilne oraz fekalne. Powiedziałbym – co kto lubi, ale ja byłem rozczarowany. Większość za mało szokuje, by podskoczyć oryginałowi, już jest niesmaczna, a jeszcze nie zabawna.

Gra wydana jest nieźle – karty plastikowane, drukowane na grubym papierze, elegancka szata graficzna, zgrabne pudełko (chociaż z cieniutkiej tektury). Wrzutka z instrukcją jest krótka i mało treściwa – skoro mowa o zabawie, która zrodziła setki wariantów i iteracji, gdzie jest runda haiku? A „Rando Cardissian” (do przetłumaczenia choćby jako „Losowy Leszek”)? Albo wariant reguł umożliwiający wymienianie kart na ręce w zamian za punkty? Instrukcja wspomina, że podane w niej zasady są tylko sugestią i że można je dowolnie zmieniać, ale co stało na przeszkodzie, żeby chociaż podrzucić te najpowszechniej stosowane pomysły? To wszystko wisi w sieci i to tak, że każdy może to znaleźć – brak wzmianki w instrukcji wytłumaczyć można tylko i wyłacznie lenistwem!

Trzeba jednak obowiązkowo wspomnieć o jednej rzeczy, którą „Karty Dżentelmenów” robią dobrze – a jest to dwujęzyczność kart. Na dole każdej z nich znajduje się proponowane angielskie tłumaczenie hasła. Sympatyczna sprawa, gdy zabierasz grę na zagraniczną delegację w robocie, masz znajomych, którzy nie bardzo kumają po polsku albo też dlatego, że niektóre rzeczy po angielsku brzmią po prostu zabawniej. Fajny patent, dwa kciuki w górę.

Czy „Karty Dżentelmenów” są warte waszych pieniędzy? Trudno mi odpowiedzieć, bo różne rzeczy śmieszą różnych ludzi. Mnie nie porwały, ale mam na uwadze przede wszystkim wasze dobro. Dlatego mam lepszy pomysł – wejdźcie sobie na stronę producenta (link pod znaczkiem wydawnictwa w prawym górnym rogu tej recenzji), znajdźcie zakładkę „wypróbuj bezpłatną wersję” i już powinniście mieć w miarę jasne spojrzenie na to, czego można się spodziewać. Jeśli uznacie, że jest śmiesznie, bierzcie.

Tzaar

Wydawca: Rebel
Autor: GIPF Project
Rodzaj: Klasyczna
Poziom skomplikowania rozgrywki: Niski
Losowość: Zerowa
Gra składa się z: 
- Planszy
- 60 żetonów (6x Tzaar białe, 6x Tzaar czarne, 9x Tzarra białe, 9x Tzarra czarne, 16x Tott białe, 16x Tott czarne)
- Wielojęzycznej instrukcji

Wydawać się może, że wszystko, co proste, zostało już dawno wymyślone. Trudno mieć inne wrażenie, patrząc na to, jakie gry cieszą się dzisiaj największą popularnością – złożone karcianki wyobrażające pojedynek dwóch wszechpotężnych magów czy figurkowe bitewniaki o zbiorach reguł grubszych niż niejeden podręcznik akademicki poświęcony zagadnieniom fizyki jądrowej. Nawet planszówki wyewoluowały do momentu, w którym muszą mieć jakąś warstwę fabularną, by uzasadniała, dlaczego musisz zgromadzić n żetonów, aby zdjąć znacznik m z planszy i zastąpić go tokenem c, który, obecny na danym polu planszy, zapobiega dalszemu pojawianiu się znaczników na tym polu. W tych ponurych czasach na przekór rynkowi zdominowanemu przez ameritrash wychodzi załoga Projektu GIPF z drugą ze swojej serii minimalistycznych gier planszowych. Oto Tzaar – gra o podejmowaniu decyzji.

Zasady są banalne – na heksagonalnej planszy podzielonej na trójkąty, na rogach tych trójkątów, znajduje się 60 pól. Wszystkie z nich na początku partii zajęte są przez dyski obu graczy, białe albo czarne. Tych są trzy rodzaje – każdy gracz ma 6 Tzaarów, 9 Tzarr oraz 15 Tottów, różniących się wyłącznie oznaczeniem na awersie. Przemieszczając się wzdłuż prostych wyznaczonych przez boki trójkątów, w swojej turze wykonać możesz dwa ruchy – w pierwszym obowiązkowo musisz bić wrogi pionek (czyli – zdjąć go z planszy i na jego miejsce przesunąć swój), w drugim możesz wykonać powtórne bicie, spasować lub też wzmocnić własny pion, umieszczając go na innym dysku. Przegrywasz, jeśli stracisz wszystkie „jednostki” chociaż jednego typu – albo w swojej turze nie jesteś w stanie wykonać obowiązkowego bicia.

O sile pionów decyduje nie ich rodzaj, ale ich wysokość – na przykład, stos trzech pionów porusza się jak jeden pion i jest w stanie bić inne stosy o wysokości jednego, dwóch lub trzech pionów, ale nie czwórki i wyższe. Co ciekawe, stos uznawany jest za dysk takiego typu, jakiego znajduje się na samej jego górze – reszta się nie liczy. Jeśli więc przez nieuwagę przykryjesz swojego ostatniego Totta, stawiając na niego Tzaara, którego za wszelką cenę chcesz obronić, przegrasz.

I to wszystkie zasady tej gry. Myliłby się jednak ten, kto uznałby ją za łatwą – w każdej chwili musisz mieć na oku trzydzieści różnych żetonów, być świadomym stojących przed nimi okazji do bicia, a jednocześnie przewidywać zamiary przeciwnika. Oczywistą taktyką jest pozbawienie przeciwnika wszystkich Tzaarów, ale właśnie dlatego, że jest to oczywista taktyka, ten z pewnością jako pierwsze w kolejności wzmocni właśnie Tzaary – może więc łatwiej uderzyć od razu na Tzarry albo na Totty? W którym momencie zmienić cel ataku, kogo wzmocnić i czyim kosztem? Czy warto bić w chwili, w której przeciwnikowi zostały już tylko dwa żetony danego typu, nawet jeśli w ten sposób odsłonisz swoje?

Być może najważniejszym elementem zabawy w Tzaara jest całkowity brak losowości. To jak Szachy – tylko ty, twój przeciwnik i plansza między wami. Tzaar to pojedynek dwóch umysłów, starających się wyprowadzić siebie nawzajem w pole. To szarady i blefy, to wdrażane na szybko plany B, a nawet C, to prowokowanie do ryzykownch zagrań i unikanie takich prowokacji. I to właśnie czyni tę prostą w teorii grę wyzwaniem na poziomie nawet dla tęgich umysłów, które recytują z pamięci wszystkie szachowe debiuty.

Jak wszystkie gry Projektu GIPF, także Tzaar jest wydany bardzo ładnie – schludna, prosta tekturowa plansza i zestaw sześćdziesięciu dysków. Płaskie pionki odlane z nieokreślonego rodzaju masy mają proste, ale efektowne i charakterystyczne wzory oraz bardzo przyjemny kształt, dzięki któremu bardzo dobrze trzymają się stosu, świetnie do siebie pasują i zadowalają poczucie estetyki najbardziej nieuleczalnego pedanta.

Czy warto zagrać w Tzaara? Jeśli lubisz klasyczne gry planszowe, jak Szachy, Go albo Warcaby, zdecydowanie nie możesz przeoczyć tej pozycji. Druga propozycja GIPF przypadkie do gustu każdemu miłośnikowi strategii i stanowi przyjemną przerwę od innych gier „cięższych” pod względem reguł. Gorąco polecam!

Przedostatni poniedziałek stycznia trwa w najlepsze,  pora zatem sprawdzić najbliższe dni. A co dzieje się w tym tygodniu? Tego dowiecie się z naszego Poniedziałkowego Flasha Konwentowego.

Teraz również Wy możecie wspomóc opisany przez nas niedawno projekt dotyczący gry I AM ZOMBIE i jej tłumaczenia na język polski. Dziś bowiem oficjalnie ruszyła zbiórka funduszy na ten cel potrzebnych. Odbywa się ona za pośrednictwem platformy wspieram.to i prowadzona jest przez Lynx Games, które wcześniej wydało tytuł na polskim rynku w języku angielskim. Gorąco zachęcamy Was do wejścia w poniższy link i dołożenia swojej cegiełki do tego zacnego projektu. Dla dodatkowej zachęty zdradzimy, iż na stronie zbiórki możecie obejrzeć polski teaser gry, a także wysłuchać kilku słów od samego jej autora - Marka Rein-Hagena. Akcja potrwa przez 45 dni, nie zastanawiajcie się więc za długo!

Podobno dzisiejszy poniedziałek to najbardziej depresyjny dzień w roku...zwie się Blue Monday chyba...ale my nie o tym! Mamy za to dla Was kolejny Poniedziałkowy Flash Konwentowy. Troszkę krótszy, ale na pewno nie mniej ciekawy.

Munchkin Lista Skarbów

Wydawca: Black Monk/Bard
Autor: Seiji Kanai
Rodzaj: Karciana
Poziom skomplikowania rozgrywki: Niski
Losowość: Wysoka
Gra składa się z: 
- 16 kart do gry
- 4 karty pomocy
- 1 karta bonusowa do gry Munchkin
- Instrukcja

Gry planszowe i karciane często można ocenić już po zawartości pudełka. Oczywiście nie zawsze jest to ocena trafiona, niemniej wyrabiamy sobie jakieś zdanie poprzez walory estetyczne poszczególnych elementów danego dzieła lub ich ilość. Co jednak w wypadku, kiedy małe pudełeczko z kartami grzechocze przy potrząśnięciu, a po otwarciu wypada zaledwie dwadzieścia druczków i niewielkich rozmiarów instrukcja? Mowa tu o grze „Munchkin Lista Skarbów”, inspirowanej prostą karcianką o nazwie „List miłosny”.

Pierwsze wrażenie? Czy gra składająca się z szesnastu kart (pozostałe cztery to skrócone instrukcje i ściąga z kartami oraz dodatkowo jedna do normalnego „Munchkina” jako gratis) może być w ogóle grywalna? Otóż może. Po zapoznaniu się z zasadami z małej książeczki w formacie karcianym okazuje się nieco bardziej skomplikowana niż by się mogło wydawać, pozostając jednocześnie zrozumiałą. Widać tu rzeczywiście podstawowe mechaniki z „Listu miłosnego”, jednak są one dosyć uproszczone.

Sama rozgrywka trwa od 3 do 5 minut, jednak nie kończy się na jednej partii, gdyż zabawa polega na zbieraniu punktów i tak naprawdę można grać choćby i godzinę. Wszystko zależy od wyznaczonego progu zwycięstwa. Nie zaznamy tu też zbyt wielu elementów taktycznych, a sam przebieg gry jest raczej losowy, ponieważ na ręce mamy zaledwie dwie karty, z czego jedną należy użyć.

Celem zwycięstwa jest posiadanie pod koniec partii karty z najwyższą wartością, jednocześnie nie będąc pod wpływem efektu „utrata rundy”. Jedna partia składa się z trzech do pięciu tur (w zależności od ilości graczy) podzielonych na trzy etapy każda. Pierwsza część to wyciągnięcie jednej karty ze stosu, następnie zagranie jednej z dwóch kart z ręki oraz rozpatrywanie ich efektów, zgodnie z ruchem wskazówek zegara.

Zbierając to wszystko do jednego wora i dorzucając cenę, mogę spokojnie powiedzieć, że „Lista Skarbów” plasuje się na granicy opłacalności. Przyznaję, że po ośmiu partiach (po cztery w trzy i czteroosobowym składzie), wciąż się nie nudziliśmy, a dodatkowym plusem były sympatyczne rysunki Kovalica, jak z podstawowej wersji „Munchkina” oraz znany wszystkim fanom specyficzny humor serii. Nauka gry zajmuje kilka-kilkanaście minut, a grać można w każdym miejscu i czasie. Jak widać, wychodzi całkiem pozytywnie. „Munchkin” ponownie daje radę!

Niby tak zimno, a w piersiach zatyka i trudno czasem złapać oddech. Zwłaszcza dzisiaj, na początku tygodnia. Dlatego proponujemy Wam zrobić sobie krótką przerwę od zimowego powietrza i zajrzeć do naszego Poniedziałkowego Flasha Konwentowego, edycja mrożona.

Kolejna impreza, którą nasz smok objął swoim patronatem, zwie się III Wielki Bój Planszówkowy i odbywa się w Kielcach w dniach 21-22 stycznia. Nieważne na jakim jesteś poziomie, na tej imprezie z pewnością znajdziesz kącik dla siebie, bowiem przewidziano coś zarówno dla laików, jak i bardziej doświadczonych graczy. I to chyba ostatni nasz post w tym roku. Powodzenia i uważajcie na siebie, nie tylko dzisiaj!

A skoro już przy formularzach dziś jesteśmy, to mamy jeszcze dla Was jeden od konwentu zjAva 8. Tym razem dotyczy on naboru na gżdaczy. Wszystkich chętnych do pomocy przy organizacji i przebiegu wydarzenia odsyłamy do odpowiedniego formularza, a same zgłoszenia przyjmowane są do 27 stycznia. Pamiętajcie jednak, że konwent trwa 3 dni, także pracy będzie adekwatnie więcej, nawet do 12 godzin na dyżur.

A na co możecie liczyć w zamian za pomoc? Przede wszystkim zwrot 50% kosztów akredytacji, dzięki czemu za wejściówkę zapłacicie jedynie 15 zł.

Jakiś czas temu informowaliśmy Was o naborze punktów programu na konwent zjAva 8. Była też mowa o możliwości wydłużenia imprezy o piątek...i ta możliwość stała się rzeczywistością. Innymi słowy, zjAva 8 potrwa teraz 3 dni, od 17 do 19 lutego. Jednocześnie ruszył także nabór na LARPy i sesje, które zgłaszać możecie do połowy stycznia, razem z pozostałymi punktami programu. Co do samych sesji, będzie możliwość zgłoszenia ich także na samym konwencie. Prelekcje zostają jednak bez zmian i ruszą dopiero w sobotę.

Witamy Was w ostatni już w tym miesiącu poniedziałek. Ładnie to brzmi, prawda? Ostatni poniedziałek...Nadciągają Święta, a przed nimi kroczy jeszcze Mikołaj, trzeba zacząć się zatem powoli szykować. A na co warto się szykować? Zobaczcie sami.

Kasa i Spluwy

Wydawca: REBEL.PL
Autor: Ludovic Maublanc
Rodzaj: Imprezowa
Poziom skomplikowania rozgrywki: Łatwy
Losowość: Średnia
Gra składa się z: 
- Instrukcji
- 8 piankowych pistoletów
- 18 znaczników obrażeń
- 9 plastikowych podstawek na 8 postaci
- 1 Nowego Ojca Chrzestnego - znacznik pierwszego gracza
- 1 biurka Ojca Chrzestnego
- 1 karty Bonusowego Diamentu
- 16 kart Talentów
- 64 kart Pocisków
- 64 kart Łupu

W „Kasie i Spluwach” pierwszym, co zwróciło moją uwagę były ilustracje. Już na pudełku mamy rozpoznawalny styl Kovalica – twórcy ilustracji do gier z serii Munchkin. Kierując się przeczuciem i zaufaniem do rysownika, postanowiłem wziąć tę grę na warsztat. Czy było warto? Spójrzmy.

Waga pudełka okazała się być całkiem słuszna, tak samo zresztą jak jego zawartość. Po odfoliowaniu ukazały się mym oczom piankowe pistolety (!) w liczbie ośmiu sztuk, sporo różnorakich kart i kartoników, instrukcja i znaczniki. Dodatków tu na pewno nie brakowało, co zapowiadało arcyciekawą rozgrywkę. Do pakietu dołączono wygodne woreczki do przechowywania elementów gry tak, żeby nie latały po całym pudełku. Wątpliwości budził jedynie wspomniany zbiór zasad, który zmieścił się na dwóch kwadratowych stronach. Trochę tego mało, jak na takie bogactwo zawartości.

Po przeczytaniu instrukcji stało się jasne, że gra jest całkiem prosta, wyglądała jednak na bardzo ciekawą i stosunkowo rozbudowaną. Rozegranie kilku partii zajęło nam około dwóch godzin. Średni podany czas to 30 minut. My, w pięć osób, kończyliśmy partię nieco szybciej (poza pierwszą grą, gdzie trzeba było wspomagać się bez przerwy instrukcją).

Sama rozgrywka obraca się wokół podziału łupów z napadu. Wygrywa ten, który zbierze największe bogactwo. Każda runda gry podzielona jest na siedem etapów, podczas których odkrywamy aktualne łupy, wybieramy kartę pocisku oznaczającą, czy strzelamy do danego gracza, czy też go straszymy, blefując ślepakiem. Następnie celujemy w wybraną osobę piankowym pistoletem (wszyscy naraz „na trzy”), czekamy na decyzję Ojca Chrzestnego (lub sami ją podejmujemy, kiedy to my piastujemy to stanowisko) w sprawie zmiany celu przez jedną z osób i strzelamy lub unikamy ataku, przewracając znacznik postaci (ale wtedy nie bierzemy udziału w podziale łupów w danej rundzie). Po wszystkim rozpatrujemy karty magazynków i dzielimy zdobycze.

Proste, prawda? A ileż daje emocji! Gra przypomina „Resistance”, „Sabotażystę” czy „Mafię”, gdzie każdy może być Twoim wrogiem, a wygrać może mistrz blefu i gładkiej gadki. Burzliwe dyskusje, ciche sojusze, kończące się w niespodziewanym momencie i poczucie nadchodzącego ataku z każdej strony wzmagają czujność i kreatywność każdego gracza. Jest to świetna gra dla praktycznie każdej grupy wiekowej, niezależnie od zainteresowań.

Niestety, „Kasa i Spluwy” ma swoje wady. Najważniejszą jest możliwość grania dopiero od czterech osób. Oczywiście, nie każdy poczyta to jako wadę, jednak nie zawsze mamy możliwość zebrania tak „dużej” grupy, co sprawia, że gra nadaje się tylko na większe spotkania. Reszta już zależy od preferencji.

Ciekawostką są umiejętności specjalne bohaterów, o których wspomina się dopiero na tylnej stronie okładki. Jak się okazuje, można poszerzyć grę o postacie i ich moce, opisane szerzej właśnie na końcu tekturki z zasadami. Nie wiem dlaczego zostało to rozdzielone. Może to taki zabieg, żeby wprowadzić coś nowego po czasie i odświeżyć grę. Bez bohaterów właściwie da się grać, ale z nimi rozgrywka jest o wiele ciekawsza i bardziej nieprzewidywalna. Polecam grać od razu w rozszerzonym wariancie. Zasady wcale nie są dużo trudniejsze, tylko trzeba pamiętać o swoich umiejętnościach specjalnych i znać moment, w którym należy ich nauczyć.

Jeżeli często gracie ze znajomymi w gry planszowe/karciane, gorąco polecam „Kasę i spluwy”. Warta jest każdej złotówki, a mnogość elementów, rozbudowana rozgrywka i brak monotonii sprawiają, że można w nią grać wielokrotnie i wciąż będzie bawić!